از طرفی پژمان جمشیدی فقط یک بازیگر نیست. او سال ها در سینما و تلویزیون بازی کرد و با لبخند، تواضع و مهربانی خود در دل مردم جای گرفت. او فردی است که با تلاش و اراده و احترام از زمین فوتبال به عرصه هنر کوچ کرده و در بین مردم به عنوان فردی آرام، محترم و شناخته شده شناخته می شود. اما هنرمندان نه تنها خالق آثار هنری، بلکه چهره های عمومی و الگو هستند، به ویژه در جامعه امروزی که رسانه ها نفوذ گسترده ای دارند. مردم به ویژه نسل جوان نه تنها تحت تأثیر هنر خود هستند، بلکه از سبک زندگی، رفتار، گفتار و نگرش خود نیز الهام می گیرند. بنابراین رعایت مسائل اخلاقی تنها یک امر شخصی هنرمند نیست. برعکس، این یک مسئولیت اجتماعی است. اگر هنرمند ارزش هایی مانند صداقت، احترام، فروتنی و مسئولیت را در اعمال خود نشان دهد، می تواند جامعه را به سمت توسعه و سلامت اخلاقی سوق دهد. با این حال باید اذعان داشت که هنرمندان نیز انسان هستند و اشتباه از آنها دور نیست. اما تفاوت این است که اشتباهات آنها اغلب تأثیر عمومی دارد. بنابراین آگاهی از این جایگاه و تلاش برای حفظ اعتبار اخلاقی آن جزء رسالت هنری محسوب می شود.
اصل اساسی در هر نظام حقوقی «اصل برائت» است، اما هر خطایی باید مجازات شود و «منافع» و «محبوبیت» ملاک قرار نگیرد. آنچه در چنین شرایطی بیش از همه مورد نیاز است صبر، عدالت و مسئولیت رسانه ای است. رسانه ها باید یاد بگیرند که بین «خبر» و «شایعه» تمایز قائل شوند. اگر هنرمندی با محبوبیت اجتماعی بالا درگیر پرونده ای می شود، وظیفه ما قضاوت نیست، بلکه حفظ کرامت انسانی و منتظر حقیقت است. سکوت کنیم تا حقیقت آشکار شود، نگذاریم آبروی کسی به قیمت عطش بیفتد. جامعه ما بیش از هر زمان دیگری به عدالت، احترام و آرامش رسانه ای نیاز دارد.
5959
گردآوری شده از رسانه خبر آنلاین