به گزارش خبرگزاری انتخابتو، «مصاب شیرین ۲» با بازی رضا داودنژاد، ترلان پروانه، مونا داودنژاد، زهرا داودنژاد، علی داودنژاد، همایون کاظمی، سارا لوئیز کاظمی و محمدرضا داودنژاد در سال ۱۳۹۶ به کارگردانی علیرضا داودنژاد کلید خورد. متقاضی در جشنواره فیلم فجر حضور داشت و یک سال بعد در جشنواره جهانی فجر حضور داشت.
ایسنا نوشت: این فیلم قرار بود در همان سال 2018 اکران شود اما این اتفاق نیفتاد و بعد از آن به دلیل شیوع کرونا نتوانست اکران شود و حالا قرار است فردا یعنی 12 مرداد اکران شود. . .
در ادامه قسمت اول فیلم، «مصاب شیرین 2» داستان دختری را روایت می کند که برای تولد 18 سالگی پدر و مادرش را به مکانی غیرعادی دعوت می کند. برای رسیدن به آنجا، والدین سفری را از منچستر به لندن آغاز می کنند. آنها در این سفر زندگی گذشته خود را مرور می کنند.
علیرضا داودنژاد که فیلم‌های ماندگاری چون «دردسرهای شیرین»، «نیاز»، «درس بازیگری» را در کارنامه هنری خود ساخت، پس از درگذشت رضا (پسرش)، بازیگر نقش اول فیلم‌هایش، دار فانی را وداع گفت. نه، اما با اصرار ما حاضر شد درباره شرایط اکران فیلمش صحبت کند و در فرصتی دیگر درباره محتوا و طرح فیلم سینمایی «بدبختی شیرین ۲» صحبت کند.
چرا «مصاب شیرین 2» نزدیک به شش هفت سال از ساخت آن می گذرد؟ البته به دلیل کرونا یک دوره تعطیلی سینماها داشتیم اما می شد زودتر اکران شود.
به نظرم غیبت رضا (داودنژاد) موثر است. دوستی قدیمی و فراموش نشدنی سرتیپ با ریزا باید تأثیر داشته باشد. ضمن اینکه تاکید فارابی یکی از شرکای فیلم نباید تاثیری می گذاشت. با این حال، تراکم فیلم‌هایی که به دلیل ویروس کرونا اکران نشده‌اند و تعطیلی سینماها همه شرایط اکران سینماها را تحت تأثیر قرار داده است، اگرچه سالن‌های سینما در سال‌های پس از کرونا افتتاح شده‌اند، بازگشایی سینماها همچنان بسیار دشوار و پیچیده است. با توجه به تراکم صف های باقیمانده فیلم، تصمیم به برگزاری اکران شد.
این چند سال نگران بودید که «مصاب شیرین 2» به سرنوشت اکران «فری» دچار شود که در زمان مناسبی اتفاق نیفتاد. آیا شرایط مناسبی برای اکران فیلم «مصاب شیرین» وجود دارد؟
شرایط سینما به طور کلی خوب نیست و به نظر می رسد دشمنان سینمای ایران که در این سال ها زیاد در مورد آنها صحبت کرده ام، از جمله با شما و حتی چندین مقاله برای شما با عنوان “تواضع دشمنی” نوشته ام. «سینمای ایران» توانسته است به اکثر اهداف خود دست پیدا کند. در سینمای ایران تا به حال ندیده‌اید که بیش از هشتاد درصد فیلم‌ها ورشکست شوند و حتی بسیاری از آنها نتوانند هزینه‌های تبلیغاتی و پخش خود را تامین کنند چون این وضعیت معلوم است و بارها گفته ام به اختصار به برخی از آنها اشاره می کنم:
1. مقاماتی که اجازه ایجاد رابطه بین زندگی ایرانی و سینمای ایران را نمی دهند و مسائل روز جامعه را منعکس می کنند. این تضعیف ارتباط نیز باعث می شود که گرمای انسانی زندگی ایرانی وارد فیلم های ایرانی نشود و شکل گیری و قوام سینمای ایران به زبان و بیان محلی و ملی نرسد; چقدر ضرر بزرگ است که سینمای ایران بدون بهره برداری از کلیشه هایی مانند برهنگی و رفتارهای غارتگرانه در سینمای تجاری و هنری جهان، توانسته به طور رسمی وارد بزرگترین جشنواره های جهان شود و بالاترین جوایز را دریافت کند و راه را برای این امر هموار کند؟ ارائه سینمای ایران به بازارهای جهانی.
اما امروز می بینیم که آن سینما، آن سینماتوگرافی به کما رفته است و انگار این سینمای زیرزمینی سعی می کند خلأ آن را پر کند. واقعاً جای تعجب است که برخی از تصمیم گیران می بینند و نمی فهمند که دنیای دیگری ساخته شده است، ابزار تولید، پخش و نمایش فیلم از انحصار قدرت های مالی و سیاسی گرفته شده است و دنیای دیگری ساخته شده است. با مدیریت امنیتی و سازمانی ایجاد یک نظام هنری رسانه ای معتبر و مؤثر که جهان شمول را در برگیرد، ممکن نیست. و البته بعید است که برای تضعیف جریان تولید داخلی با کیفیت و رقابتی، مسیر واردات، آگاهانه به این روش ها متوسل شوند تا از زیر نظر گرفته نشوند و فساد را تا حد امکان مخفی نگه دارند. و تسلط رسمی رقبای منطقه ای بر سیستم های هنری رسانه ای و این واقعیت که رقبا می خواهند جهان را مسطح کنند، در واقع می توانیم شاهد این اتفاق باشیم و امروز این رقبا و رقبا هستند که بازارهای سمعی و بصری را در دست گرفته اند و ترکیه، اروپایی، فیلم‌های آمریکایی، کره‌ای، هندی بر در و دیوار کشور گذاشته می‌شود و خانه‌های مردم بالا می‌رود و چشم‌ها، گوش‌ها و قلب‌های آنها را تسخیر کرده و بسیاری از فیلم‌سازان و تهیه‌کنندگان داخلی را بیکار و در خانه‌هایشان گیر کرده است.
