حالا که نزدیک به 48 ساعت از بازی تراکتور و پرسپولیس در جام حذفی می گذرد، می توان با احساسات آرام گرفت و منطقی تری به این دیدار نگاه کرد. یکی از بهترین ضربات پنالتی تاریخ فوتبال ایران که شاهد فراز و نشیب های زیادی بودیم، اینجا رقم خورد. 22 شوت به سمت دروازه، 15 بار گیرکردن توپ در تور، 7 بار ناکام ماندن بازیکنان و در 5 مورد دروازه بان ها با واکنش های خود مانع از گل شدند. تیم پایتخت در ضربات پنالتی کار خود را بهتر آغاز کرد و در آستانه پیروزی قرار گرفت اما در نهایت در تی تی شکست خورد و وداع زودهنگام با این مسابقات داشت. در این میان شادی و آواز بازیکنان به موضوع اصلی ماجرا تبدیل شد و واکنش های بسیاری و همچنین مشکلات داوری را به دنبال داشت. اما آیا واقعاً این مورد نیاز بود؟
هیجان فوتبال را از فوتبال نگیرید
فوتبال ایران علاوه بر نابسامانی های فراوان، از کمبود هیجان نیز رنج می برد. فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ با تصمیماتی که به طرق مختلف می گیرند، سعی می کنند تا جای ممکن سکوها را خالی کنند و مسابقات را بد سلیقه برگزار کنند. نتیجه ناامید کننده نیست زیرا کیفیت پایین زمین ها، نگرش مربیان و کیفیت بازیکنان دست به دست هم می دهند. اگر به میانگین گل های زده شده و حاشیه های کسل کننده و فرسوده خارج از زمین نگاه کنید، داستان را متوجه خواهید شد. حال اگر هواداران واقعی فوتبال و هواداران این رشته بخواهند هیجان کنونی را اغراق کنند، ضربه نهایی به پیکر در حال مرگ او وارد خواهد شد. واکنش تند به شادی و شعارهای بازیکنان در ضربات پنالتی، نمونه ای از افراط گرایی است که وقتی خارج از محیط هواداران به آن پرداخته می شود، نگران کننده شده است. بار دیگر رسانه ها به جای تاثیرگذاری، تحت تاثیر فضای عاطفی حاکم قرار گرفتند.
مسابقه فوتبال بین 2 تیم رقیب، جو داغ سکوها، ضربات پنالتی، کل داستان قدیمی بین بازیکنان و مربیان، طبیعی است که اصطکاک وجود داشته باشد و بیان احساسات آن لحظه با کمی شیطنت دقیقا همان چیزی است که فوتبال را متفاوت می کند. در اینجا باید به این نکته هم اشاره کرد که فحاشی در سکوها کاملاً جداست، اتفاقاً مشخص شد که نقطه تاریک این دیدار، صحبت هایی بود که علیه کریم باقری و سایر پرسپولیسی ها به کار رفته بود. دور باطلی است که مدت هاست ادامه دارد و فقط به این مسابقه و مسابقه قبلی و اتفاقاتی که برای بیرانوند افتاد محدود نمی شود و باید روزی با آن مقابله کرد.
بازیکنان خارجی بله، بازیکنان داخلی هرگز!
نگاه بدبینانه به فوتبال ایران باعث شد هر گونه رفتار مردم آن با واکنش منفی تماشاگران مواجه شود. در فوتبال امروز دنیا بارها شاهد شیطنت های بازیکنان بزرگ دنیا بوده ایم که مثلا سعی می کنند بعد از گلزنی با شادی های خاصی عصبانیت خود را نشان دهند، تیم و هواداران حریف را تشویق کنند و یا خوشحالی بازیکن حریف را متقابلا جبران کنند. بارزترین نمونه آن خوشحالی مسی و رونالدو در ال کلاسیکو بود.
فوق ستاره آرژانتینی بارسا یک بار پیراهن خود را در مقابل هواداران لوس بلانکوس به نمایش گذاشت و CR7 نیز در بازی بعدی در نیوکمپ همین کار را کرد. این مزخرفات یکی از دسرهای فوتبالی است که نباید در آن ماندگار شد. همه چیز در زمین اتفاق می افتد و چیز زیادی برای نگرانی وجود ندارد. حساسیت بیش از حد باعث می شود مسئولانی که علاقه خاصی به شور و هیجان کنونی ندارند همچنان با آرای عجیب و غریب و تصمیمات عجیب تر به فحاشی خود ادامه دهند.
کاظمیان، شجاع، شکری، بیرو و دیگران
محمدامین کاظمیان بعد از زدن پنالتی شادی معروفش را بیشتر کرد. سپس نوبت به شجاع خلیل زاده رسید تا توپ را روی سقف دروازه پرسپولیس بفرستد و خوشحالی بازیکن پرسپولیس را به شکل بزرگ شده تکرار کند. دقایقی بعد رضا شخاری بیرو را فریب داد و پس از نگاه به مدافع باتجربه ای که قصد داشت حواس بازیکن سابق تراکتورسازی را پرت کند، لوگوی تیم جدیدش را به تماشاگران حاضر در ورزشگاه نشان داد و او را بوسید. در حالی که دروازه بان شماره یک تیم ملی پس از مهار پنالتی سوم و کسب پیروزی مقابل کنعانی که دو بار در مسابقه و در ضربات پنالتی رقص معروف و مرسوم خود را انجام داد، شادی شدیدی به خرج می داد. این است!
در پس بیشتر این خوشبختی ها، داستان هایی نهفته بود، مستقل از رویدادهای فوری. شجاع و بیرانوند چند سالی بود که از سوی هواداران پرسپولیس به عنوان چهره های منفور شناخته می شدند و به هیچ وجه نمی توانستند از شکست این تیم خوشحال شوند. دور از انتظار نبود که رضا شکاری که خاطرات تلخی از تبریز داشت و با مدیریت باشگاه بر سر قراردادش دچار مشکل شده بود، چنین خوشحالی کرد.
ماجرای صفحه های هواداری و خبرنگاران تعیین شده به باشگاه ها مشخص است. آن ها سعی می کنند با تولید محتواهای بسیار متناسب با سلیقه مخاطب خود را تحت تاثیر قرار دهند و خشنود کنند. در حال حاضر از رضا شخاری در صفحات مرتبط با پرسپولیس تعریف می شود و این اتفاق برای شجاع خلیل زاده در شبکه های تراکتورسازی می افتد. روی دیگر سکه، این بازیکنان به شدت مورد حمله هواداران حریف قرار گرفتند و نقش شجاع بیش از بقیه به چشم می خورد.
او پس از جدایی جنجالی اش از پرسپولیس وارد رابطه ای خشم آلود و نفرت انگیز با هواداران پرسپولیس شد و الگوی رفتاری و شخصیتی اش آتش این نفرت را داغ نگه داشت و حتی باعث شد بر تعداد رقبای خود افزوده شود. اما به نظر نمی رسد خلیل زاده در بازی آخر کار غیراخلاقی یا غیراخلاقی انجام داده باشد که مستلزم یک رویارویی بزرگ و خشونت آمیز باشد.