درگذشت پروفسور محمود فارشیان ، یکی از مهمترین چهره های هنر معاصر ایران ، فرصتی است که نه تنها به زندگی و آثار او منعکس شود ، بلکه با چهره های فرهنگی ما حتی پس از مرگ نیز مقابله می کند.
بالا: درگذشت پروفسور محمود فارشیان ، یکی از مهمترین چهره های هنر معاصر ایران ، فرصتی است که نه تنها به زندگی و آثار او منعکس شود ، بلکه با چهره های فرهنگی ما حتی پس از مرگ نیز مقابله می کند. به تازگی ، مسئله گورستان استاد فارشیان واکنش های عمومی در عموم و رسانه ها را افزایش داده است. از یک طرف ، گروهی از انتخاب دفن در ایران انتقاد کردند ، از طرف دیگر ، برخی از حق انتخاب قلمرو خود دفاع می کردند. این احترام به عزت بشر و فرهنگی شخصی است که مفقود شده و زندگی خود را برای تشویق هنر ایرانی سپری می کند.
فارشیان هنرمندی بود که فراتر از جغرافیا بود. اگرچه او سالها در ایالات متحده زندگی می کرد ، اما هرگز هویت ایرانی را ترک نکرد. این که آیا موزه ها و گالری های معتبر در سراسر جهان یا تزئین مکان های مقدس مانند معبد امام رضا (AS) اثبات ارتباط عمیق ریشه های فرهنگی و معنوی ایران است. گزینه دفن با Saeb Tabrizi ، شاعر بزرگ دوره صفوی ، نه تنها یک تصمیم شخصی بلکه عمق این پیوند است. خود این هنرمند ، تاریخ ادبی و هنری ایران و آینده بین نسل های آینده.
از طرف دیگر ، انتقاد از استاد پروفسور فارشیان “که او در ایالات متحده زندگی می کرد و اکنون می خواهد در ایران دفن شود” سؤالاتی راجع به جغرافیای دارایی فرهنگی و جغرافیای هویت فردی ایجاد می کند. آیا کسی که در خارج از کشور زندگی می کند حق دارد ایرانی باشد؟ آیا این امر به فرهنگ و هنر ایران در مرزهای سیاسی ایران خدمت می کند؟ این نوع دیدگاه دامنه و تنوع تجربه زندگی ایران را در دنیای امروز نادیده می گیرد. بسیاری از چهره های مهم فرهنگی ، علمی و هنری ما در خارج از کشور زندگی می کنند ، اما این باعث کاهش اثرات و روابط آنها با ایران نمی شود.
از دیدگاه دیگر ، لازم به ذکر است که اراده استاد فارشیان برای دفن در ایران نه تنها “کار دشوار” بلکه فرصتی برای جشن گرفتن میراث فرهنگی کشور و مردم است. حضور هنرمندان و مقبره های ادبی در شهرها بخشی از حافظه تاریخی و هویت فرهنگی ما است. از آنجایی که قبر Saeb Tabrizi در اصفهان سالهاست از نظر ادبی و فرهنگی مهم بوده است ، دفن استاد فارشچیان می تواند به تقویت ارتباط بین هنر هنری و شعر فارسی کمک کند و فضایی برای یادآوری و محافظت از این میراث فراهم کند.
نکته دیگری که باید در مورد این موضوعات مورد توجه قرار گیرد این است که برخی از افراد با آن برخورد می کنند. متأسفانه ، در سالهای اخیر ، جو گفتار بسیار قطبی شده و با تعصب سیاسی اشتباه گرفته شده است. حتی چهره ای مانند فارشچیان ، که همیشه از مباحث سیاسی دور است و به فکر ایجاد آثار هنری و انتقال مفاهیم فرهنگی و معنوی است ، اکنون در معرض قضاوت های جناحی و دیدگاه های ایدئولوژیک قرار دارد. این نشانه تضعیف جو تحمل و گفتگوی فرهنگی در جامعه است که باید مورد توجه و تلاش برای اصلاح قرار گیرد.
سرانجام ، انتخاب ذخیره سازی منظم یک تصمیم شخصی ، انسانی است و در بیشتر موارد احساساتی است. این انتخاب ، به ویژه برای هنرمندی مانند فارشچیان ، ممکن است فراتر از مرگ باشد. تداوم تعلق ، بازگشت به ریشه ها و امید به کار در زمین که الهام بخش زندگی خلاقانه آن است. به جای تردید به انگیزه ها یا تصمیمات ، ممکن است بهتر باشد لحظه ای تأخیر باشد و به یادآوری مردی که فرهنگ ما را با رنگ و قلم به جهان می دهد احترام بگذاریم.
محمود فارشیان دیگر در میان ما نیست ، اما میراث او و اکنون گور او هنوز هم می تواند الهام بخش باشد. برای نسلی که به دنبال هویت خود در بین خطوط خوب نقاشی ، شعر و معنویت است.
به گزارش رسانه انتخابتو