چرا ورزش در بین ایرانیان محبوبیتی ندارد؟

ورزش و فعالیت بدنی روزانه یکی از مهم ترین عوامل حفظ سلامتی و ارتقای کیفیت زندگی است، اما متاسفانه بسیاری از ایرانیان علاقه ای به ورزش ندارند و اصلا آن را ضروری نمی دانند.

به گزارش همشهری آنلاین، خیلی ها فکر می کنند ورزش فقط برای خوش اندام ماندن است، خیلی ها می گویند وقت ورزش نداریم و خیلی ها آب پاکی روی دستمان می ریزند و می گویند نمی خواهیم ورزش کنیم.

بی تفاوتی ایرانیان به ورزش به این دلیل است که ایران جزو 10 کشور دارای بیشترین جمعیت چاق است. فشار خون بیماری است که بیماری های دیگری مانند دیابت نوع 2، بیماری های قلبی، پوکی استخوان و سایر بیماری ها را به همراه دارد و در نتیجه تعداد بیماری هایی مانند دیابت و فشار خون در کشور بسیار زیاد است. ورزش همچنین به بهبود سلامت روان کمک می کند و عدم انجام آن به طور طبیعی منجر به کاهش سطح سلامت روان افراد می شود.

بسیاری از افراد دلیل کم انگیزه ورزش کردن را مشکلات اقتصادی و بی پولی یا کمبود امکانات ورزشی می دانند، اما کارشناسان می گویند که می توان به صورت رایگان یا حتی در خانه ورزش کرد. تنها کاری که باید انجام دهید این است که با ورزش ارتباط برقرار کنید، به آن جدا از زندگی فکر نکنید و بدانید چرا باید ورزش کنید.

چرا ورزش در بین ایرانیان محبوبیتی ندارد؟

اینکه ورزش در بین ایرانیان جایگاه و محبوبیتی ندارد مطلق نیست و افراد زیادی هستند که هر روز به ورزش مورد علاقه خود می پردازند و بسیاری از آنها در سطح حرفه ای و قهرمانی به این ورزش پرداخته اند. وقتی اینستاگرام را باز می کنید با وبلاگ نویسان ورزشی مواجه می شوید که در زمینه های مختلف آموزش آنلاین ارائه می کنند. با این حال، این نیز یک واقعیت است که اکثر ایرانیان تحرک کافی ندارند. وزارت بهداشت چندی پیش اعلام کرد که بیش از 90 درصد ایرانیان به اندازه کافی ورزش نمی کنند و این می تواند سلامت عمومی را به خطر بیندازد.

اما اینکه چرا ما ایرانی ها به ورزش اهمیت کافی نمی دهیم و چرا ورزش برای ما محبوب و ضروری نیست، 15 عامل و عوامل زیادی وجود دارد که دلایل آن را در این گزارش ارائه می کنیم.

مشکلات اقتصادی: بسیاری از افراد بی پولی را دلیل ورزش نکردن می دانند. آنها می گویند که توان مالی برای ثبت نام در باشگاه ها یا خرید تجهیزات ورزشی را ندارند. اگر به این افراد بگویید چرا ورزش نمی کنید، می گویند بی پولی و فشار اقتصادی انگیزه ای برای یک پیاده روی ساده باقی نمی گذارد.

فشار کاری و محدودیت زمانی: بسیاری از افراد به دلیل خستگی کار روزانه، ساعات طولانی کار و وظایف در منزل، زمان، انگیزه و انرژی لازم برای ورزش کردن ندارند. حتی در خانه.

فقدان فرهنگ رسانه ای: در ایران نیز مانند کشورهای توسعه یافته، برنامه های تبلیغاتی و تلویزیونی کافی و موثر برای ترویج ورزش ساخته نشده است. افراد جامعه باید از کودکی به اهمیت ورزش واقف باشند.

عدم آموزش فرهنگ ورزش از دوران کودکی: ورزش را باید از سنین پایین به عنوان یک عادت روزانه آموزش داد. اگر این فرهنگ از کودکی برقرار نشود، افراد انگیزه کافی برای شروع و ادامه ورزش در بزرگسالی را نخواهند داشت. ورزش به عنوان یک موضوع جدی در نظام آموزشی دیده نمی شود. بسیاری از مدارس حتی زنگ های ورزشی را حذف می کنند و در عوض شامل برنامه های درسی مانند ریاضی و سایر دروس می شوند. به عبارت دیگر، تا زمانی که این موضوع از کودکی فرهنگ پذیر نباشد، نمی تواند جایگاه خود را در جامعه به دست آورد.

سبک زندگی شهری: بسیاری از مردم بر این باورند که با گسترش آپارتمان نشینی و کاهش فضاهای باز، شرایط برای فعالیت بدنی و ورزش های گروهی نیز کاهش می یابد. آنها می گویند خانه ها خیلی کوچک است و تمایلی به ورزش وجود ندارد.

کمبود امکانات ورزشی: در بسیاری از مناطق شهری و روستایی سالن های ورزشی و امکانات ورزشی در دسترس مردم نیست. یا اگر دارند سوژه های مورد علاقه خود را ندارند.

باورهای غلط در مورد ورزش: برخی از افراد فقط برای کاهش وزن یا رقابت به ورزش فکر می کنند و از تاثیرات مثبت آن بر سلامت جسمی و روانی بی اطلاع هستند. بسیاری از مردم به ورزش به عنوان یک وظیفه نگاه می کنند و به گفته کارشناسان ورزشی، چنین نگاهی انگیزه فرد را برای ورزش کاهش می دهد. بسیاری از مردم ورزش را سرگرمی می دانند نه یک شغل اضافی و مجلل.

