نوید پورفرج و نجار که مشتریانش همه دختر هستند!

بهترین ها: نوید پورفرج این روزها با بازی در نقش «رحیم نجار» در بامد خمار بار دیگر در کانون توجه قرار گرفت. او بازیگری است که سال ها پیش آرام اما پیوسته پا به سینمای اجتماعی و مستقل ایران گذاشت. ترکیبی از جوانگرایی کنترل شده که اکنون در چهره، استایل و بازی و ظاهر او دیده می شود، او را به یکی از چهره های ویروسی این روزها تبدیل کرده است. پورفرج نه یک ستاره پر زرق و برق است و نه فقط یک مجری جشنواره. درست در مرز این دو ایستاده است و این تعادل برگ برنده اش شده است.

پورفرج از آن دست بازیگرانی است که به جای دیالوگ، با اندام، نگاه و سکوت حرف می زند. استایل شخصی او، هم روی فرش قرمز و هم روی قاب عکس، ساده و در عین حال مقرون به صرفه است. چیزی شبیه به شخصیت هایی که بازی می کند: مردانی از دل جامعه، زخمی، سرکش، اما هنوز آشنا. با نگاهی به حرفه او به نظر می رسد این محبوبیت ناگهانی نیست، بلکه حاصل سال ها انتخاب نقش های دشوار و متفاوت است.

“بی بدن”؛ ما با بحران وجدان روبرو هستیم

پورفرج در Disembodied در نقشی ظاهر می شود که بیش از هر چیز بر اساس تنش های درونی استوار است. شخصیت او بین اخلاق، قانون و فشارهای اجتماعی گیر کرده است و این دقیقاً همان جایی است که نمایشنامه پورفارگ پیشرفت می کند. بحران وجدان یک فرد عادی را بدون اغراق توصیف می کند. فردی که تصمیماتش نه قهرمانانه است و نه کاملاً قابل توجیه. این نقش، پورفرج را بازیگری قابل اعتماد در نشان دادن پیچیدگی های روانی نشان داد.

“زالاوا”؛ ترس، خرافات و مردی این وسط

زالاوا نقطه عطفی در کارنامه نوید پورفرج بود. او در فضایی محلی و متفاوت نقش شخصیتی را بازی می کند که بین عقل و خرافه، قدرت و ترس گیر کرده است. بازی او در زالاوا حداقل اما عمیق است. نگاهی دائما نگران و بدنی همیشه آماده برای واکنش. این نقش توانایی پورفرج را در سازگاری با لوکیشن های نامتعارف و سینمای تمثیلی ثابت کرد.

“آهوهای بزرگراه”; نسل مسافر

پورفرج در بزرگراه گوزن ها نماینده نسلی است که در حاشیه شهر زندگی می کنند و رویا می بینند. نقش او پرتنش، پرتنش و بسیار معاصر است. در اینجا سبک، زبان بدن و حتی راه رفتن پورفرج بخشی از روایت می شود. خشونت تصویر واضحی از نوجوانی را ارائه می دهد که بین بقا و میل به دیده شدن سرگردان شده است.

“مغزهای کوچک زنگ زده”؛ تولد یک بازیگر جدی

نقش پورفرج در مغزهای کوچک زنگ زده اگرچه کوتاهتر از سایر آثارش است، اما تاثیرگذار و خاطره انگیز است. حضور او در این فیلم ورود او به جریان اصلی سینمای اجتماعی ایران را رقم زد. او به خوبی با دنیای خشن و آشفته فیلم همخوانی دارد و نشان می دهد که حتی در نقش های محدود هم دیده می شود.

“خماری صبحگاهی”؛ محبوبیت در چارچوب سریال

و حالا خماری صبحگاهی. رحیم نجار شخصیتی است که همه عناصر موفقیت پورفرج را در یک جا جمع می کند: مردم، عاشق، یاغی و مجروح. بازی او در این سریال ترکیبی از صداقت و خشم سرکوب شده است. این همان چیزی است که مخاطب امروزی با آن همذات پنداری می کند. رحیم نجار فقط یک نقش نیست، نقطه تلاقی کارنامه نوید پورفرج با ذوق نسل جدید است. جایی که بازیگری جدی طرفدار دارد.