تیم ملی فوتبال ایران که خود را برای حضور در جام جهانی آماده می کند، برای حضور در مسابقات 4جانبه این کشور راهی امارات شد تا آبان ماه را در العین سپری کند. در نتیجه ایران بدون گل توسط امیر قلعه نویی بازی را به پایان رساند و با شکست در ضربات پنالتی دوم شد. البته ایران چند روز پیش در ضربات پنالتی کیپ ورد را شکست داده بود و ازبکستان در دیدار پایانی حریف آنها بود.
بردن کلید در ضربات پنالتی هنر نیست
برتری ایران در ضربات پنالتی مقابل کیپ ورد یکی از تیم های گمنام راه یافته به جام جهانی باعث شد تا امیر قلعه نویی و دوستان رسانه ای اش به عنوان شبیه ساز جام جهانی از آن صحبت کنند. طبق قانون فیفا، همانطور که شکست در ضربات پنالتی جزو باخت های یک تیم محسوب نمی شود، پیروزی در همان ضربات یک پیروزی به رکورد یک مربی اضافه نمی کند. با وجود این، تاکید همیشگی قلعه نویی و دوستانش بر «بردن» کیپ ورد، این تردید را به وجود آورده که برنده واقعی این درگیری تیم ملی ایران است. البته منظور و هدف برد و باخت نبود، بلکه کیفیت و عملکرد ملی پوشان در این دیدار قابل بحث بود. ایران خط دفاعی را فشرد، توپ را به حریف داد و دفاعی کار را شروع کرد. تعهد قلانوی به ضد حملات باعث شد تا حریف آفریقایی کمتر شناخته شده اش بر این بازی مسلط شود. تنها پس از آن قلعهنویی از تمرین برای بازی در خط دفاع صحبت کرد و امیدوار بود که بازی خسته و کسل کننده تیمش مقابل کیپ ورد توجیه شود. مهم این است که ایران و خط حمله اش نمی توانند در یک مسابقه دروازه حریف را باز کنند.
حتی اگر «پنالتی» از دست برود
تأکید دائمی قالانوی بر «گرفتن» کیپ ورد تنها یک طرف ماجراست. ایران چون در دیدار پایانی باز هم موفق به گلزنی نشد، با یک تساوی دیگر به ضربات پنالتی رفت و این بار مغلوب ازبکستان شد. واضح است که شکست در این دیدار را نباید در کارنامه سرمربی تیم ملی نوشت. اما اتفاق حاشیه ای این دیدار، پنالتی جنجالی میلاد محمدی بود که طارمی باید آن را می زد و به بازیکن دیگری می رسید. همان پنالتی که از لحظه به صدا درآمدن سوت پایان بازی گرفته نشد تا الان مطرح است. این چیزی است که رسانه های نزدیک به تیم ملی می خواهند. چون داستان اصلی چیز دیگری است. بنابراین حتی اگر آن «پنالتی» هم گل شود و ایران قهرمان این تورنمنت 4 جانبه اعلام شود، در فضای کنونی شدت نگرانی ها کمرنگ ترین نخواهد بود. به بیان ساده، عملکرد این تیم در سطحی نیست که کسی را به آینده امیدوار کند و بازی های خوب و منسجمی را در جام جهانی انجام دهیم. البته این موضوع مورد قبول کادرفنی نیست و آن ها همچنان بازی ها را به دلخواه خود تفسیر می کنند. اما واقعیت فعلی این است که ایران در 6 بازی اخیر خود در برابر رقیب شناخته شده تانزانیا تنها یک بار پیروز شده است. تیم ملی که با وجود 10 بازیکن ازبکستان نتوانست دروازه خود را باز کند، خوش شانس بود که پیش از 10 بازیکن حریف نتوانست گلزنی کند! در چنین فضایی اغراق در رکورد 2 تساوی مقابل تیم هایی که اصلا مناسب جایگاه ایران نیستند، گویی ایران در آستانه قهرمانی در جام جهانی است، تکراری است.
برای فراموشی به سبک قلعه
ما قول فوتبال خوب و هجومی را می دهیم که مردم از آن لذت ببرند.» این جمله آشنای است که امیر قلعه نویی 3 سال پیش در جمع خبرنگارانی که در اولین تمرین تیم ملی تحت هدایت او حضور داشتند، گفت. وعده دیروز امیر قلعه نویی و عملکرد امروز تیم ملی دو مسیر کاملا متفاوت و متضاد هستند. آیا ایران این روزها فوتبال هجومی خوبی بازی می کند؟ پس آیا مردم از دیدن این مسابقات تیم ملی لذت می برند؟ هنوز یکی دو هفته از حضور قالانیوی در امور فنی تیم ملی نگذشته است. او 3 سال است که روی نیمکت این تیم می نشیند و در این مدت هر بار که بازی ضعیف تیمش مورد انتقاد قرار می گرفت، بهانه ای برای دوری از پذیرش حقیقت پیدا می کرد. برخی از بهانه ها راحت ترین هستند: “فوتبال متفاوت است”!