این دو فیلم دو فضای متفاوت دارند، «پای عزیزم» با ریتم و روایتی آرام و دلنشین درباره تنهایی افراد در آغاز سالمندی است و «دانای انجیر معبد» یک فیلم اجتماعی برانگیزاننده درباره شکاف نسلی است. از کارگردانی قابل قبول. نمونه هایی از این مضامین در سال های اخیر در سینمای ایران نیز ساخته شده است. تنها وجه اشتراک این دو فیلم تلاقی خطوط قرمز «در این مرحله» است که هیجان جایزه جشنواره های بین المللی را که معمولاً در ایران به دنبال موضوعات پرتنش هستند، ایجاد می کند و با اشتیاق دانلود و تماشا می شوند! کارگردان محترم هر دو فیلم از نمادهای اغراق آمیز مخاطب پسند داخلی و خارجی مانند نوشیدن مشروبات الکلی، حجاب نداشتن و یا طنز سیاسی حکومت و برخی اعتقادات مذهبی مانند مرگ مهسا امینی برای جلب توجه بیشتر استفاده کرده است. . در شرایط عادی ممکن بود صحنه ها یا جملات تحریک آمیزی با همین مضمون که جلب توجه می کند و به نظر می رسد نوعی لجاجت و/یا واقعیت درونی زندگی برخی ایرانیان را آشکار می کند- بدون آسیب به روایت- وارد نشود. من معتقدم می توان آنها را به راحتی در یک سینما نمایش داد و البته مورد استقبال قرار خواهد گرفت. آنها با مخاطب گسترده ای روبرو نشدند و به زودی از صفحه نمایش حذف شدند.
هر دو فیلم فیلم های خاص و متفاوتی هستند و مهم این است که سینما در شرایط امروزی که رسانه های گسترده تری برای بیان دیدگاه ها و نظرات متفاوت و مخالف وجود دارد و به نوعی به رقیب جدی سینما تبدیل شده اند، دیگر تنها فیلم تاثیرگذار نیست. انتخاب؛ بلکه برای سرگرمی لحظه ای مخاطب است، چه کمدی و چه اجتماعی- سیاسی. در تولید ویدیو یا به عبارت دقیق‌تر فیلم‌سازی، تنوع زیادی وجود دارد که لحظه تأثیر فیلم قبلی را خنثی می‌کند.
این در حالی است که در تولید فیلم مورد نظر، برنامه ریزی هوشمندانه مدیریت مهم است نه حذف، ممنوعیت و تعطیلی و البته تعامل و گفت وگو می تواند سینماگر را در تشویق این اقدامات و البته بازکردن راه های قانونی جدید حمایت کند. شناخت شرایط روز و سلیقه مخاطب، کاهش حساسیت های بی مورد و جلوگیری از تنش های شدید که آسیب های بیشتری را به همراه خواهد داشت، راه حل مناسبی برای آینده این جریان مستمر است.
سینمای آینده نیازمند نگاهی نو و آبرومند است.
۵۷۵۷
گردآوری شده از رسانه خبر آنلاین