ثانیاً – یادتان هست مدتی می شد با کمک شهرداری ها تبلیغات محیطی فیلم های ایرانی درست کرد، با غرفه ها، بیلبوردها، تصاویر روی پل ها، ورودشان به بازار سینما را تبلیغ کرد، اما امروز این وضعیت از بین رفته است. به سختی و محدودیت. با افزایش هزینه ها این فرصت از سینما سلب شد و روش های جذب مخاطب سینما ضربه ای خورد و زمینه را برای تسلط امواج ماهواره ای فراهم کرد.
سوم – تبعیض، طرد، انکار و … راه هایی برای پرداختن به تاریخ رسانه ملی با جریان تولید فیلم در سینمای ایران است. کیست که نداند امروز عصر متون مکتوب و صامت یعنی متن گوتنبرگ گذشته و متن دیجیتالی یعنی متن مصور و صوتی جای آن را گرفته است؟ کیست که نداند امروز دنیا به میدان نبرد رسانه های دیداری و شنیداری تبدیل شده و سیستم های هنری رسانه ای به یکی از اجزای اصلی نیروهای تاثیرگذار جهان تبدیل شده اند؟ چه کسی نداند که راز «اثر» و «درک» سیستم‌های هنری رسانه‌ای امروز «باورپذیری» است؟ کیست که نداند راز اعتبار آثار سمعی و بصری امروزه در «دانش سینما» نهفته است؟ اطلاعات سینما; یعنی دکوپاژ، کادربندی، نورپردازی، طراحی صحنه و لباس، چهره پردازی، میزانسن، شخصیت پردازی، بازیگری، فیلمبرداری، تدوین، موسیقی و هنر خلق ساختاری که بتواند دنیای روایی اثر را به فضایی متفاوت منتقل کند. محیط. یک بسته سمعی و بصری کوچک که بیش از صد دقیقه ارائه می دهد. آنچه مشخصاً دانش سینما را از سایر انواع تخصص در پردازش تصویر و صدا متمایز می کند، حساسیت این نوع دانش به موضوع «زمان» است. حساسیت و شناخت مقوله «زمان» است که سینماگر را به اندازه یک نوازنده نسبت به «ریتم» و «تمپو» یا «ریتم» و «سرعت» و تأثیر و تنظیم آن ها در تمام ساختارهای ساختاری حساس و دقیق می کند. جنبه‌های فیلم از دیالوگ‌ها تا نوشتن، حرکات دوربین، برش، تدوین و غیره و همچنین حالات، گفتار، لحن و نحوه حضور بازیگران دنبال می‌شود.
مثلا گاهی می شنوم آخر شب که این روزها سریال موفقی است اینقدر زود تمام شد، چرا مینی سریال است و همه چیزش اینقدر بزرگ است. که در آنها قفل نشده اند. همه این نکات به یک نکته خلاصه می‌شود و آن ملکه اصول حرفه‌ای «دانش سینمایی» است که کارگردان را در هر مرحله از کار مقید می‌کند و او را به توجه به «سرعت» و «سرعت» از هر نظر سوق می‌دهد. از فیلم. دنیای فیلم و روایت کار و باور قابل اقتباس می ماند و در نتیجه تبدیل به سریالی می شود که مخاطب را مانند فیلم های جذابی پای کار می گذارد که کمتر می توان چنین صحنه و طرحی را در آن یافت. به نظر می رسد اضافه یا حذف شده است. همه اینها را گفته ام و سال ها تکرار می کنم به امید اینکه تاثیر داشته باشد و مدیران رسانه ملی باور کنند که بدون سینمای موفق و قابل احترام ایران نمی توان به این موفقیت دست یافت. یک رسانه سمعی و بصری غیر مصنوعی، فراگیر و موثر. موضع گیری علیه سینمای ایران و محروم ساختن جریان تولید فیلم ایرانی از تبلیغات گسترده و تبلیغات موثر، چیزی جز بوق زدن و قطع ممنوعیت نیست. بنابراین در پاسخ شما درباره شرایط اکران «درده های شیرین 2» مانند بسیاری دیگر از فیلم های ایرانی، بدون احتساب تبلیغات محیطی، عدم تبلیغ و تبلیغ موثر تلویزیونی و تنها با اتکا به بازتاب در فضای مجازی، آیا این وضعیت می تواند شرایط بسیار مناسبی برای اکران در نظر گرفته شود، مخصوصاً این روزها معلوم نیست فیلم ما بتواند در شبکه های ماهواره ای تبلیغ کند یا خیر. به دلیل هزینه های گزاف!
قطعا پاسخ به این سوال برای شما سخت خواهد بود. این فیلم در غیاب پسر شما رضا اکران می شود زیرا رضا با فیلم های شما خاطرات خوبی را برای مخاطب رقم زد. سینما؟
اجازه دهید یک بار دیگر در مورد رضا صحبت کنیم. این زخم هنوز تازه است و صحبت کردن در مورد آن برایم سخت است. شاید تصورش آسان نباشد، اما حال و هوای من و روزم بیشتر شبیه کودکی است که پدر صمیمی، صمیمی، دلسوز و دلسوز خود را از دست داده است. بذار برای بعد…
22055
گردآوری شده از رسانه خبر آنلاین