نقش تأمین سوخت هوا را نمی توان در مدیریت عملیات مدرن در میدان نبرد نادیده گرفت. توانایی تأمین سوخت هوا برای گسترش چشمگیر جت های جنگی ، هواپیماهای بمباران و هواپیماهای استراتژیک باعث می شود که نیروی هوایی برای مدت زمان طولانی تری به طور قابل توجهی در آسمان باشد. تأمین سوخت هوا معمولاً شامل یک هواپیمای جنگنده ، بمباران یا هواپیمای حمل و نقل است که سرعت آن را با یک ماده تأمین سوخت از بین می برد و سپس مستقیماً در پشت و زیر منبع سوخت حرکت می کند و معمولاً یک خط تأمین سوخت بالا را برای حمل سوخت جت آزاد می کند. به عنوان مثال ، نیروی هوایی ایالات متحده دارای ده ها منبع سوخت یا تانکرهای هوایی است که از عملیات جنگ در سراسر جهان پشتیبانی می کنند.
با گذشت زمان ، برجسته ترین نیروهای جنگی جهان باعث شده است که سوخت هوا به یک هنر پیشرفته عرضه شود. بسته به نوع هواپیما ، این کار را می توان طی چند دقیقه انجام داد. در این مقاله ، ما به بررسی دقیق تر سوخت هوا می پردازیم و دقیقاً بررسی خواهیم کرد که عرضه سوخت هواپیما در آسمان چه مدت طول می کشد.
معاینه عمومی
قبل از بررسی روند نهایی تأمین سوخت ، مهم است که جزئیات تأمین سوخت را بدانید. بسیاری از نیروهای آب و هوا از سیستم عامل های تأمین سوخت هوا -irir استفاده می کنند ، در حالی که نیروی هوایی ایالات متحده جامع ترین ناوگان تأمین سوخت هوا را دارد.
به طور سنتی ، یک شرکت هواپیمایی معمولاً از یک هواپیمای غیرنظامی گرفته می شود ، یک هواپیمای شدید برای اجازه دادن به مقادیر زیادی از سوخت جت. نیروی هوایی ایالات متحده تانکرهای هوایی زیر را در اختیار دارد:
| هواپیمای سوخت | مشتق | شماره موجود در سرویس |
| گسترش KC-10 | داگلاس DC-10 | 2 |
| KC-46 Pegasus | بوئینگ 767 | 2 |
| KC-135 Stratotanker | بوئینگ 707 | 2 |
| MC-130J Commando II | Lockheed C-130 | 2 |
همه این هواپیماها دارای یک هدف منحصر به فرد هستند و برای سوخت گیری انواع مختلف هواپیما بهینه شده اند. به عنوان مثال ، MC-1330J Commando II ، به طور عمده از روشهای ویژه هلیکوپترها و سایر روتورها با تأمین سوخت از هوا به هوا پشتیبانی می کند. تانکرهای بزرگتر هوا ، مانند Stratotboard KC-135 ، در درجه اول برای تأمین سوخت مبارزان سنگین بهینه شده اند.
فرآیند تأمین سوخت هوا
تأمین سوخت هوا فرآیند جدیدی برای نیروی هوایی ایالات متحده نیست ، زیرا بیش از 5 سال است. اولین تلاش موفق برای تأمین سوخت هوا در هوا تنها بیست سال پس از اختراع پرواز انجام شد ، تنها بیست سال بعد از هوا. به گفته وزارت دفاع ایالات متحده ، دو ستوان ویرجیل هاین و فرانک دبلیو سیفرت از شرکت هواپیمایی Ordu ، بنزین از شیلنگ گرانش به یک هواپیمای دیگر توسط کاپیتان لاول H. اسمیت ، یک هواپیمای پاداش گلخانه را تأمین کرد. این بلافاصله هوای نیروی هوایی را به هوای تأمین سوخت به هوا باز کرد.
