سکوت مستند در برابر این تضاد یک سکوت هنری نیست، بلکه فرار از مسئولیت روایی است. پگاه آهنگرانی به جای این که گره را باز کند، آن را زیر لایه ای از موسیقی، صحنه های احساسی و مونولوگ های شخصی پنهان می کند. نتیجه از دست دادن جدی اعتماد مخاطب است. مخاطب از فیلم و کارگردان انتظار دارد حداقل با آنها روراست باشد. این عدم صداقت به سطح رابطه کارگردان و سوژه نیز کشیده می شود. آهنگرانی هیچ تلاشی در محدوده بحرانی انجام نمی دهد. رابطه او با علیدوستی رابطه پرسش و پاسخ نیست. رابطه همدلانه و اعتباربخش است.
مستندساز شاید بپرسد: این چه رزمنده انقلابی است که روزگاری با کسانی که به فساد اقتصادی و سودجویی در تولیدات خرد دست می زدند و دستمزد کلانی می گرفتند، سفره مشترک داشت؟ هرچند بر هیچکس پوشیده نبود، اما بودجه این آثار از جیب فرهنگیان که بخش قابل توجهی از آن ها را زنان تشکیل می دادند تامین می شد!؟ البته چنین انتظاری بعید و دور از آهنگری است; اما اصول حرفه ای مستندسازی به طور خودکار این سوالات را می طلبد. این فمینیسم عاطفی، مانند عدالت عاطفی، یک پروژه رسانه ای است تا یک موضع اخلاقی. پروژهای که درد عدهای دیده میشود، درد دیگران پرهزینه است، الگوریتمها آن را نمیپسندند و عمداً نادیده گرفته میشوند زیرا روایت استاندارد را مختل میکند.
تطهیر مفهوم «زن، زندگی، آزادی» در رسانه های کویین
روزنامه همشهری نوشت: پخش مستندی از بی بی سی فارسی درباره ترانه علیدوستی بازیگر سینما که سابقه ضدامنیتی دارد، واکنش هایی را در پی داشت. این مستند تلاشی آشکار برای پاکسازی وقایع پاییز 1401 و بازسازی روایت شکست خورده آن بود.
بی بی سی تلاش ناموفقی برای نامیدن این «انقلاب» داشت. جمله ای که حتی جنبش های مخرب نیز از پذیرش آن سرباز می زنند.
مهمتر از محتوای مستند، حاشیه سازی آنها بود. آفرینش رسانه ای با ایجاد حس ترحم و دلسوزی سعی در تبدیل سوژه اصلی به قهرمان داشت.
این مستند در واقع یک مصاحبه ویژه با یک جلد مستند بود. نیروهای مخرب سایبری عمدا وارد میدان شدند. ویدیو با تغییر الگوریتم ها محبوب شد.
ادعا می شد که بازیگر مورد بحث در دل مردم تاثیر داشته است. داستانی ساخته شد که مردم با یکی از ژست های او به خیابان می آیند. این تصویر به وضوح از واقعیت اجتماعی ایران دور است.
گردآوری شده از رسانه خبر آنلاین