آمبولانس های دوچرخه ابزارهای اضطراری هستند که برای حمل بیماران یا مجروح شدن با استفاده از نیروی انسانی طراحی شده اند. این ابزار معمولاً از دوچرخه با محفظه قدامی یا عقب برای حمل تجهیزات بیمار و پزشکی تشکیل شده است.
تاریخ و برنامه ها
طبق دوره ایران ؛ ایده استفاده از دوچرخه به عنوان حمل و نقل پزشکی در آغاز قرن بیستم است. در طول جنگ ها ، به ویژه در جنگ جهانی اول و مقام دوم ، آمبولانس های دوچرخه به دلیل فوایدی از قبیل مانور زیاد در مناطق محدود ، سرعت نسبی مسافت های کوتاه ، بدون نیاز به سوخت و هزینه های نگهداری کم به طور گسترده مورد استفاده قرار گرفت.
امروزه نیز از آمبولانس های دوچرخه استفاده می شود ، به خصوص:
مناطق شهری محبوب و موضعی: در جایی که اتومبیل های بزرگتر مجبور به عبور هستند ، دوچرخه ها می توانند به سرعت به صحنه برسند.
مناطق روستایی و غیر ساکن: در مناطقی با مسیرهای باریک یا نابرابر که دسترسی به ماشین دشوار است ، آمبولانس های دوچرخه سواری می توانند نقش مهمی در انتقال اول بیماران داشته باشند.
رویدادها و مکان های خاص: آمبولانس های دوچرخه سواری در جوامع بزرگ ، پارک ها ، مناطق دانشگاهی یا کارخانه ها می توانند به سرعت کمک های اولیه را به مردم ارائه دهند.
کشورهای در حال توسعه: با توجه به هزینه کم خرید و نگهداری سوخت ، آمبولانس های دوچرخه یک راه حل مناسب برای ارائه خدمات اضطراری در این مناطق است.
تجهیزات آمبولانس دوچرخه
تجهیزات حمل شده توسط آمبولانس های دوچرخه بسته به نیاز و سطح خدمات ارائه شده متفاوت است ، اما معمولاً شامل:
کیسه کمک های اولیه با مواد رختکن ، ضد عفونی کننده و داروهای اساسی.
فشار خون و دستگاه پزشکی.
کپسول اکسیژن کوچک.
برانکارد تاشو یا ابزار یک بیمار.
تجهیزات احیا (در صورت لزوم).
آمبولانس های دوچرخه سواری یک راه حل نوآورانه و کارآمد برای ارائه خدمات اضطراری تحت شرایط خاص و ایفای نقش مهمی در رهایی از زندگی افراد و کاهش زمان واکنش در موارد اضطراری است.
