Kazem Mousavi Bojnourdi با خیال راحت نوشت: یکی از مهمترین امتیازات ایران در تاریخ خود (از زمان های باستان) یک موقعیت استراتژیک منحصر به فرد به عنوان پلی بین تمدن های شرقی و جهان غرب بوده است. ایرانیان همیشه با نظارت بر ارتباطات ، از این امتیاز در روابط بین الملل بهره مند شده اند.
در دوران قدیم ، ایران روابط کاملی و پر از تجارت بین شرق و غرب و کنترل دریایی و ادویه جات ترشی جات مسیرهای تجاری هند با غرب داشت – و اجازه نداد که این جاده ها به نیروهای جهانی هدایت شوند تا از منافع ملی محافظت کنند.
در دوران معاصر ، ایران این موقعیت استراتژیک را ادامه داد ، اما پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و پایان جنگ سرد و ظهور نیروهای سیاسی و اقتصادی که در جهان ظهور کردند ، معادلات بین المللی تغییر کرد و غرب تصمیم گرفت ایران را برای ایجاد ارتباطات جدید (ایران) در بر بگیرد.
راه های ارتباطی جدید مانند راهرو به نام IA Mac (نیروی دریایی آسیای جنوبی در کشورهای خلیج فارس جنوبی شرکت کرد ، راه آهن این کشورها به بندر هیفا در اسرائیل و سپس به یونان (در راه اروپا ، از این دریا به اروپا ، جمهوری آذربایجان ، سرانجام به باتوما ، باتوما ، باتوما ، باتوما رسید.
اگرچه این راهروها در فرایند برنامه قرار دارند و اجرا نمی شوند ، اما چنین مشکلاتی هر ایران میهن پرستانه را انجام می دهد. در همین حال ، یکی از این راهروها ، به نام کریدور زنگار که برای غلبه بر ایران و کاهش نقش اصلی در منطقه قفقاز طراحی شده است ، نگرانی های مربوط به منافع ملی ایران را افزایش داده است. این ناشی از مرزهای کشورهای عضو شوروی سابق است.
به منظور محافظت از یکپارچگی منطقه و کنترل و نظارت بر افراد غیر ضروری ، اتحاد جماهیر شوروی محدودیت ها و تنش های بین کشورهای عضو اتحادیه را برای ایجاد مسکو در صورت بروز اختلاف بین آنها تعیین کرد. نمونه ای از این مرزها مرزهای جمهوری جمهوری آذربایجان و ارمنستان است.
در مرز بین دو کشور ، بخشی از جمهوری آزیمان آزیمان ، جمهوری ناخچیوان ، در مرز جنوب غربی ارمنستان واقع شده بود بدون اینکه به منطقه اصلی جمهوری آذربایجان وصل شود. بنابراین ، راه ارتباط با Nakhchivan جمهوری آذربایجان از ارمنستان عبور کرد.
از طرف دیگر ، بیش از 5 ٪ از جمعیت ارمنستان ، منطقه ارمنی و کوهستانی غربگ ، بدون اتصال کف به منطقه ارمنستان در قلمرو جمهوری آذربایجان قرار گرفتند. در سالهای آخر زندگی سیاسی اتحاد جماهیر شوروی ، اختلافات بین کوهستانی ناگورنو -کاراکار و ارمنستان بین دو کشور ارتباط بین جمهوری آذربایجان و ناخچیوان را بست.
در حال حاضر ، جمهوری اسلامی ایران به جمهوری آذربایجان داده است تا از طریق ایران به ناخچیوان برسد. علاوه بر این ، جمهوری اسلامی ایران در این دوره برق و گاز نخچیوان را تأمین می کرد. آذربایجان با تغییر نگرش و تمایلات سیاسی باکو به غرب و اسرائیل ، آذربایجان سیاست همکاری شدید با غرب را دنبال کرد و با کمک سلاح ها و تدارکات و تدارکات ترکی و ترکی و اسرائیلی ، ناگورنو -کاراکار توانست در آخرین جنگ سرزمین های گمشده خود را از ارمنستان نجات دهد.
از آن زمان ، آذربایجان می خواست راهرو بین سرزمین اصلی و Nakhchivan (در خط مرزی ایران و ارمنستان) ایجاد کند. اختلاف بین دو کشور در تاریخ 6 اوت ادامه یافت تا اینکه ارتش آمریكا و ایران -آرممن با وجود نیروهای نظارتی مرز توافق نامه ای را برای تشکیل راهرو امضا كردند.
ایجاد این راهرو عواقبی دارد که می تواند بر موقعیت ژئوپلیتیکی ایران و معادلات سیاسی قفقاز جنوبی تأثیر بگذارد. مهمترین تأثیر این امر وجود نیروهای آمریکایی در قفقاز جنوبی برای اولین بار خواهد بود و کاهش ایران -روسیا تأثیر آن در منطقه خواهد بود.
به همین دلیل ، ایران باید با روابط سیاسی نزدیکتر با جمهوری ارمنستان و جمهوری آذربایجان به منظور تعادل فرصت های از دست رفته در قفقاز و جلوگیری از برقراری ارتباط با اروپا از طریق قفقاز و تأمین منافع ایران ، دیپلماسی فعال تری را در قفقاز دنبال کند.
برای این منظور ، ایران می تواند با سرمایه گذاری در توسعه شبکه راه آهن و اتصال آن به راه آهن ارمنستان و گرجستان و از آنجا به اروپا ، آسیب را کاهش دهد. این منوط به متحدین منطقه ای و بین المللی است. این امر مستلزم تجدید نظر در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران است.