همیشه تصور می شد که مارها حیواناتی منفرد هستند. آنها به سادگی در کمین می نشینند، طعمه را می بینند، حمله می کنند و به تنهایی ادامه می دهند. اما یک مطالعه جدید در مورد بوآهای کوبا این تصور را به چالش کشیده است.
در یکی از مطالعات، زیست شناس به نام ولادیمیر دینتز که در غاری در کوبا بود، این مارها را مشاهده کرد. آنها نه تنها در همان زمان در یک مکان بودند، بلکه در واقع با هم کار می کردند..
گروه ها چگونه شکار می کنند؟
در ورودی غاری که خفاش ها در آنجا جمع می شدند، دینتز مشاهده کرد که بوآها یکی یکی از راه می رسند و موقعیت خود را برای تشکیل “دیوار زنده” در سراسر ورودی انتخاب کردند.
اولین مار معمولاً خود را در نزدیکی دیوار یا در شکاف سقف قرار می دهد. سپس مار دوم را در کنار آن قرار دادند. حتی گاهی آنها را در یک زاویه قرار می دادند و به همین ترتیب ادامه می دادند تا اینکه مارها در فواصل معینی در یک ردیف قرار می گرفتند.
این ترتیب به این معنی بود که خفاشهایی که از غار خارج میشدند نمیتوانستند راه فرار آسانی پیدا کنند و شانس گرفتن یکی از مارها بسیار افزایش یافت.
واقعاً یک همکاری بود؟
بسیاری از مردم ممکن است بگویند، “اینها فقط چند مار در یک شکارگاه خوب هستند”، اما دینتز متوجه شد که این رفتار بسیار بیشتر است. همزمانی ساده است او توضیح داد که این مارها رفتار خود را در اطراف دیگران تنظیم می کنند و مکان خود را برای افزایش اثربخشی صید کلی انتخاب می کنند.
او دو معیار را برای تعریف پژوهش به عنوان علمی مشخص کرد.
- شکارچیان باید رفتار خود را نسبت به یکدیگر تنظیم کنند
- موقعیت یابی باید به طور متقابل موفقیت شکار را افزایش دهد
بوآهای کوبا این دو شرط را داشتند و بنابراین می توان گفت که این دو شرط هستند. همکاری واقعی در شکار نشان داد
تا به حال، شکار گروهی یا “هماهنگ” تقریباً منحصراً برای پستانداران و پرندگان بزرگ شناخته شده بود. حیواناتی که معمولا مغز بزرگتر و شبکه های اجتماعی پیچیده دارند.
اما این کشف نشان میدهد که حتی مارهایی که منفرد، به راحتی تحریکپذیر و شکارچیان ساده هستند، میتوانند رفتار پیچیدهتری از آنچه قبلا تصور میشد در موقعیتهای مناسب از خود نشان دهند.
حال این سوال پیش میآید: چند گونه دیگر از مارها ممکن است رفتارهای اجتماعی مخفیانهای داشته باشند که تاکنون ندیدهایم؟
کشف همکاری شکار در میان بوآهای کوبا مرزهای درک ما از رفتار مارها را جابجا کرده است. این مشاهدات نشان می دهد که حتی خزندگان نسبتاً بی تحرک و منفرد نیز ممکن است تحت شرایط خاصی دارای توانایی های استراتژیک و تعاملی باشند که می تواند درک ما را از تکامل رفتار اجتماعی در حیوانات بازنویسی کند.