فلاپی اگرچه فیلم ادن در سال 2024 اکران شد ، اما اکنون می توان از نسخه با کیفیت برای مخاطبان استفاده کرد. این باعث شد منتقدان دوباره به فیلم نگاه کنند.
به گفته انتخابتو ، وقتی بیش از بیست سال ذهن زیبا کارگردان ران هوارد به یکی از تحسین برانگیزترین آثار سینمای قرن تبدیل شده است. این فیلمی است که با گفتن زندگی پیچیده جان نش ، ذهن های زیادی را بلعیده است ، اما مانند نام هاوارد دیده نشده است ، اما در خط نویسنده ثبت شده است. اکنون ، پنج سال بعد ، موج جدیدی از تجزیه و تحلیل و واکنش این مطالعه را در مرکز محافل سینما قرار داده است ، با نسخه و دسترسی جامع به نسخه با کیفیت بالا Yeni Eden. اما دلیل همه هیاهو در این فیلم که داستان دهه 20 را روایت می کند چیست؟
جزیره ای که باید بهشت باشد جهنم بود
در اواخر دهه 1980 از داستان واقعی گرفته شده است. این فیلم به دنبال زندگی فردریش ریتر (جسورانه جسورانه جود لا) ، یک داروی آلمانی است که با دیدگاه نیچه به تمدن بازگشت و به همراه همسرش دورا (با بازی ونسا کربی) به یک جزیره دورافتاده در مجمع گالاپاگوس مهاجرت کرد.
“مدینه جدید” بدون آزار و اذیت باورنکردنی ، غیرقانونی و جامعه ایجاد می شود. اما به زودی ساکنان با ورود یک زوج دیگر ، ایندز ویتمر (دانیل برول) و همسر جوانش مارگارت (سیدنی سوین) متزلزل شدند. آنها برای نجات فرزندان بیمار خود به این جزیره آمدند ، اما به زودی برعکس دیدگاه سرد و نخبه گرا ریتر خواهند بود.
بارون های مرموز (آنا د آرماس) بر تنش سه خدمتکار مرد و نقشه برای ساخت هتل تأکید می کند. داستان به تدریج از میدان وجودی به کابوس اخلاقی منتقل می شود. روابط فروپاشی ، دروغ ، خیانت و خشونت و مفهوم چالش بشریت در انزوا مطلق.
ران هوارد ؛ از داستان نویس گرفته تا روح انسان
ران هوارد کار خود را از سنت های کلاسیک سینمای آمریکا آغاز کرد. در ابتدا ، یک بازیگر در دهه 1980 به یک کارگردان محبوب تبدیل شد. اولین آثار وی ، مانند SPLAH (1984) ، نمونه هایی از تخیل آمریکایی با پیله (1985) در مورد سالمندان جاودانه بود. در دهه 1980 و 1980 ، هوارد کارگردان روایت های بزرگ شد. آپولو 13 (1995) و یک ذهن زیبا (2001) نه تنها ستایش منتقدین را افزایش داد بلکه گیشه را نیز فتح کرد.
فیلم هایی مانند Da Vinci Code یا Rush نشان دادند که وی در روایت داستانهای پیچیده و تجاری با استعداد است. اما این روح خوش بینی و نظم درونی بود که در همه این آثار رایج بود. سرانجام قهرمانان پیروز شدند ، ایده ها را می توان درک کرد ، و جهان دشوار بود ، حتی اگر این کار دشوار بود. با ادن ، این معادله برای اولین بار شکسته است. این فیلم خوش بین ، قهرمان نیست ، یا او پیشنهاد می کند آن را نجات دهد. در عوض ، هوارد ما را به لبه صخره می برد. این دقیقاً در جایی است که انسان به جای ساختن بهشت با آگاهانه و تمایل ، جهنم را انتخاب می کند. البته مفهوم جهان تا زمانی که تمام وجود خود را در آتش احساس کند ، جهنم نیست.
اما چرا همه سر و صدا برای یک داستان ۱۰۰ سالگی؟
سوال اصلی این است که در روزهایی که سینما پر از داستانهای هیجان انگیز معاصر است ، چرا روایت نسبتاً فراموش شده اینقدر بینندگان و منتقدین را به خود جلب می کند؟ پاسخ باید در سه محور باشد. این می تواند اولین و مهمترین چیز باشد ؛ یک آینه برای زمان ما. در این فیلم ، جهان بار دیگر در آستانه هویت ، بحران های سیاسی و زیست محیطی قرار دارد. از قطبش جوامع گرفته تا فروپاشی اعتماد مردم ، ریتر و دوستانش صد سال پیش – فرار از نظم موجود ، ایجاد نظم جدید – به ما این امکان را می دهد تا داستان را به روشی عجیب و غریب دنبال کنیم. در حقیقت ، آنچه مخاطب در کابوس های خود می بیند ، سایه ای از بحران او است.
دوم خود هوارد است. در این فیلم ، به نظر می رسد که او در برابر تصویر خود بلند شده است. بیشتر عجله ادن این است که انتظار نمی رود کسی وارد میدان چنین داستان دردناک و روانی شود ، که پیشینه “خانواده خانواده” است. این جدایی رادیکال از منطقه امن فقط شجاع است ، حتی اگر کاملاً موفق نباشد.
و دلیل سوم بازتاب تاریکی پنهان در قلب روشنفکرانه فیلم در مورد عدم موفقیت پروژه های فکری ایجاد شده در فضای فردی ، نه فقط در مورد افراد “دیوانه” یا قوی بلکه در مورد فضای فردی است. این یک تجربه تکان دهنده است که تماشا کنید که چگونه ایده آل گرایان که ابتدا به جذابیت کنترل و خشونت تسلیم شدند ، آموزش دیده اند. به خصوص در جهان ، ما هنوز فکر می کنیم که نخبگان اخلاقی است.
بهشتیا آینه ای علیه ما؟
این ممکن است یک اثر کامل یا کامل نباشد ، اما بدون شک یکی از چالش برانگیزترین و بحث برانگیزترین فیلم های غرفه است. در ده سال هشتم ، فیلمی که نشان می دهد کارگردان هنوز هم می خواهد خطرات را ترجیح دهد به جای تکرار فرمول های امتحان ، وارد مناطق تاریک تر و تاریک تر شود. اما آیا این فیلم محبوب است؟ مطلقاً نه اما سینما نه تنها برای سرگرمی بلکه برای درک روح انسان است ، بلکه کارهایی که بدون شک دیده می شود ، مورد تجزیه و تحلیل و بحث قرار می گیرد. حتی اگر او سرانجام ما را در تاریکی تنها بگذارد.