این پدیده از دیدگاه جامعه شناختی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و به عنوان نوعی آسیب شناسی فرهنگی مورد انتقاد قرار گرفت. با این حال ، هفتاد و هشتمین نسخه جشنواره کن کن اکنون آغاز شده است ، و از آنجا که هیچ نشانه ای از کاهش در این روند وجود ندارد ، شاید زمان آن رسیده باشد که نگاهی جدی تر به پشت این هیاهو بیندازیم.
شجاعت ناخودآگاه و اغراق آمیز فقط خوشبختی نیست ؛ در مقابل ، این نشانه نوعی ناامیدی است. این کفپوش بی پایان فقط یک چیز ناامیدکننده نیست ، بلکه محکومیتی برای آنچه ما جشن می گیریم.
بعضی اوقات این بازی های کششی ، که بعضی اوقات یادآور رژیم های ظالمانه هستند ، اکنون نهادینه شده و از دو عامل اساسی ناشی می شوند. اول ، در پایان هر بازی ، کارگردانان و بازیگران روی صفحه نمایش بزرگ سالن “سرخ” ، تیم تولید داخلی و این جلوه بصری به مخاطبان اجازه می دهند تا نوعی جنون جمعی را ایجاد کنند. ثانیا ، رسانه هایی مانند دنیای بزرگ با ضبط و اعلام زمان تشویق ، در شکل گیری این سنت نقش داشتند.
بعضی اوقات ، مانند فیلم “پن هزاره” به کارگردانی گای یرمو دل تورو در سال 2 ، او یک تشویق 5 دقیقه ای را تشویق می کند ، و اکنون این بیان احساسات با تحسین دائمی همراه است. اما بیشتر اوقات ، این شجاعت ترکیبی عجیب از مهربانی و جنون است.
بونگ جون هو یکی از معدود مدیرانی بود که این روند را زودتر از حد معمول به پایان رساند. پس از 5 دقیقه تشویق انگل ، جمعیت گفتند: “متشکرم ، بیایید به خانه برویم.” و سپس توضیح داد که او و تیمش در آن شب بسیار گرسنه بودند و این احساس برای اکثر میهمانان جشنواره آشنا است.
فرمو فیلم کن گفت: “برای تشویق این بخشی از وظیفه من است.” من متوجه شدم که وقتی نور سالن بسته شد ، آیا عنوان قطع شده است ، بهترین لحظه برای روشن کردن نور چیست و … هر نمایش یک جشن و مشارکت مخاطب است. مردم می خواهند بپیوندند. “
جشنواره اصلی مسابقه ونیز ، برای فیلم های ستاره ای مانند “گرانش” به این بازی های کششی بازگشت که لیدو را به فصل جوایز آمریکایی ، یک ستاره ، برادمن و نهنگ تبدیل کرد. یک روز جشنواره برلین انتقاد و فاصله سنتی خود را ترک کرد ، آخرین خط قرمز رد شد.
با دقایقی که در حال حاضر در کن ثبت شده است ، شجاعت طرفدار -اکسترم نادر بود. سرجیو لئون را می توان برای “یک بار در یک زمان در آمریکا” به یاد آورد. اما اکنون این زمان ها در حداقل سطح است و در جشنواره 2 ، بیشتر فیلم های مسابقه با نوعی ادای احترام بی پایان روبرو هستند. آیا این فقط بیش از دو مخاطب جذاب ژاکت شش یا هفت دقیقه است؟ مثل یک فاجعه
در همین حال ، سنت مخالف ، به این معنی که هوه پرشور در دهه گذشته تقریباً ناپدید شده است. این واکنش ها به وضوح نشانه ای به موقع در برابر فیلم هایی مانند “داستان های Soutland” (1) ریچارد کلی ، “Soutland Tales” (1) ریچارد کلی ، “داستان های Soutland” (1) بود. اما اکنون ، رژیم عمومی تقریباً ممنوع است و برای Lomir Lounge خودسنجی خود شیک است.
مشکل این است که تمام این شور و شوق ماسک برای یک واقعیت ناخوشایند است. هنر سالم ، زنده و پویا ، که جایگاه اصلی فرهنگ دارد ، نیازی به جبران آن ندارد. با این حال ، اشکال بیان یک بار و در حال حاضر حاشیه نشین ، چاره ای جز ایجاد واکنش های آزار دهنده ندارند.
در پایان پرده آخر ، به طور خودکار و تئاترهای ایستاده را در نظر بگیرید. کف سازی مکرر در اپرا ، نقل قول های تبلیغاتی بی رحمانه را برای هر تولید جدید در باله و حتی به رمان های ادبی تحسین می کند. موضوع مشترک همه اینها چیست؟ در صورت کاهش محبوبیت ، ساختگی باید هیجان را برای به تعویق انداختن مرگ ایجاد کند.
با بیان احساسات خود ، مخاطب ممکن است باور داشته باشد که این اشتیاق جمعی از جامعه خلاق سودآور پشتیبانی می کند. اما تمام این براووا تنها حقیقت است که ممکن است بهتر به تظاهرات پاسخ داده شود که در بازی ها بدون روشنایی خارق العاده ، روشنایی کاملی ندارند.
مترجم: ریهان اسکانداری
منبع: رایانه هالیوود
۵۷۵۷
گردآوری شده از رسانه خبر آنلاین