نگاه او به تعزیه به عنوان ریشه تئاتر ایرانی و تسلط او بر متون کلاسیک فارسی، به ویژه شاهنامه، سبک خاصی را ایجاد کرد که در تصویر و متن منحصر به فرد است و هیچ کس دیگری نمی تواند مانند آن را تولید کند.
او یکی از رهبران موج نو سینمای ایران بود و به همراه بسیاری دیگر از اواخر دهه 40 به بعد پایه گذار تحولی بزرگ در سینمای ایران شد.
او همیشه ناعادلانه به اخلاق متهم می شد. اما سانسورچیانی که مخالف آزادی بیان بودند هرگز متوجه نشدند که او بهترین سناریوی واقعه کربلا را نوشته است. افراد تنگ نظر بی هنر به الیزای اجازه ندادند فیلمنامه خود را بسازد. شهرام اسدی «روز فعالیت» خود را برگزار کرد. بیضایی از نتیجه کار چندان راضی نبود، اما این فیلم همچنان بهترین فیلمی است که در مورد واقعه کربلا ساخته شده است و هیچ یک از فیلمسازان بی هنر که با دین و بهانه های مذهبی به این موضوع پرداخته بودند، حتی نتوانستند به پایان حادثه بیضایی برسند.
آنها به اندازه البایی کار را برای هیچکس سخت نکردند که فیلم بسازد، اما او با وجود وضعیت مالی پشت سر اصولی که با سانسور ناسازگار بود، ایستاد.
همه آثار از بهترین آثار تاریخ سینمای ایران هستند. از رگبار، اولین فیلم بلند او، تا وقتی همه خوابیم، آخرین فیلمی که به او اجازه فیلمبرداری دادند.
برای یک محقق، نویسنده، نمایشنامه نویس، کارگردان تئاتر، فیلمنامه نویس و فیلمساز، اجازه ندادن به کار بدتر از مرگ است.
او حوصله اش را سر برد و تا 70 سالگی ادامه داد. اما کمربند بسته شد و به اندازه کافی بزرگ شد که بتواند بنویسد و خلق کند.
فرهنگ رسمی نمی توانست او را تحمل کند. چون دیگر بزرگان مثل محمدرضا شجریان حوصله نداشتند. کلاغ ها را بدرقه کردند، نفس خروس را گرفتند و بلبل ها را به سکوت محکوم کردند.
اما فرهنگ ایرانی و فرهنگ اصیل ایرانی که بیضایی در آن رشد کرده است، همچنان این فرزند خلف، پسر جانشین او را در قلب آثارش نگه می دارد.
59244
گردآوری شده از رسانه خبر آنلاین