مهسا بهادری: انجمن سینمای ایران با استقبال از شعار دولت جدید که برای ایجاد تحولات اساسی در حوزه مدیریت فرهنگی آمده است و حمایت از اندیشه رایزن فرهنگی این دولت معتقد به دولت فرهنگ و نه فرهنگ دولتی است. مدیران خواستار تغییرات زیر هستند:
1. این ضایعه را به تمامی اهالی سینما و سینماگرانی که به خاطر افکار، دیدگاه ها و اعتراضات خود تحقیر، توقیف یا زندانی شده اند، تسلیت می گوییم.
2. مدیریت جدید نباید اجازه ورود نهادهای امنیتی و موازی در سینما را بدهد.
3. مدیریت جدید فضای امنی را برای فیلمسازان متفکر فراهم کند.
4. ما خواهان حذف انواع بازرسی و پروانه ساخت قبل از تولید فیلم هستیم.
5. شفاف سازی کلیه مسائل فرهنگی و فشارهای وارده بر مدیریت فرهنگی.
6. مدیریت جدید باید با همه فیلمسازان منصفانه برخورد کند و در تولید فیلم به خودی و غیر خودی توجه نشود.
7. تمامی فیلم های توقیف شده در سه سال اخیر و سال های قبل ملزم به اخذ پروانه نمایش هستند.
8. اگر مدیریت سینما برای بقا در سه سال اخیر مجبور به حمایت از سینمای کمدی و عامه پسند باشد، قطعا این سینما پاشنه آشیل مدیریت فرهنگی دولت جدید خواهد بود. اگر آنچه در سه سال اخیر نشان داده می شد در دولت های گذشته نشان داده می شد، با تحلیل و اظهار نظر و مخالفت مواجه می شدند.
به دنبال این گفته و نظرات بسیاری دیگر از کارشناسان به سراغ عباس یاری منتقد سینما رفتیم و از او درباره دغدغه های اصلی سینما و فرهنگ کشور پرسیدیم.
کابینه آقای مسیکیان با وزرای جدید در حال تشکیل است به نظر شما برای بهبود ضعف ها و خلأهای موجود در حوزه فرهنگ و هنر چه برنامه هایی باید اعلام شود؟
چه خوب که دغدغه و پرسش خود را از مشکلات جامعه و دولت ناشی از نابسامانی های حوزه فرهنگی آغاز کردید، زیرا وقتی صحبت از فرهنگ می شود، مشکل اصلی جامعه امروز آشفتگی در این بخش است. بیایید مطمئن باشیم که دولت جدید در صورت لزوم به موفقیت کامل دست خواهد یافت. اولین هدف هر وزارتخانه در حوزه های اداری، اجتماعی، اقتصادی و اداری باید ساماندهی این بخش باشد. بالاخره فردی که ردای وزارت بر تن می کند، ابتدا برای موفقیت نیاز به ترکیبی از برنامه، فرهنگ، دانش و بینش دارد و طبیعتاً موفقیت او و جامعه به وزیر محترم و اجازه او برای تعامل با مردم بستگی دارد. بگذارید مردم و خبرنگاران سوال بپرسند. در گام اول نقاط قوت و ضعف کارش را روشن کنید. البته تلاش برای رهایی از دردسر افرادی که به گروه ها، باندها و جناح های مختلف تعلق دارند و خود را بریده اند کار بسیار دشواری است و به همین دلیل است که در تمام این سال ها نیروهای صاحب نفوذ و متخصص بار این سفر را بر عهده گرفته اند. . آن را بستند و از این مملکت رفتند و جای خود را به مستکبران و ریاکاران چاپلوس با تسبیح به دست و مهر بر پیشانی دادند!
