در سال 1935، موزه متروپولیتن نیویورک یک سفر باستان شناسی به مصر ترتیب داد. آنها مقبره سنموت، معمار و ناظر آثار سلطنتی را که عاشق ملکه معروف هاتشپسوت بود، در دیرالبحر، نزدیک شهر اقصر (محل تبس باستان) کاوش کردند. در طی این کاوش، باستان شناسان یک اتاقک دفنی را در زیر مقبره سنموت پیدا کردند که متعلق به مادر سنموت، هات نوقر، و دیگر بستگان ناشناس بود.
در آنجا دانشمندان چیز عجیبی کشف کردند: زنی با کلاه سیاه، حلقه و کیف طلایی و نقره ای که در یک تابوت چوبی قرار داده شده بود، اما در شرایط عادی نبود. دهان زن کاملاً باز بود و طوری فریاد می زد که انگار در تابوت گیر کرده بود. این شواهد باعث شد که او را «زن جیغ» خطاب کنند. اکنون 2500 سال از دفن این زن می گذرد و محققان از تکنیک های پیشرفته ای برای اطلاع از زندگی و مرگ زن جیغ استفاده کرده اند.
دکتر، استاد رادیولوژی در بیمارستان قصار العینی دانشگاه قاهره. سحر سلیم گفت: نتایج نشان می دهد که این زن با مواد مومیایی گران قیمت وارداتی مومیایی شده است، این نوع مومیایی و پیدایش یک مومیایی به خوبی حفظ شده با این باور سنتی که عدم وجود اندام های داخلی به معنای بد بودن مومیایی است، در تضاد است.
زن جیغ تا سال 1998 در دانشکده پزشکی قصر العینی قاهره نگهداری می شد. در دهه‌های 1920 و 1930، محققان بسیاری از مومیایی‌های سلطنتی از جمله توت عنخ آمون را در این مکان مورد مطالعه قرار دادند. بعدها به درخواست وزارت آثار باستانی به موزه مصر در قاهره منتقل شد و از سال 1935 تابوت و حلقه های مومیایی در موزه متروپولیتن نیویورک به نمایش گذاشته شد.
در مطالعه اخیر، سلیم از سی تی اسکن برای انجام معاینه مجازی مومیایی، تخمین سن آن، شناسایی آسیب شناسی و وضعیت نگهداری استفاده کرد. او و همکارش دکتر. سمیه المرقانی از تکنیک های پیشرفته ای مانند میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM)، طیف سنجی فروسرخ تبدیل فوریه (FTIR) و تجزیه و تحلیل پراش اشعه ایکس (XRD) برای شناسایی مواد استفاده کرد.
این مطالعات نشان داد که مومیایی پس از 2500 سال دفن هنوز در وضعیت خوبی قرار دارد. او چندین دندان را از دست داده است که احتمالاً قبل از مرگش از بین رفته اند و سایر دندان هایش شکسته و آثار ساییدگی در آنها دیده می شود. سلیم گفت: «دندان های از دست رفته ممکن است در زمان حیاتش برداشته شده باشد. شایان ذکر است که دندانپزشکی در مصر باستان آغاز شد و هسیه ری اولین پزشک و دندانپزشک ثبت شده در جهان بود.
سلیم از تصاویر سی‌تی دوبعدی و سه‌بعدی تخمین زد که قد این زن ۱.۵۴ متر بود. بر اساس مورفولوژی مفصل بین دو استخوان لگن که با افزایش سن صاف می شود، تصاویر سی تی تخمین می زند که او در زمان مرگ تقریباً 48 سال سن داشته است. او از آرتریت خفیف نخاعی رنج می برد که نشان دهنده وجود استئوفیت ها یا خارهای استخوانی در ستون فقرات بود.
علاوه بر این، فقدان هرگونه بریدگی در بدن مومیایی با این واقعیت مطابقت دارد که مغز، دیافراگم، قلب، ریه ها، کبد، طحال، کلیه ها و روده ها هنوز وجود دارند. این تعجب آور بود، زیرا روش کلاسیک مومیایی در پادشاهی جدید (1550-1069 قبل از میلاد) شامل برداشتن همه این اندام ها به جز قلب بود.
از سوی دیگر، تجزیه و تحلیل FTIR روی پوست او نشان داد که زن جیغ با درخت عرعر و کندر مومیایی شده است، مواد گران قیمتی که باید به ترتیب از شام و شرق آفریقا یا جنوب عربستان به مصر وارد شده باشند. به همین ترتیب، موهای طبیعی او با حنا و ارس رنگ شده بود. روسری بلند که از الیاف نخل ساخته شده بود، اغلب با کریستال های کوارتز، مگنتیت و آلبیت تزئین می شد تا رنگ سیاه مورد علاقه مصریان باستان را به آن بدهد، احتمالاً به این دلیل که نشان دهنده جوانی بود.
این یافته ها تجارت باستانی مواد مومیایی در مصر را تایید می کند. زیرا معبد توت عنخ آمون حاوی کندر و ارس نیز بود. همچنین پیشنهاد می‌شود که کندر احتمالاً تحت رهبری ملکه هتشپسوت از سومالی وارد شده است.
با این حال، هیچ دلیل روشنی برای مرگ این زن یافت نشد. هنوز مشخص نیست که چه چیزی باعث شده این زن دهان خود را بسته نگه دارد. علاوه بر این، گران بودن مواد مومیایی نشان می دهد که باز گذاشتن دهان زن نشان دهنده بی احتیاطی مومیایی کنندگان نیست و نمی توان گفت که از پوشاندن دهان زن کوتاهی کرده اند.
سلیم پیشنهاد داد که فریاد زدن مومیایی در این مطالعه می تواند ناشی از اسپاسم جسد باشد که به این معنی است که زن در اثر درد جان خود را از دست داده است. اسپاسم جسد شکل نادری از سفتی عضلانی است که با مرگ‌های خشونت‌آمیز، اغلب تحت شرایط شدید فیزیکی و احساسی همراه است. Screaming Woman یک “کپسول زمان” واقعی از نحوه مرگ و مومیایی شدن او است.
منبع: خبرآنلاین