با این حال ، این فرآیند بسیار شبیه به منبع سوخت هوا -هوا نیست که در اوایل دهه 1980 ساخته شده و حاوی سیستم های بسیار پیچیده تری است. علاوه بر این ، سطح دقت لازم برای خلبانان برای انجام موفقیت آمیز مانور سوخت هوا ، خطایی را به همراه دارد. آرایه پیچیده مورد نیاز برای تأمین سوخت با قرار دادن قطعی هر دو هواپیما در نزدیکی یکدیگر آغاز می شود و بیشتر جت ها فقط ده متر یا کمی جدا خواهند بود.
این تقریباً همیشه برای جلوگیری از مداخله هرگونه هواپیمایی در فرآیند تأمین سوخت محدود است. دو سیستم سوخت گیری هوایی مختلف با مزایا و معایب خاص خود وجود دارد. سیستم بازوی رونق یا قابل جابجایی اولین سیستم است و شامل یک هواپیمای گیرنده متصل به یک بوم کشیده در پشت یک هواپیمای سوخت است که یک خط بین این دو هواپیما را امکان پذیر می کند. هنگامی که یک اتصال ایمن به دست می آید ، تانکر هوای سوخت به جت دریافت کننده پمپ می شود.
سیستم دوم راحتی و یک سیستم قیف است که هواپیمای دریافت کننده یک کاوند را به قیف امتداد یافته از تانکر هدایت می کند. این روش همچنین می تواند یک اتصال ایمن برای انتقال سوخت ایجاد کند. یک متخصص به نام افسر سوخت هوا (ARO) مانیتور و کنترل تمام فاکتورهای انتقال سوخت را کنترل می کند و میزان و سرعت سوخت را در صورت لزوم تنظیم می کند. یک سیستم دوربین پیشرفته راهنمایی بیشتری را در شرایط کمتر بصری ارائه می دهد و اتصال آن را با منبع سوخت کاهش می دهد تا یک کار قبلی را اندکی پس از عرضه سوخت گیری هوا ادامه دهد. در نتیجه ، جای تعجب آور نیست که زمان نیروی هوایی در نیروی هوایی در سال 2 فرآیند “هرج و مرج سازمان یافته” نامیده می شود.
برای هواپیماهای بزرگتر ، کل فرآیند معمولاً حدود 5 دقیقه طول می کشد ، که برای هواپیماهای بمباران بین قاره ای مانند B-52 Stratofortress استاندارد است. با این حال ، برای مبارزان کوچکتر ، احتمالاً نیمی از این زمان طول خواهد کشید.
آینده عرضه سوخت هوا
آینده هوا ، تأمین سوخت ، بدون شک به یک دوره تأمین سوخت سریعتر و سریعتر نیاز دارد ، که در طول عملیات جنگ یک مزیت قابل توجه خواهد داشت. اتوماسیون روزافزون این فرآیند به هدف بسیاری از نیروی هوایی تبدیل شده است و Airbus A330 MRTT اولین هواپیمای تأمین سوخت است که عرضه خودکار سوخت گیری هوا را به همراه دارد. این سیستم اتوماتیک به طور قابل توجهی تعداد وظایف مدیریت شده توسط افسر تأمین سوخت هوا را کاهش می دهد و روند تأمین سوخت هوا را تسهیل می کند. این سیستم یک فرایند پیشرفته تشخیص تصویر را برای پردازش سریع موقعیت های مکانی هر دو هواپیما انجام می دهد و امکان تراز سریع و صحیح یک خط تأمین سوخت را فراهم می کند.
براساس گزارش ها ، این سیستم هنوز برای استفاده در طول روز تأیید شده و راندمان فوق العاده آن را نشان می دهد. با این حال ، تحقیقات و آزمایشات بیشتری لازم است تا اطمینان حاصل شود که می توان از مهارت های خودکار سوخت برای شرایط آب و هوایی و دیدگاه های نامناسب استفاده کرد.