به گزارش ایسنا، ورزش یکی از بهترین کارهایی است که می توانیم برای داشتن قلب سالم انجام دهیم. اما تحقیقات نشان می دهد که احتمال ابتلا به فیبریلاسیون دهلیزی (ضربان قلب نامنظم یا تند) در ورزشکاران استقامتی، چهار برابر بیشتر از افراد غیر ورزشکار است. این بیماری قلبی خطر نارسایی قلبی و سکته را افزایش می دهد.
اگر ورزش منظم و تناسب اندام خطر ابتلا به بسیاری از بیماری های مزمن را کاهش می دهد و از سلامت جسمی و روانی محافظت می کند، چرا افراد بسیار تناسب اندام در معرض خطر ابتلا به بیماری قلبی بالقوه کشنده هستند؟
تحقیقات نشان می دهد که وقتی صحبت از سلامت قلب می شود، یک چیز خوب را می توان تا حد زیادی بیش از حد ارزیابی کرد. وقتی به شواهد کلی نگاه می کنیم، واضح است که ورزش نقش مهمی در حفظ سلامت قلب و کاهش خطر فیبریلاسیون دهلیزی برای اکثر افراد دارد. به عنوان مثال، تجزیه و تحلیل بیش از 400000 نفر نشان داد افرادی که 150 تا 300 دقیقه فعالیت بدنی متوسط تا شدید در هفته انجام می دهند، 10 تا 15 درصد کمتر از افرادی که فعالیت بدنی ندارند، در معرض خطر ابتلا به فیبریلاسیون دهلیزی هستند.
سطوح بالاتر ورزش ممکن است فقط در زنان محافظت کننده باشد. این مطالعه همچنین نشان داد که تجاوز به این توصیهها برای زنان سه برابر بیشتر محافظت میکند اما نه برای مردان، و خطر فیبریلاسیون دهلیزی را تا حدود 20 درصد کاهش میدهد.
ورزش همچنین به عنوان یک درمان ضروری برای بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی از قبل موجود است. یک متاآنالیز به رهبری بن باکلی، مدرس ارشد دانشگاه جان مورز لیورپول، نشان داد که ورزش در بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی خطر عود آریتمی را تا 30 درصد کاهش می دهد.
ورزش همچنین علائم، کیفیت زندگی و تناسب اندام را بهبود بخشید. با این حال، تعیین میزان ورزش در توانبخشی دشوار بود زیرا طول برنامه، دفعات تمرین و مدت زمان تمرین به طور قابل توجهی در بین شرکت کنندگان متفاوت بود.
بنابراین در حالی که یافته های محققان تایید می کند که ورزش نقش مهمی در سلامت قلب ایفا می کند، آنها همچنین نشان می دهند که ما چقدر در مورد میزان ورزش مورد نیاز برای بهینه سازی این اثر محافظتی اطلاعات کمی داریم. ما به این “پزشکی شخصی” می گوییم.
با افزایش محبوبیت مسابقات استقامتی، از ماراتن گرفته تا دویدن های استقامتی کوهستانی، نیاز فوری به درک اینکه چقدر ورزش می تواند برای قلب مضر باشد، احساس می شود.
تحقیقات قبلی محققان یک رابطه J شکل بین سطح ورزش و خطر فیبریلاسیون دهلیزی را نشان داده بود. این بدان معناست که افزایش سطح فعالیت شما به سطوح توصیه شده با کاهش قابل توجه خطر فیبریلاسیون دهلیزی همراه است، اما وقتی از این دستورالعمل ها فراتر می روید، به عنوان مثال انجام 10 برابر مقدار توصیه شده، شاهد افزایش خطر فیبریلاسیون دهلیزی خواهیم بود.
مطالعات مختلف نشان داده است که مشکلات قلبی پس از تمرینات استقامتی طولانی مدت و شدید می تواند در ورزشکاران رخ دهد.
مطالعات انجام شده بر روی قلب ورزشکاران استقامتی همچنین نشان داده است که برخی از آنها نشانه هایی از جای زخم دارند که می تواند پیش سازهای بالقوه فیبریلاسیون دهلیزی و سایر بیماری های قلبی باشد.
