فلاپی استیون کوک مشکلات خاورمیانه استاد شورای روابط خارجی ایالات متحده
بهار گذشته ، من این فرصت را داشتم که به هنگ کنگ بروم. یک سفر سریع در مرز گردشگری و سخنان جدی در مورد روابط جهانی صورت گرفت. وی در دیدار با برخی از شهروندان اصلی چین ، در مورد روابط استرس زا بین پکن و واشنگتن صحبت کرد و سایر موضوعات استراتژیک به دو قدرت جهانی منتقل شد. اما آنچه به ذهنم خطور کرد عبارتی بود که یکی از شرکت کنندگان در مورد خاورمیانه گفت: “ما مانند آمریکا به خاورمیانه نگاه نمی کنیم. همه چیز در خرید و فروش خلاصه می شود.” با این حال ، این یک سؤال جدید است: آیا چین هنوز به رویکرد سنتی آن یا علائم چرخش استراتژیک در خاورمیانه بستگی دارد؟
یک الگوی آشنا در یک صحنه جدید ؛ جنگ سرد مدرن در خاورمیانه
از زمان درگیری های ایران -اسرائیل در اواخر ماه ژوئن ، گزارش های زیادی در مورد تلاش پکن برای بازسازی تهران برای بازسازی قابلیت های نظامی منتشر شده است. اگر این روایات صحیح باشد ، چین تقریباً از موضع طولانی در اختلافات خاورمیانه فاصله دارد. اما سوال اصلی این است: چرا او چنین تغییری ایجاد کرد؟
شواهد نشان می دهد که جنگ پروکسی جدید رخ داده است. این صحنه ای است که بسیار شبیه به معاون جنگهای دهه 1980 در طول جنگ سرد بود. ایالات متحده و اسرائیل کودتای سنگینی را برای ایران انجام داده اند و ظاهراً پکن تصمیم گرفته است تا در بازسازی توانایی نظامی در محافظت از سرمایه گذاری های اقتصادی و استراتژیک جمهوری اسلامی در کشور کمک کند. برای هر ناظر که با تاریخ روابط واشنگتن و مسکو آشنا است ، این مدل آشناست: بازی قدرت عالی ، به جز این که این بار خاورمیانه است. نتیجه تعجب آور نیست ؛ امنیت منطقه نه تنها تقویت می شود بلکه شکننده تر به نظر می رسد.
منافع چین در خاورمیانه یک اصل ساده را تشکیل می دهد: فروش کالا به کشورهای منطقه و خرید انرژی از آنها. این ضرورت منجر به مطالبات پکن شد. ثبات منطقه ای ، جریان انرژی آزاد ، ایمنی حمل و نقل و دسترسی پایدار به بازارها. جالب اینجاست که این اهداف به طور قابل توجهی با علایق ایالات متحده همپوشانی دارند. با این حال ، به جای ارائه این اشتراک ها ، رقابت استراتژیک بین واشنگتن و پکن تشدید شده است. ریشه های این رقابت در یک مبارزه مداوم بین مناطق حساس آسیا است که بخشی از نفوذ چین است ، نه در خاورمیانه ، و یک قدرت تلفیقی و قدرتی که برای تعریف مجدد نظم جهانی ظاهر می شود.
با این حال ، این رقابت محدود به آسیا نیست و خود را در نقاط مختلف جهان تجلی می یابد. یکی از مهمترین مناطق خاورمیانه است. پکن و واشنگتن دائماً در تلاشند تا یکدیگر را بگذرانند. جنبش یمن و حوثی ها نمونه مهمی از این درگیری است. اگرچه چین و ایالات متحده با تضمین آزادی ناوبری علاقه مشترکی داشتند ، اما آنها روشهای کاملاً متفاوتی را در برابر تهدیدهای حمل و نقل حوثیس در دریای سرخ انتخاب کردند. پکن با تکیه بر دیپلماسی ، یک توافق ناگفته برای حمایت از کشتی ها از این حمله است. در مقابل ، واشنگتن مستقیماً به قدرت نظامی متوسل شد تا حوثی ها را مجبور به عقب نشینی کند.
این معادله برای چین ایده آل است: ایالات متحده برای حملات جهان برای عموم مردم هزینه می کند ، منابع نظامی آن در خاورمیانه گرفتار شده و از تمرکز روی آسیا جلوگیری می کند. در عین حال ، ارتش چین از پایگاه خود در جیبوتی برای نظارت بر حرکات و تاکتیک های نیروی دریایی ایالات متحده استفاده می کند. در صورت بروز بحران در تنگه تایوان ، اطلاعاتی که ممکن است یک برگ تعیین کننده برای پکن باشد.
2 میلیارد دلار توافق عالی ؛ چرا ثبات ایران برای چین یک ضرورت استراتژیک است؟
چین همچنین از حملات حماس در تاریخ 5 اکتبر برای تقویت موقعیت واشنگتن در خاورمیانه ، نه در خاورمیانه بلکه به اسرائیل استفاده کرد. پکن ، بر خلاف عمل دائمی ، این بار به وضوح از اسرائیل انتقاد کرد. با این حال ، در پشت این موقعیت های سخت ، همدلی واقعی کمتری با درد فلسطین وجود دارد. هدف اصلی واضح است: نام ایالات متحده را به هزینه های انسانی جنگ غزه وصل کنید و در نتیجه قابلیت اطمینان جهانی واشنگتن را ضرب کنید.