در عرصه سینما چه باید کرد؟
در اینجا کار بسیار دشوارتر است، سردرگمی و سردرگمی بسیار رایج است. افرادی که نمی دانند شغل واقعی شان چیست (البته این برای عاشقان سینما بدیهی است!) و پولی که معلوم نیست از کجا به دست می آورند! در سینمای قبل از انقلاب مدتی تهیه کنندگانی چون علی عباسی، مهدی میثکیه، عباس شباویز و حتی منوچهر صادق پور هر از گاهی در کنار فیلم های تجاری و پرمخاطب خود از کارگردانان جوان، مبتکر و خلاق حمایت می کردند و تلاش می کردند. برای رسیدن به کارهای بزرگ حتی برخی به دلیل دغدغه های فرهنگی، فیلم های لوکس و ماندگار خود را کاملاً بر اساس فیلم های تجاری و کافه ای قرار می دهند. این فیلم‌های تجاری با وجود اینکه چندین سایز بالاتر و بهتر از بسیاری از فیلم‌های تجاری امروزی بودند، اما با هدف تجلیل از سینمای ایران، فیلم‌های خوبی ساختند. امروز که صحبت می کنیم، تهیه کنندگان دلسوز و دلسوزی هستند که به عنوان تهیه کننده و سرمایه گذار در سینمای ایران ظاهر می شوند که با این پول های بی تدبیر آنقدر هزینه ها و هزینه های تولید را افزایش داده اند که عرصه را رها کرده اند و توان رقابت با این آقایان را ندارند. ضمن اینکه سینمای ایران آنقدر خالی از برنامه های فرهنگی است که هرکس پول و سرمایه دارد مثل آب خوردن به سینما می رود و فیلم های مبتذل می گیرد و با وصل شدن به حلقه حاکمیت برای آنها مجوز می گیرد و در ماهواره های سمت چپ تبلیغات پخش می کند. و این درست است و او با همدستی سینماگران خود را گول می زند. فکر می کنم این تهیه کننده ها فیلم هایی که می سازند را تماشا می کنند و فقط به دنبال درآمد آن فیلم هستند، یعنی به سینما به عنوان منبع درآمد و فروشگاه نگاه می کنند.
به نظر شما راه حلی برای برون رفت از این وضعیت وجود دارد؟
به نظر من معاونت وزارت ارشاد و رئیس سازمان سینمایی باید برنامه ای را اعلام کنند که وضعیت فعلی را سامان بخشد. اهداف آنها چیست و اطمینان می دهند که هر چند ماه یک بار در مورد پیشرفت این طرح ها اظهار نظر می کنند، آمادگی دارند نظرات کارشناسان و اصناف سینمایی را جویا شوند، چند درصد از این طرح ها محقق شده و با چه مشکلاتی مواجه می شوند. در حال حاضر با سردرگمی در برنامه ها مواجه هستیم.
مثلاً یک بار به دلیل اینکه در ماهواره تبلیغات دارد، آن را ممنوع می کنند، یک بار آمار فروش فیلم هایی را که بیش از هزار آگهی تبلیغاتی دارند در بوق و کرنا می کنند و به آن می بالند، چرا همه اینطور نیستند از آن استفاده کنم؟ چرا باید تبلیغات را از طریق ماهواره ببینیم در حالی که این همه پخش از تلویزیون ملی پخش می شود؟ یا مثلاً سریالی را در تلویزیون تولید می کنند و بعد در بیلبوردهای شهری تبلیغ می کنند. این به معنای واقعی کلمه یک فاجعه است و نشان می دهد که رسانه ها واقعاً محبوبیت و اقتدار خود را از دست می دهند. ما هیچ تلاشی برای بهبود وضعیت فرهنگی نکرده ایم، اما در عین حال آن را تخریب کرده ایم.
به سردرگمی در برنامه های فرهنگی اشاره کردید. آیا این سردرگمی ناشی از نداشتن برنامه است یا عدم رعایت برنامه مدون؟
هر دو مورد هستند! البته متولیان محترم فرهنگی برنامه دارند، اما این طرح، دانسته یا ندانسته، با هدف توقف فعالیت های فرهنگی، انتشاراتی و مطبوعاتی (بیشتر در بخش خصوصی) صورت می گیرد. با این حال، یک برنامه هنوز در حال اجرا برای از بین بردن این فعالیت مورد نیاز است.
حافظ در یکی از غزلیات خود می گوید: «اعضای قابیل در محراب و منبر خودنمایی می کنند، زیرا به خلوت می روند و کارهای دیگر می کنند». این وضعیت مدیران هنری ماست. در جلسات یک چیز را با هیجان می گویند، اما وقتی شرایط پیش می آید دقیقا برعکس عمل می کنند.
2455555
گردآوری شده از رسانه خبر آنلاین