شاهکار دیگر بازیگر «پیانیست».

مهسا بهادری: بروتالیست بردی کوربت یک حماسه سه ساعته است که داستان یک معمار مجارستانی در اواسط قرن بیستم با بازی برودی را روایت می کند که نامزد دریافت جایزه گلدن گلوب شد.

آدرین برودی تنها 29 سال داشت که برای فیلم پیانیست رومن پولانسکی، فیلمی فراموش نشدنی در محله یهودی نشین ورشو، برنده جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد شد. او جوان ترین فردی بود که این جایزه را دریافت کرد و این رکورد هنوز پابرجاست. تلاش شدیدی که او برای آماده شدن برای نقشش انجام داد، آپارتمانش در نیویورک را ترک کرد، دور از دوستانش بود و گرسنه درک فقدان و تنهایی بود، او را افسرده و خسته کرد. بعد از آن یک سال کار نکرد. نقش بعدی که دریافت کرد، نقش یک کودک عقب مانده ذهنی و یک قاتل در فیلم «دهکده» بود. Night Shyamalan یک داستان گوتیک در مورد هیولاها در جنگل بود. به سختی می توان گفت که این نقش به یک بازیگر نقش اول می خورد، اما او به خوبی از پس این نقش برآمد.

برودی در مصاحبه ای درباره این فیلم گفت: من این نقش را بدون اینکه حتی به مجریان برنامه ام اجازه بدهم فیلمنامه را بخوانند بازی کردم.

برودی با کارگردانانی مانند اسپایک لی، کن لوچ، بری لوینسون، استیون سودربرگ و ترنس مالیک کار کرده است و همیشه به دنبال همان چیزها بوده است: “نقش های جالب، کار با هنرمندان بزرگ”.

او می‌گوید: «نمی‌خواستم بگویم، خوب، اکنون فقط به دنبال یک شخصیت قهرمانانه هستم. می خواستم مسیر خلاقانه ای داشته باشم. اما این یک مشکل است.”

برودی تا به امروز در نزدیک به 60 فیلم ظاهر شده است و در نقش هایی از پانک راکر تا ventriloquist تا گاو نر و ژنرال رومی بازی کرده است. او در فیلم نیمه شب وودی آلن در پاریس نقش آرتور میلر، هودینی و سالوادور دالی زیبا و رویایی را بازی کرد. او با بازی در فیلم های اکشن بزرگی مانند کینگ کونگ پیتر جکسون و بازسازی شکارچیان، ژانر و کلیشه ها را به چالش کشید. او فیلم های علمی تخیلی، هیجان انگیز و ترسناک ساخت و عضو دائمی تیم تولید فیلم وس اندرسون شد. برخی از فیلم های او مورد تحسین منتقدان قرار گرفته است. بسیاری از آنها شکست خوردند اما عملکرد آنها همچنان قابل تحسین است.

برودی اکنون 51 ساله است و بار دیگر برنده گلدن گلوب شده است. این یک جایزه است بهترین بازیگر مرد درام او نقش لازلو توت، معمار یهودی تخیلی مجارستانی را بر عهده گرفت که تلاش می کرد پس از جنگ جهانی دوم زندگی خود را در آمریکا بازسازی کند. این فیلم بسیار متفاوت از پیانیست است، اما از برخی جهات درباره عواقب پس از جنگ جهانی دوم است. دنباله ای ناخواسته برای “پیانیست” با مضامین جنگ و هنر و از دست دادن.

برودی موفقیت خود را مدیون والدینش می‌داند که ارزش‌هایی را که اساس انتخاب‌های هنری او را تشکیل می‌دهند به او القا کردند. او می گوید: «من در نیویورک به عنوان پسر یک عکاس بزرگ شدم و تمام زیبایی و پیچیدگی شهر را دیدم و توسط نویسندگان بزرگ و افراد خلاق فوق العاده احاطه شدم. بخش بزرگی از توانایی من برای استقامت و باور به خودم ناشی از احترام خانواده ام به منحصر به فرد بودن و فعالیت های خلاقانه من است.

شخصیت هایی که برودی بازی می کند پر از تضاد هستند. صبر جای خود را به خشم انفجاری می دهد، لبخند به غم تبدیل می شود. ابروهایش در هر مونولوگ به وضوح درهم می‌روند. او به راحتی می تواند صدای خود (زبان، لهجه، ریتم، مدولاسیون) را برای یک نقش تغییر دهد. اغلب تنش بین یک ستاره سینما و شخصیتی که بازی می کند وجود دارد و برودی این تمایز را محو می کند.

۲۴۵۲۴۵