آقای جلیلی باید دقیقاً به ما بگوید که چه بی مسئولیت این است که ما باید “ترس از آمریکا” را در هسته همبستگی و وحدت ملی قرار دهیم.
آقای وحید جلییلی ، معاون رئیس جمهور سمعی و بصری و سازمان اصلی این رویداد ، در یک برنامه گفت: “آنها می گویند هماهنگی اجتماعی به معنای جمع شدن است و همه ما از آمریکا می ترسیم.” این یک ترفند قدیمی سلیلی بیگ است ، که وقتی چند سال بعد مجبور شد به مسئولیت خود پاسخ دهد ، با انتقادات خصمانه و با دشمن خصمانه شد. در منطق ، این به عنوان مغالطه “قهرمان پنبه” نامیده می شود
به گفته روزنامه خراسان ، این همان چیزی است که آنها باید به یک شخص یا گروه بگویند و به جای سخنان واقعی آنها ، آنها را با سخنان غیر واقعی و ذهنی خود به آنها حمله می کنند.
آقای جلیلی باید دقیقاً به ما بگوید که چه بی مسئولیت این است که ما باید “ترس از آمریکا” را در هسته همبستگی و وحدت ملی قرار دهیم. درست است که گروهی از اصلاح طلبان سخت هنوز از مذاکرات با ایالات متحده حمایت می کنند ، اما ما این گفته را نشنیده ایم.
آیا بهتر نیست با دشمنان واقعی این کشور بجای دشمنان ذهنی و فرضی خود مبارزه کنیم؟ جنگ با دشمنانی که هدف اصلی آنها این روزها شکستن همبستگی ملی در اطراف ایران است. آیا دقیق تر نیست که به بعد مفهومی ایران بروید و همبستگی را که پس از جنگ 6 روزه پدیدار شد ، آشکار کند؟
متأسفانه ، عملکرد چهار ساله آقای Jebeli-Jalili به طور کلی خلاف این مسیر است و صدای آمریکا از گذشته در مورد تعدادی از موضوعات بدتر است. چه تعداد بیننده از سریال های تلویزیونی şehirvar استقبال کردند ، که توسط مخاطبان زیر 5 درصد مورد توجه قرار گرفت ، این به غیر از عدم موفقیت سیاست های شخصی این آقایان چیست؟ آیا وقت آن نرسیده است که روشهای اشتباه را اصلاح کرده و به این وضعیت جدی بپردازیم؟ شاید زمان آن رسیده باشد که جامعه به اصطلاح عدالت از این عدم پاسخگویی خودداری کند و از متهم کردن منتقدین به توضیحات غیرواقعی خودداری کند؟ البته ، ما باید بیشتر در مورد نکات مفهومی و تفسیری آقای سلیلی در آن برنامه صحبت کنیم و نشان دهیم که چقدر چنین نگرش ها حلقه انقلاب و میهن پرستی را محدود می کند.