زیباکلام با اشاره به واکنش مخالفان به مراسم ختم برادر تاج زاده نوشت: تشییع روز دوشنبه برادر آقای مصطفی تک زاده در مسجد نور داستانی بود. از پله‌های ورودی مسجد در خیابان شروع می‌شد، جمعیت داخل تالار مسجد صف می‌کشیدند، سالن هم پر شده بود و به سختی می‌شد جایی برای نشستن پیدا کرد. در مدت زمانی که من آنجا بودم، جمعیت به طور پیوسته افزایش یافت.
در کنار چهره های اصلاح طلب، بسیاری اصلاح طلب نبودند. محمد مهاجری، حجت الاسلام نقویان، سردار علایی، عبدالرضا داوری، اسدالله امرایی، دکتر تقی آزاد آرامکی، استاد دکتر مصطفی ملکیان، غلامحسین کرباسچی، حسین مرعشی و بسیاری از شخصیت های دیگر را نمی توان از همکاران «آقا مصطفی» دانست.
آنچه به شدت می توان گفت این است که اکثر جمعیت حاضر شدند تا به جایگاه تاچ زاده به عنوان یک زندانی سیاسی که چهارده سال در زندان بود احترام بگذارند.
این ازدحام انبوه هم مورد توجه مقامات و هم مخالفان قرار گرفت و برای هیچ کدام چندان خوشایند نبود. شاید بازگشت عجولانه تاج زاده واکنش مسئولان به ورود غیرمنتظره این جمعیت بود.
اما وقتی صحبت از مخالفت به میان می‌آید، اوضاع پیچیده‌تر می‌شود. به ویژه سلطنت طلبان و شیفتگان شاهزاده رضا پهلوی و حامیان رسانه ای مانند «ایران اینترنشنال» ترجیح می دادند مانند ج.ا از تاچ زاده استقبال نکنند. البته «ندیدن» ج.ا کاملاً قابل درک است; اما همانطور که اشاره کردم عدم دیده شدن اپوزیسیون در خارج از کشور نیاز به توضیح دارد.
ندیدن تاج زاده و موضع او در برابر ج.ا. رژیمی که مدتهاست مخالفان را با مشکل سیاسی سختی مواجه کرده است، امروز نیست. این سوال مربوط به نحوه تعامل آنها با معترضان و مخالفان رژیم در داخل کشور است. به گفته القاعده، انتظار می رفت که مخالفان از منتقدان و مخالفان در داخل کشور استقبال کنند و دست دوستی به سوی آنها دراز کنند.
اما در عمل این اتفاق نیفتاد. البته همیشه شعار وحدت را شفاهی می دادند، اما حقیقت این است که اتحاد و همدلی فراتر از شعار نبوده و در عمل خبری از آن نیست. جدای از اتحاد و همدلی، مخالفان خارج از کشور، به ویژه سلطنت طلبان و حامیان شاهزاده، منتقدان و جنگجویان داخلی را «رقیب» می دانند.
رفتار آنها بیشتر با شعار «هر که با ما نیست دشمن ماست» منطبق است تا اتحاد و همدلی. سکوت آنها در قبال حادثه مسجد نور نشان دهنده نگرانی آنها، اگر نگوییم نارضایتی از موضع تاج زاده است.