مهسا بهادری: “من یک آهنگ هستم، من پانزده ساله هستم” تقریباً هیچکس نیست که نام این فیلم را نشنیده باشد و مطمئناً هرگاه نام این اثر به گوش می رسد، دو عنصر اصلی این اثر به یادگار می ماند، اولی رسول صدر عاملی به عنوان کارگردان و دومی ترانه علیدوستی. بازیگر این فیلم که به نظر می‌رسد نقطه عطفی در بین پدران و مادران همراه با فرزندانشان برای آشنایی با رسول صدرالعاملی است که از هفده سالگی فعالیت‌های فرهنگی و اجتماعی خود را با خبرنگاری آغاز کرده است، از سید روح‌الله خمینی دیدن کرد. نوفل لوشاتو در دوران تحصیلش در مون پلیه فرانسه به عنوان خبرنگار بین المللی اصلی خبر اقامت خود را به عهده گرفت و تنها گزارش مستند تصویری در پرواز انقلاب و تنها مصاحبه روح الله خمینی را ضبط کرد. او اولین فیلم خود را در مقام کارگردان به نام رهایی در سال 1361 ساخت و به عنوان نویسنده و تهیه کننده نیز فعالیت داشت.
او در حال حاضر سخنگوی خانه سینما است و اندکی پس از آشنایی با او سه سوال درباره سینما از او پرسیدیم که در ادامه می خوانید.
گفتید با کمبود سالن سینما مواجه هستیم و تاکنون بیش از هزار سالن سینما افتتاح کرده ایم اما نکته این ماجرا این است که وقتی فیلم پرمخاطبی وجود ندارد و تمام آمار فروش گیشه برای سه یا سه فیلم است. . چهار فیلم مثل «فسیل» در شرایطی که فیلم مناسبی وجود ندارد و تماشاگر به سینما نمی رود، تعداد سالن ها اهمیت دارد؟
همانطور که گفتید، اگر فیلمی وجود نداشته باشد که بتوان با لذت آن را تماشا کرد، این بدان معنا نیست که ما بلد نیستیم یک فیلم آبرومندانه بسازیم، بلکه شرایط تولید در دو سه سال اخیر سخت شده است، اما به این معنا نیست که روند ساخت یک فیلم شایسته متوقف شده است. اگر به هزار سالن سینما نیاز داشتیم، فقط برای فیلم هایی که شما گفتید، سینما نمی ساختیم، البته جای سوال دارد، فیلم های کمدی زیادی به سینما آمدند، اما آیا توانستند مخاطب را به سینما بیاورند؟ نه این یک بحث مفصل است.
بخش متفکر سینما که می اندیشد، پرسش و چالش دارد، بخشی از آن سینمای اجتماعی، سینمای پرسشگر و بخشی سینمای سیاسی است و آثارشان باید دیده شود و آثارشان از طریق سینما فیلتر شود. کنترل غیرقابل قبول و تماشاگر را به سینما می آورد. ما از همه جور فیلمساز داریم، هنوز بهترین سینمای دنیا هستیم و می توانیم قول بدهیم که فیلمسازانی خواهیم داشت که به محض فراهم شدن شرایط، آثار بزرگشان را وارد سینما خواهند کرد، پس به آن هزار سالن سینما نیاز داریم. .
لغو، مصادره، سانسور و دخل و تصرف سینمای دولتی و بازاری تا چه اندازه به سینمای اجتماعی لطمه زد و باعث شد فیلمسازانی که حرفی برای گفتن داشتند خانه نشین شوند؟
همه این عوامل تاثیر بسزایی داشتند. سینمای متفکری که اکنون به آن سینمای خانگی می گوییم، دوره ای موقتی را پشت سر می گذارد و قطعاً دوباره کار خود را آغاز می کند که دولت دوست دارد سرمایه گذار آن باشد، در مورد تولید فیلم و کارگردانی نظر خواهد داد. در این فرآیند حرکت می کند. در همه جای دنیا آرمان های دولت هدایت می شود، اما از یک طرف باید به سینمای مستقل این فرصت را بدهیم که روی پای خود بایستد، من شخصا معتقدم فیلم خوب و فیلم خوب متقابل نیستند، یعنی. اگر فیلمی خوب است، لزوماً نباید فروش داشته باشد، از طرفی اگر فیلمی بفروشد، ممکن است خوب هم نباشد، بنابراین نمی توان تاثیر آن را در نظر گرفت.
چون ما ثابت کرده ایم که می توانیم فیلمی در خور ارزیابی همه منتقدان ایران و جهان داشته باشیم.
نکته اینجاست که بعضی ها همیشه می گویند که این گونه فیلم ها سلیقه مخاطب است و تهیه کننده ها این فیلم ها را می سازند چون مخاطب آن ها را دوست دارد، اما سوال اصلی من این است که آیا سلیقه مخاطب تغییر کرده است یا اینکه سازندگان ذائقه آن را تغییر داده اند. مخاطب؟
برخی از همکاران ما که با استفاده از ذائقه جاری مخاطبان می توانند کار کنند و فرصت کار داشته باشند، تاکنون توانسته اند سینما را زنده نگه دارند و امیدواریم سینمای ایران از این پس در سایر بخش ها حضور جدی داشته باشد. باشه
2455555
گردآوری شده از رسانه خبر آنلاین