در دهه شصت و دهه هفتاد ، سینمای دفاع مقدس یکی از پویاترین جنبش های هنری کشور بود. “برج نظارتی” ابراهیم هاتامیکیا و “مهاجر” تصویری صمیمانه و انسانی از اعتقاد و فداکاری رزمندگان را ارائه داده و توانست عمق میدان و اخلاق جنگ را به تماشاگران منتقل کند. این آثار نه تنها داستان جنگ ، بلکه نگرانی ها و مبارزات انسانی رزمندگان را نشان می دهد ، و شخصیت های واقعی و مشخص را به خود اختصاص می دهد. در دهه های بعد ، فیلم هایی مانند “از Carkhe to Ren” و “Lily Is Me” علاوه بر ابعاد حماسی ، ابعاد انسانی و اجتماعی جنگ را نشان داد و مخاطبان را با مشکلات اخلاقی و شخصیتی رزمندگان آشنا کرد. حتی در دهه 1980 ، آثار موفقی مانند “دوئل” و “Ch” ثابت کرده اند که ژانر هنوز توانایی جذب بینندگان و ایجاد آثار دائمی را دارد و می تواند با روایت های نوآورانه مخاطبان را به خود جلب کند.
با این حال ، امروز در سینمای دفاعی مقدس مشکلات زیادی وجود دارد. طعم مخاطبان را تغییر دهید ، ظهور رسانه های دیجیتال ، شبکه های اجتماعی و مطالب مختلف جهانی با این سینما در حاشیه رقابت می کند. بسیاری از فیلمسازان جوان علاقه مند به دلیل عدم پشتیبانی و فرصت محدود تمایلی به ورود به ژانر ندارند. ضعف مدیریتی و عدم سرمایه گذاری هدفمند تقریباً متوقف شده است که مشاغل جذاب و حرفه ای را متوقف می کند ، که این خطر از دست دادن حافظه تاریخی نسل های آینده است.
تحولات مدرن در زمینه جنگ و تهدیدها از اهمیت ویژه ای برخوردار است. تهدیدات دیگر محدود به منطقه جنگ فیزیکی نیست. حملات سایبری ، جنگ اطلاعاتی و فشار رسانه ها نقش مهمی در شکل دادن به افکار عمومی دارند. ضبط دقیق این رویدادها و بازنمودهای واقعی به ابزارهای روایی مدرن و تجزیه و تحلیل چند لایه نیاز دارد. سینما و رسانه می توانند یک “موشک رسانه ای” در این زمینه باشند. این بسیار بزرگتر از ابزارهای سنتی است که حقایق را روشن و آگاه می کند ، همچنین ذهن و اعتقاد عامه را ایجاد می کند.
به منظور احیای سینمای دفاعی مقدس ، لازم است که مدیریت این زمینه را دوباره تعریف کنیم و ساختارهای فرسوده را با مؤسسات چابک و سازگار با رسانه های مدرن جایگزین کنیم. سرمایه گذاری هدفمند ، پشتیبانی مالی ، ارائه امکانات حرفه ای ، کارگاه های آموزشی ، شبکه های همکاری در بین فیلمسازان و تشویق حضور فیلمسازان جوان و با استعداد. این اقدامات می تواند آن را قادر به ترغیب آثار خلاقانه و جذاب برای تولید و ورود به ژانر نسل جدید کند.
علاوه بر این ، توجه به ابعاد انسانی و اجتماعی جنگ از اهمیت ویژه ای برخوردار است. طبق جنگ دوازده روزه ، روایت قربانیان غیرنظامی و تأثیر جنگ بر زندگی روزمره مردم به ترور دانشمندان و فشار جنگ مدرن. این روایت نه تنها باعث تولد ایران می شود ، بلکه از یک طرف دشمن نیز جلوگیری می کند و ظاهر متعادل تری از وقایع را فراهم می کند. استفاده از زبان رسانه ای امروز از فیلم و مستند گرفته تا فضای سایبر می تواند به این هدف کمک کرده و با واقعیت های مخاطب به روش مشخص و انسانی مقابله کند.
علاوه بر این ، توجه به روایت بین المللی ممکن است نقش مهمی در انتقال صدای ایران داشته باشد. آثار سینمایی دفاع مقدس باید بتواند مفاهیم جنگ انسانی و اجتماعی را به یک زبان جهانی منتقل کند و تجربیات فرهنگی و اخلاقی این کشور را به جهانیان ارائه دهد. فقط با چنین رویکردی ، سینمای دفاع مقدس می تواند دوباره به یادگار ببرد و خاطره تاریخی نسل های آینده را بسازد.
این تفریح نه تنها به محافظت از میراث فرهنگی و تاریخی کشور کمک می کند ، بلکه سینما را به ابزاری قدرتمند در شکل گیری افکار عمومی و تقویت هویت ملی تبدیل می کند. از این منظر ، سینمای دفاع مقدس دیگر بازتابی از جنگ گذشته نیست ، بلکه ابزاری فعال برای توضیح تاریخ ، توضیح حقایق جدید و تقویت وجود فرهنگی کشور در عرصه بین المللی است. در این موارد ، به نظر می رسد بررسی روش ها و استراتژی ها ضروری است. با مدل مدل سازی کار نمی کند و هزینه نمی کند.
۲۴۲۲۴۲
گردآوری شده از رسانه خبر آنلاین