مسابقات در سراسر کشور در مسابقات سطح پایین سر

اگرچه بازی با تیم های قوی منجر به شکست می شود ، اما نقاط ضعف را نشان می دهد و منجر به رشد می شود.

لیگ برتر ایران به دلیل دلیل اصلی مسابقات تیم ملی در مسابقات قهرمانی حدود 7 روز بسته شد. تورنمنتی که توسط بسیاری از کارشناسان ادعا شده است ، سطح پایین تری نسبت به استانداردهای مورد نیاز تیمی مانند ایران دارد. ایران ، یکی از نیروهای سنتی فوتبال آسیا ، سالهاست که خود را به عنوان شاکی در این قاره معرفی کرده است و طبیعی است که انتظارات تیم ملی فراتر از شرکت در چنین فعالیتهایی است.

این پایان طولانی نه تنها به ریتم لیگ برتر رسید ، بلکه باعث نارضایتی از مربیان و بازیکنان باشگاه نیز شد. فوتبالیانی که به جای اینکه در رقابت جدی باشند ، باید در یک محیط کم کلید و ناچیز بازی کنند. تیم های رقیب ایران مانند ژاپن ، کره جنوبی و حتی عربستان سعودی در آسیا قصد دارند با رقبا در فوتبال برتر جهان سازگار باشند ، در حالی که تیم ملی ایران بازی های رسمی تر و آماری تر است. مربی تیم ملی امیر غیل نووی به جای اینکه به دنبال آماده سازی واقعی برای مسابقات مهم مانند جام جام آسیا یا مسابقات انتخابی جام جهانی باشد ، رکورد و ظاهر مقابل بهترین تیم ها و سه منطقه را شکست. در پایان ، نه موقعیت ایران در رتبه بندی فیفا و نه سوابق که تجربه ارزشمندی را برای بازیکنان ایجاد نمی کنند.

فوتبال ملی ایران برای توسعه باید با مشکلات واقعی روبرو شود. اگرچه بازی با تیم های قوی منجر به شکست می شود ، اما نقاط ضعف را نشان می دهد و منجر به رشد می شود. در مقابل ، پنهان کردن پشت دستاوردهای ناچیز تنها توهم قدرت است و روز مسابقات بزرگ ، شکاف واقعی ایران با آسیا و رقبای جهانی آشکار می شود. اگر فدراسیون و پرسنل فنی به هر دلیلی مایل به حضور در سر باشند ، منطقی ترین تصمیم ارسال تیم UMUT به میدان است. مکانهایی که بازیکنان جوان می توانند در یک منطقه کم فشار تجربه کنند. چنین رویکردی حداقل یک توجیه فنی دارد و از زمان و انرژی تیم ملی بزرگسالان جلوگیری می کند.

اکنون وقت آن رسیده است که سیاست های فدراسیون فوتبال و تیم ملی را مرور کنیم. فوتبال ایران دیگر توانایی گذراندن وقت در مسابقات سطح پایین را ندارد. تیم ملی باید آن را به عنوان یک قاره تعریف کند ، نه با ثبت مسابقات با ارزش فنی بلکه بر اساس رقابت جدی با بزرگان جهان و بزرگان جهان.