اجازه ندهید مغزتان به «فکر کردن بیش از حد» عادت کند.

مدیریت موثر خلق و خوی یعنی توقف بیش از حد فکر کردن قبل از تبدیل شدن به التهاب روانی.

به گزارش انتخاب به نقل از Psychologytoday؛ سیستم های فیزیولوژیکی تمایل دارند به مشکلات احتمالی مانند خارش ناشی از نیش پشه بیش از حد واکنش نشان دهند. بیش از حد فکر کردن، واکنش بیش از حد به تجربیات گذشته است و نوعی خراش ذهنی است. برای جلوگیری از تفکر بیش از حد، فورا کاری انجام دهید تا از خارش ذهن جلوگیری شود.

نیش پشه خارش دارد و ما تمایل داریم چیزهای خارش دار را لمس کنیم. اگرچه این خراش ممکن است در کوتاه مدت احساس خوبی داشته باشد، اما اغلب تورم و التهاب را بدتر می کند. این باعث می شود که پوست بیشتر خراشیده، شکسته و پوسته پوسته شود. اگر بتوانیم میل به خاراندن را متوقف کنیم، تنها با یک تکه کوچک از پوست، احساس خارش از بین خواهد رفت. مسئله این است که فکر کردن بیش از حد دقیقاً مانند خارش پوست است.

فکر کنم پوست حساسه

همه سیستم های فیزیولوژیکی ما برای حفظ سلامت و تندرستی ما به طور متعادل کار می کنند. هنگامی که این تعادل توسط تهدید، آسیب احتمالی یا آسیب واقعی متزلزل می شود، مکانیسم های فیزیولوژیکی فعال می شوند تا از ما محافظت کنند و ما را به حالت تعادل بازگردانند. اما بخشی از این فرآیند تعادل اغلب شامل واکنش بیش از حد به محرک اولیه است. مکانیسم‌های حسی که آسیب‌ها و اختلالات جزئی را تشخیص می‌دهند، به همان شیوه (اما به میزان بسیار بیشتری) در هنگام مواجهه با ویرانی و فاجعه قریب‌الوقوع فعال می‌شوند.

بنابراین، هر پاسخ اضافی که در پاسخ فیزیولوژیکی اولیه رخ دهد، پاسخ بعدی را آغاز می کند. اما اکنون واکنش اضافی با واکنش ما همراه است. برگردیم به نیش پشه، نیش باعث آزاد شدن هیستامین و پاسخ ایمنی با تورم جزئی به دلیل افزایش جریان خون می شود. اما خارش حاصل باعث می شود که ما شروع به خراشیدن کنیم و در نتیجه آزادسازی مکانیکی هیستامین و سایر سایتوکین ها را افزایش دهیم. به این ترتیب ما با اعمال خود پاسخ التهابی را بدتر می کنیم.

میل به خاراندن خارش ذهنی خود را رها کنید

می توانیم با استفاده از تشبیه پشه به فکر افراط باشیم. به جای آزاد شدن هیستامین ناشی از نیش که باعث خارش مکانیکی می شود، اغلب در حال بررسی، بررسی مجدد، و فکر کردن در مورد آنچه گفته شده، انجام شده یا ضمنی هستیم، می افتیم. این چرخه خود تقویت می شود و با استفاده از آن تقویت می شود.

این می تواند به عنوان نوعی تقویت در نظر گرفته شود، جایی که حافظه رمزگذاری شده با پخش مجدد قوی تر می شود. زمانی تصور می‌شد که تثبیت و تثبیت حافظه عمدتاً در طول خواب اتفاق می‌افتد، اما شواهد در سال‌های اخیر نشان داده‌اند که بازپخش در زمان واقعی نیز رخ می‌دهد.

اگرچه این مقاله به طور خاص در مورد افراط اندیشی نیست، ایده تثبیت حافظه در حالت بیداری و بنابراین بلافاصله پس از توالی هایی که در نهایت به خاطر سپرده می شوند، اهمیت پرداختن به محرک های بیش از حد فکر را به هنگام ظهور نشان می دهد.

مغز خود را با چیزهای دیگر مشغول کنید

اگر افراط اندیشی را مظهر تثبیت حافظه التهابی بدانیم، پاسخ ممکن است انجام عمدی کارهایی باشد که حافظه را مختل می کند. موثرترین کار این است که از فکر کردن به چیزها دست بردارید. صراحتاً این بسیار دشوار است، به ویژه در زمان افزایش استرس‌های زمینه‌ای، مانند تعطیلات و رویدادهای اجتماعی بزرگ. بهترین راه این است که کار دیگری انجام دهید و در نتیجه تقویت اولیه را که باید رخ دهد کاهش دهید.

بنابراین، پاسخ های التهابی فیزیولوژیکی با بیش از حد فکر کردن به عنوان خراش روانی همراه است. این منجر به تداوم و تقویت می شود. به جای ایجاد التهاب، آن را از خود دور کنید و در حالی که کار دیگری انجام می دهید، آن را به حال خود رها کنید، حتی اگر به سادگی پیاده روی باشد. اما سعی کنید از پشه ها دوری کنید.