دیوید لینچ؛ کارگردان افسانه ای تاریخ سینما

به گزارش خبرگزاری انتخابتو، سال 2025 فرا نرسید و سینماروهای جهان را شوکه کرد. حدود 6 ماه پیش، دیوید لینچ افسانه ای اعلام کرد که به بیماری حاد ریوی (آمفیزم) مبتلا شده است، اما در تلاش است تا Twin Peaks جدید خود را جلوی دوربین ببرد. در این لحظه بود که طرفداران این کارگردان سرشناس این خطر را احساس کردند. شنیدن این سخنان از زبان مردی که سال هاست مردم را به شادی و امیدواری تشویق می کند، طاقت فرسا بود.

به گزارش ایرنا، چرا لینچ کارگردان افسانه ای تمام تاریخ شد؟ روی کاغذ، لینچ برجسته ترین نماینده سینمای سوررئالیست است. این فیلمی است که با لوئیس بونوئل منحصربه‌فرد از سال‌های ابتدایی این صنعت جان گرفت و لینچ پس از مرگش این مسیر را ادامه داد. در واقع بونوئل سینمای سوررئالیستی را با ویژگی های بدوی این سبک ساختاری به مخاطب معرفی کرد و با هجوم ژانرهای قدرتمند سینمای دیگر باعث شد که سینمای سوررئالیستی بازنمایی بسیار خوبی برای مخاطبان سینما داشته باشد. لینچ کارگردان سینمای پست کلاسیک است که این ژانر را با ویژگی های سینمای مدرن ترکیب می کند. در سال‌هایی که ژانرهای سینمایی در دوران گذار از سینمای کلاسیک به مفاهیم مدرن (دوره گذار) دچار دگرگونی مفهومی و کیفی شدند، نابغه‌ای مانند لینچ با کمک مضامین منحصربه‌فرد خود این ژانر را به یک دگردیسی کلی رساند.

در سینمای لینچ، مقایسه مفهومی ساده ای بین تماشاگر و قهرمانان اغلب تنها و منزوی آثار او برقرار می شود. در این مکان پرده سینما برافراشته می شود و مخاطب هویتی جادویی پیدا می کند. در این آثار مخاطب با شکست زمان مواجه می شود و روایت های موازی را تجربه می کند که در آن قطعات پازل از ابتدا تا انتهای فیلم به صورت نامنظم به دست او می رسد که باعث می شود مخاطب آن ها را آشکار کند. در پایان مطالعه، قطعات کنار هم قرار می گیرند و فیلم درک می شود.

بنابراین، در حالی که لینچ در بلوغ سینمای سوررئالیستی یک قدم جلوتر از بونوئل بود، زندگی آمریکایی لینچ نیز کمک قابل توجهی به خلق موتیف ها، عناصر و اره مویی منحصر به فرد کرد، در حالی که بونوئل افسانه ای هرگز موفق به خلق این همه نقوش و اره مویی هالیوودی نشده بود. از اینها برای توسعه هسته مرکزی روایت منسجم خود استفاده کنید.

با همه این مختصات، سینمای لینچ هرگز به سمت آنارشیسم حرکت نکرد. اگرچه لینچ علاقه خاصی به برداشت های طولانی ندارد و با وجود اینکه افراد زیادی در آثار و سکانس های او حرکت می کنند، رنگ، نور و وسایل پرحجم را به نمایش می گذارند، اما این عناصر هرگز منجر به آشفتگی بصری و مفهومی نمی شوند و از نظر مفهومی با هنر لینچ تطبیق داده می شوند. بسیاری از این عناصر شدید به هارمونی معناداری دست یافته اند که مخاطب را درگیر خود می کند. این ویژگی یکی از اصلی ترین ویژگی هایی است که ما را قادر می سازد لینچ را کارگردانی افسانه ای و تکرار نشدنی ببینیم که جای خالی او در تاریخ سینمای جهان برای همیشه پر نمی شود.

سینمای لینچ همیشه مبتنی بر دوگانگی کابوس و واقعیت بوده است. طردشدگان دنیای لینچ همیشه در تلاش برای کنار آمدن با کابوس های خود هستند. هنر بزرگ جایی است که شاهد این درگیری نفس گیر با عناصر روز باشیم، جایی که کابوس های شخصیت فیلم و بیننده شبیه واقعیت هایی می شود که او را می ترساند. این فضا با راهروها و تلفن های اسرارآمیز، استفاده دیوانه کننده از نور قرمز و اتاق های ترسناک خود، معمایی خاص لینچی را در سینما ایجاد می کند. آتش و چوب نیز از مفاهیم کلیدی سینمای این کارگردان هستند. استفاده عملی از نوارهای ویدئویی و حمزاد نیز به خلق این دنیای عجیب کمک زیادی کرد. هیچ کارگردانی در تاریخ سینما نتوانسته است به اندازه لینچ از داده های واقع گرایانه به بیانی سورئالیستی ثابت دست یابد.

این مجموعه رفتار سینمایی باعث شد که لینچ هرگز وارد جریان اصلی و پرفروش هالیوود نشود. اگرچه آثاری مانند «تلماسه» و «توئین پیکس» این استعدادها را داشتند، اما او هرگز به این نوع فیلمسازی که در خدمت شرکت بود روی نیاورد و توانست دیدگاه مستقل خود را تا آخرین اثرش در آثارش حفظ کند.

سینما برای هنرمندی که با ویدیوهایش به مردم می گوید قلب بزرگی دارید تمام شده است، اما سینمای لینچ هنوز تمام نشده است. دیگر خبری از کلاژ پر از فریم های دیوانه کننده نیست. کارگردانی که نقاشی های باشکوه خود را به سینما می آورد و آنها را زنده می کند.

در تمام این سال ها او با گرمی و اراده خاصی از Twin Peaks 4 صحبت کرد اما این فرصت پیش نیامد.

دیوید لینچ افسانه ای برای یک عمر مخاطبان زیادی را شوکه کرده است، اما آخرین شوکر او در جاده مالهالند و بزرگراه گمشده موفقیت بزرگی داشت. با از دست دادن او، سینما یکی از بزرگان و نوابغ خود را از دست داد. از این پس سینمای سوررئالیستی پس از لینچ نامیده می شود و تحولات پیرامون آن با دوره این کارگردان مقایسه می شود.

۲۴۴۵۷