برای مثال، یک متاآنالیز نشان داد که احتمال ابتلا به فیبریلاسیون دهلیزی در ورزشکاران تقریباً چهار برابر بیشتر از افراد غیر ورزشکار است. این تجزیه و تحلیل شامل افرادی بود که هیچ علامت یا علامتی از مشکلات قلبی دیگر نداشتند.
جالب اینجاست که ورزشکاران جوانتر نسبت به ورزشکاران مسن تر در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به فیبریلاسیون دهلیزی هستند و این موضوعی است که نیاز به تحقیقات بیشتری دارد.
به نظر می رسد که مردان و زنان پروفایل های خطر متفاوتی دارند. مطالعه ای روی 402406 نفر نشان داد که مردانی که می گویند بیش از 10 برابر مقدار توصیه شده در هفته فعالیت بدنی انجام می دهند، 12 درصد بیشتر در معرض خطر فیبریلاسیون دهلیزی هستند. این تقریباً معادل 7 ساعت ورزش شدید (مانند دویدن با شدت بالا یا دوچرخه سواری) در هفته است.
با این حال، مشاهده شد که خطر ابتلا به فیبریلاسیون دهلیزی در زنانی که به این میزان فعالیت بدنی میپردازند، افزایش نمییابد.
پیشنهاد شده است که خطر کمتر در ورزشکاران زن در مقایسه با ورزشکاران مرد ممکن است به این دلیل باشد که زنان تمایل دارند تغییرات ساختاری و الکتریکی کمتری را در قلب در پاسخ به ورزش تجربه کنند. استروژن که به عنوان “محافظ قلبی” شناخته می شود، می تواند سازگاری قلبی را در پاسخ به ورزش و استراحت در زنان تثبیت کند.
به نظر می رسد خطر فیبریلاسیون دهلیزی در یک ورزشکار استقامتی نه تنها به میزان تمرینی که انجام می دهد، بلکه به ترکیبی از بار کلی و شدت تمرین طولانی مدت نیز بستگی دارد.
به عنوان مثال، مطالعه ای روی نزدیک به 52000 اسکی باز در سوئد نشان داد که افرادی که در مسابقات بیشتری شرکت کردند 30 درصد بیشتر در معرض خطر فیبریلاسیون دهلیزی بودند. زمان اتمام سریعتر نیز با 20 درصد خطر بیشتر همراه بود.
تعداد مسابقاتی که یک ورزشکار در آن شرکت می کند و زمان اتمام این مسابقات احتمالاً نشان دهنده بار و شدت تمرین ورزشکار است. مسابقات بیشتر نیاز به بار تمرینی بالاتری دارند و زمان پایان سریعتر نیاز به تمرین شدیدتری دارد. این نشان می دهد که هم میزان و هم شدت ورزش مهم است.
محققان به طور کامل مکانیسم های این رابطه بین ورزش و فیبریلاسیون دهلیزی را درک نمی کنند. این احتمالاً توسط چندین عامل که به طور همزمان با هم کار می کنند توضیح داده می شود.
به عنوان مثال، فشار بر قلب در طول سالها ورزش بسیار سنگین میتواند باعث انبساط دهلیزها (حفره قلب) و افزایش فشار بر روی دیوارههای آنها شود که منجر به زخم میشود.
حتی پس از یک ماراتن کوهستانی، محققان افزایش مختصر و مکرر التهاب در دهلیزها و کاهش موقت هدایت الکتریکی را مشاهده کردند.
این عوامل استرسزای قلبی که در طول زمان و از طریق رویدادها و تمرینهای مکرر ایجاد میشوند، میتوانند اندازه حفرههای قلب را افزایش دهند و اسکار ایجاد کنند (تغییر پاتولوژیک قلب) که خطر فیبریلاسیون دهلیزی را افزایش میدهد.
در حالی که بعید است که یک دونده معمولی خطر فیبریلاسیون دهلیزی را در حین آماده شدن برای ماراتن افزایش دهد، اما هنوز مهم است که باهوش تمرین کنید. در نظر گرفتن حجم و شدت کلی ورزش می تواند به کاهش خطر استرس قلبی و فیبریلاسیون دهلیزی کمک کند، به خصوص اگر ساعت های زیادی در هفته ورزش می کنید.
فیبریلاسیون دهلیزی را می توان به خوبی درمان و مدیریت کرد. بنابراین، آگاهی از علائم کلیدی مانند نبض نامنظم، تپش قلب یا تنگی نفس برای دریافت درمان مناسب ضروری است.