مرگ یکی از مهمترین و در عین حال اجتناب ناپذیرترین وقایع زندگی هر فرد است. اگرچه بسیاری از ما ترجیح می دهیم کمتر در مورد این موضوع فکر کنیم، هنوز اسرار زیادی در مورد آنچه پس از مرگ اتفاق می افتد وجود دارد.
به گزارش روزیاتو؛ از لحظه مرگ یک فرد تا سال‌ها پس از دفن شدن بدن او، فرآیندی از پوسیدگی و بازگشت به طبیعت رخ می‌دهد که می‌تواند دیدگاه ما را نسبت به مرگ و عواقب آن تغییر دهد.
پس از مرگ، مغز انسان اولین قسمتی است که از هم می پاشد. چند دقیقه پس از مرگ، سلول های مغز شروع به تجزیه شدن و ترشح آب می کنند.
بدن انسان دارای بیش از 200 استخوان، چندین تریلیون میکروب و 37 تریلیون سلول است. مرگ ممکن است به زندگی پایان دهد، اما برای بدن فقط آغاز است.
تنها چند دقیقه پس از خروج روح از بدن، مغز از کار می ایستد. سپس وقتی ضربان قلب متوقف می شود، خون به هیچ قسمتی از بدن نمی رسد و در نتیجه اکسیژن وارد بافت ها نمی شود.
بدون خون و اکسیژن، اندام های فعال بدن به سرعت از کار می افتند. نتیجه این اتفاقات چیزی جز افتادن جسد نیست! زیرا تقریبا 70 درصد اندام ها و بافت هایی که بلافاصله پس از مرگ از کار می افتند از آب تشکیل شده است. وقتی اکسیژن به این اندام ها نمی رسد، نمی توانند خود را زنده نگه دارند و خود را از بین می برند. بنابراین آب و مایعات از بدن جاری می شود.
در اولین شب پس از مرگ، بدترین قسمت داستان از دل و روده انسان شروع می شود. سیستم ایمنی بدن از کار افتاده است و بنابراین نمی تواند از بدن در برابر تریلیون ها میکروب گرسنه که به طور معمول به هضم غذای انسان کمک می کنند، محافظت کند.
این اجازه می دهد تا میکروب ها فرار کنند. آنها سفر خود را از روده تحتانی به بافت ها، سیاهرگ ها و شریان ها آغاز می کنند.
آنها در عرض چند ساعت به کبد و کیسه صفرا می رسند. عضوی که مسئول هضم چربی ها در طول زندگی است.
هنگامی که میکروب ها در اولین مقصد خود متوقف می شوند و از صفرا تغذیه می کنند، صفرا، مایع قلیایی، در سراسر بدن پخش می شود و بدن را به رنگ زرد مایل به سبز در می آورد.
از روز دوم تا چهارم، میکروب ها در سراسر بدن دیده می شوند. آنها گازهای سمی مانند آمونیاک و سولفید هیدروژن منتشر می کنند و این گازها در سراسر بدن پخش می شوند و هم باعث تورم جسد و هم بوی بد می شوند.
بعد از 3 تا 4 ماه، پوست و گوشت سبز و زرد پوسیده انسان قهوه ای و سیاه می شود. دلیل این تغییر رنگ این است که در این مرحله رگ های خونی به طور کامل از بین می روند و آهن موجود در آنها به بیرون نشت می کند، در حالی که جسد اکسید می شود و رنگ سیاه مایل به قهوه ای باقی می ماند.
در این مدت هنوز ساختارهای مولکولی نگهدارنده بدن شکسته می شوند و نتیجه چیزی جز یک ماده آبکی نرم و غلیظ نیست!
حدود یک سال پس از مرگ، کفن از بین می رود. مایعات اسیدی و سموم دفع شده از جسد باعث پاره شدن و پوسیدگی پارچه می شود. در غیر مسلمانانی که با لباس رسمی در تابوت ها دفن می شوند، قسمت هایی مانند کمربند یا قسمت های پلاستیکی لباس در این مرحله هنوز دست نخورده باقی می ماند.
بعد از این مرحله هیچ اتفاق خاصی برای جسد نمی افتد. اما بعد از ده سال وجود رطوبت کافی در ناحیه ای با اکسیژن بسیار کم باعث واکنش های شیمیایی می شود و چربی روی باسن و ران ها به ماده ای صابونی به نام موم مرگ تبدیل می شود.
این زمانی است که قسمت های خشک و لاغر بدن به طور طبیعی مومیایی می شوند.
بله، درست خواندید، بدن انسان به طور طبیعی مومیایی می شود و برای این کار به هیچ ابزار، تجهیزات و موادی نیاز نیست. زیرا در هنگام تجزیه جسد، آب پوست نازک بدن مانند گوش، بینی و پشت پلک ها تبخیر می شود و باعث می شود که این اعضا مانند مومیایی خشک و سیاه شوند.
50 سال پس از مرگ، تمام بافت ها به مایع تبدیل می شوند و از بین می روند و فقط پوست و تاندون های مومیایی شده باقی می مانند.
80 سال پس از مرگ، استخوان های جسد با از بین رفتن ساختار کلاژن ترک می خورد و تنها ذرات معدنی شکننده باقی می ماند. اما این بخش ها برای همیشه دوام نمی آورند.
صد سال پس از مرگ، آخرین قسمت‌های باقی‌مانده از اسکلت بدن انسان به خاک و خاک تبدیل می‌شود و تنها قسمت باقی‌مانده دندان‌ها است.
صد سال بعد از مرگ از آدمی موم و دندان می ماند، بس!