آلودگی هوا: کلانشهرهای ایران از جمله تهران در چهار فصل سال هوا را آلوده می کنند و آلودگی هوا این امکان را به مردم نمی دهد که هر وقت خواستند در فضای باز ورزش کنند.

انتخاب ورزش اشتباه: بسیاری از افراد در زندگی خود به فعالیت بدنی توجهی نکرده اند و اکنون ورزش سختی را برای شروع انتخاب می کنند و پس از مدت کوتاهی خسته و منصرف می شوند. از طرفی برای اینکه در میانه راه متوقف نشوید و ورزش را رها نکنید، باید ورزشی متناسب با روحیه و استقامت بدنی خود را انتخاب کنید.

ورزش در اولویت زندگی نیست: بسیاری از مردم ورزش را یک فعالیت ضروری نمی دانند و تماشای تلویزیون و غیره را جزو اولویت های روزانه خود قرار می دهند. به سایر فعالیت ها اهمیت بیشتری می دهد. البته این موضوع در زمره بی فرهنگی قرار می گیرد، اما بسیار مهم است که نمی توان از آن چشم پوشی کرد.

عدم وجود مدل های ورزشی در خانواده: در خانواده هایی که والدین یا بزرگسالان ورزش نمی کنند، کودکان و نوجوانان تمایل کمتری به فعالیت بدنی دارند. عدم وجود الگوهای مناسب در خانه در رفتار افراد تا بزرگسالی نیز ادامه دارد. این یک اصل علمی است.

ناآگاهی در مورد فواید ورزش: بسیاری از مردم نمی دانند که حتی چند دقیقه ورزش ساده در خانه می تواند تأثیرات قابل توجهی بر سلامت جسمی و روحی داشته باشد. فکر می کنند فقط ورزش های سنگین ورزش محسوب می شود. به همین دلیل اغلب از ورزش و فعالیت بدنی اجتناب می کنند.

استرس روانی و افسردگی: استرس، اضطراب و سایر مشکلات روانی می تواند باعث شود فرد علاقه خود را حتی به فعالیت های فیزیکی ساده از دست بدهد یا احساس کند انرژی لازم برای ورزش را ندارد. شما می توانید با ورزش از شر تمام فشارهای روحی خلاص شوید.

ضعف در مدیریت زمان: بسیاری از مردم به کافه ها و رستوران ها می روند، خرید می کنند، با دوستان خود معاشرت می کنند و غیره. آنها زمان کافی را صرف ورزش می کنند، اما نمی توانند برنامه روزانه خود را با ورزش تنظیم کنند.

تاثیر شبکه های اجتماعی و زندگی دیجیتال: استفاده شدید از تلفن های هوشمند و اینترنت، افراد را به زندگی بی تحرک و بی تحرک عادت داده است و زمان زیادی را که می توانند صرف ورزش کنند، از بین برده است.

برای علاقه مند شدن به ورزش چه کنیم؟

خب حالا برای علاقه مند شدن به ورزش چه کنیم؟ البته یک مقاله یا گزارش 1000 کلمه ای نمی تواند ناگهان ما را به ورزش و فعالیت های بدنی روزانه علاقه مند کند، اما وقتی دلایل بی میلی خود را به ورزش متوجه شدیم، نیمی از راه را طی کرده ایم.

کارشناسان تاکید می کنند که برای علاقه مندی به ورزش ابتدا باید ورزش را به عنوان بخشی از زندگی روزمره خود بپذیریم و این امر جز با تمرین امکان پذیر نیست. شروع با اهداف کوچک و دست یافتنی مانند 10 دقیقه پیاده روی در روز – حتی در خانه – یا انجام 5 دقیقه تمرینات کششی می تواند انگیزه ما را افزایش دهد.

موضوع دیگر این است که باید فعالیت ها و ورزش هایی را انتخاب کنیم که از آنها لذت می بریم. همه نباید بدنسازی کنند. یا اینکه همه نیازی به رزمی کار بودن ندارند. شما می توانید با ورزش هایی مانند یوگا، رقص، شنا، بدمینتون یا تای چی چوان احساس سلامتی و آرامش کنید. انتخاب درست به ما کمک می کند ورزش را سرگرم کننده بدانیم نه یک کار طاقت فرسا.

برنامه ریزی و تنظیم زمان ورزش نیز به تعهد ما به ورزش کمک می کند. یافتن یک پایگاه تناسب اندام از دوستان یا اعضای خانواده نیز می تواند تناسب اندام را به یک تجربه اجتماعی و لذت بخش تبدیل کند.

استفاده از اپلیکیشن های تناسب اندام نیز می تواند انگیزه دهنده باشد. برنامه های ورزشی در دسترس هستند و اغلب رایگان هستند. ما در عصری زندگی می کنیم که می توانیم بسیاری از کارها را در خانه با اپلیکیشن یا آنلاین انجام دهیم و نیازی به بستن چمدان ها و رفتن به باشگاه نیست.

مهمتر از همه، باید به خود یادآوری کنیم که ورزش نه تنها برای تناسب اندام، بلکه برای سلامت جسمی و روانی نیز ضروری است. همچنین هرگز به ورزش به عنوان تکلیف نگاه نکنید. این نگاه قطعا شما را کم انرژی و بی انگیزه می کند.