توافق با حوثی ها یا تشدید لحن ضد اسرائیلی ابزاری کم برای سیاستمداران پکن است. تاکتیک هایی که ممکن است بدون صرف منابع جدی برای واشنگتن ایجاد شود. با این حال ، داستان برای ایران کاملاً متفاوت است. زیرا تهران برای چین بسیار مهم است. پکن می تواند بدون حوثی ها و حتی بدون موقعیت های سخت در برابر اسرائیل در راه خود ادامه دهد ، اما نمی تواند حدود 2 درصد از نفت وارد شده از ایران را جایگزین کند. برای بزرگترین وارد کننده نفت خام جهان ، این اعتیاد با تقریباً 2.5 میلیون مصرف بشکه در روز در سال 2 معنای روشنی دارد: ایران باید پایدار بماند. این نیاز به عمل به عنوان دلیل اصلی سرمایه گذاری گسترده چین در تهران است.
در سال 2 ، ایران و امور خارجه چین توافق نامه پنج ساله را امضا کردند. به گزارش نیویورک تایمز ، این سندی است که در ابعاد دراماتیک تهیه شده است ، اگرچه آخرین نسخه هرگز عمومی نیست. براساس پیش نویس ، پکن قول داده است حدود 5 میلیارد دلار با تخفیف قابل توجه نفت طولانی مدت ایران سرمایه گذاری کند. این توافق نامه نه تنها به دسترسی آسان چین به انرژی متمرکز شده بود. پیش نویس مقررات همچنین شامل پروژه های جامع زیرساختی و همچنین تقویت همکاری های دفاعی و امنیتی بود.
بازسازی ایران ؛ سرمایه گذاری اضطراری برای نجات دستاوردهای چین
با این حال ، حتی اگر آخرین نسخه توافق نامه شش ساله با اولین پیش نویس متفاوت باشد ، فقط همان تجارت نفتی نشان می دهد که روابط بین پکن و تهران بسیار عمیق تر از تحلیلگر و سیاست گذار است. از این نظر ، برخلاف انتظارات “محدودیت ها” ، “واقع گرایان” و حتی منتقدان آتشین اسرائیلی ، جنگ ژوئن بین ایران و اسرائیل به نفع چین پایان یافت. با حملات هوایی ایالات متحده در سه منطقه هسته ای ایران ، فناوری پیشرفته و دقت اجرایی بالا و عملیات نظامی اسرائیل باعث ایجاد دو کودتای جدی به پکن شده است.
اول ، این حرکات نشانه روشنی از احیای نظم منطقه ای ایالات متحده بود. در سالهای اخیر ، کاهش تدریجی حضور نظامی واشنگتن در خاورمیانه باعث شده است که رهبران منطقه ای تعادل و حتی به چین و حتی روسیه نزدیک شوند.
عملیات “Hammer Midnight Hammer” در سالهای اخیر از ما حمایت کرده است ، که به نظر می رسید با سیاست “بازگشت به آسیا” متزلزل شده است. با این حال ، نمایش قدرت نظامی ایالات متحده به معنای پایان نفوذ چین در منطقه نیست. رهبران خاورمیانه همچنان روابط اقتصادی جامع با پکن برقرار می کنند ، اما وقتی صحبت از امنیت می شود ، سایه چتر نظامی ایالات متحده گزینه دیگری را ترجیح می دهد.
کودتای دوم خسارت به استعدادهای نظامی ایران بود. اگرچه چین در ذخیره سازی نفت عاقل است ، اما فقط می تواند عواقب سنگینی برای اقتصاد پکن داشته باشد ، اما برای اقتصاد جهانی. هنگامی که سیستم اسلامی در تهران فرو می رود و رهبری جدید به واشنگتن نزدیک می شود ، توانایی چین در فراتر از ایالات متحده یا درج آن در خاورمیانه به طور جدی آن را تضعیف می کند. بنابراین ، به نظر می رسد که دولت چین به سرعت در بازسازی دفاع هوایی ایران و احیای ذخایر موشکی بالستیک سرمایه گذاری می کند.
به نظر می رسد این رویکرد در واقع بخشی از “جزوه بازی منطقه ای” برای کسانی است که ده ها سال در خاورمیانه در حال توسعه هستند. در سال دوم ، اتحاد جماهیر شوروی به سرعت ارتش مصر را برای بازسازی پس از یک شکست سنگین در جنگ شش روزه راه اندازی کرد. برای نیروهای مسکو ، این شکست نیز برای ایالات متحده پیروز شد.
جنگ سرد خاورمیانه: یک مدل قدیمی در یک صحنه جدید
اکنون ، حدود شصت سال بعد ، همان انگیزه و فشارها صحنه مسابقه را بازآفرینی می کند. با این حال ، این بار بین ایالات متحده ، اسرائیل ، ایران و چین. دولت ترامپ قول داد همه چیز را برای دفاع از امنیت اسرائیل ، به ویژه علیه ایران نیاز داشته باشد. از طرف دیگر ، تهدید پکن ، تهدید تهران ، همچنین به محدود کردن اسرائیل کمک کرد. اگر شعله های درگیری بین ایران و اسرائیل یک بار دیگر مطرح شود ، همان مدل تکرار می شود و سطح رقابت منطقه ای شدت می یابد. صحنه ای با شباهت غیرقابل انکار با معادلات جنگ سرد.
البته این قیاس کامل نیست. اسرائیل کمتر شبیه “کشور مشتری” است. مانند ده سال ، آل -سالوادور چنین نقشی را ایفا کرد. علاوه بر این ، برخلاف بسیاری از متحدین آمریکایی در طول جنگ سرد ، اسرائیل روابط اقتصادی گسترده و شدیدی با چین دارد. با این حال ، مروری بر شرایط امروز این احساس را از بین نمی برد که جهان بار دیگر تجربه دهه 1980 است. فراتر از رقابت قدرتهای بزرگ ، منطق بازی های بازی بر روابط بین الملل حاکم بود و سیاره ما را به مکانی بسیار استرس زا و خطرناک تر تبدیل کرد.