به گزارش خبرگزاری انتخابتو، اکران فیلم های پرمخاطب در سینماهای قدیمی پایتخت همیشه دردسرهای زیادی به همراه داشت. در دوره پهلوی دوم که سینماها مانند قارچ در گوشه و کنار تهران به ویژه خیابان لاله زار جوانه زدند، نگاتیو گران شد و نسخه ای از فیلم با کمی تاخیر در بسیاری از سینماها به نمایش درآمد. حرفه فیلمبرداری نیز در چنین دوره‌ای پدید آمد و شخصیت‌های اصلی داستان‌های فیلم‌هایی که در میان سینماهای معروف اتفاق می‌افتند، سینماگران بودند.
به گزارش همشهری آنلاین، زمانی که فیلمبرداران وارد مرحله اکران همزمان فیلم های پرمخاطب شدند، سینماهای تقریباً در همان جغرافیا با نیم ساعت تاخیر نسخه ای از فیلم های پرمخاطب را به نمایش می گذاشتند. اکبر رستم زاده قدیمی ترین دوربین عکاس تهران در این باره می گوید: «در دهه 30 و 40 که فیلم و نگاتیو گران بود، سینماداران با اجاره دوربین فیلم دست به ابتکار جالبی زدند. در آن سال ها سینماهای معروفی مانند شعله” و “اژدها می آید” با نیم ساعت تاخیر شروع به نمایش فیلم های محبوبی مانند “کاپری کردند. اگر اکران سینما کاپری ساعت 9.30 بود، سینما آسیا و سینما حافظ از ساعت 10.30 شروع به نمایش فیلم می کردند. هنگام اکران فیلم. در پایان سینمای کاپری، فیلمساز نگاتیو و قرقره را با دوچرخه یا موتورسیکلت به سینمای دوم می برد، به همین ترتیب، نسخه ای از فیلم در سه سالن نمایش داده می شد تا اینکه در آن زمان خیابان های تهران خلوت بود و فیلمسازان در اسرع وقت نگاتیوها را به سالن بعدی تحویل می‌دهند.”
ماموریت فیلمبرداران به چشم نمی آمد اما از نظر نمایش فیلم در سینما این کار ظریف و گاه غیرممکن بود. رستم زاده نسل تدوینگرهای سینما در آن سال های دور را اینگونه توصیف می کند: «در آن سال ها دو سه نفر در سینماهای تهران سردبیری می کردند که یکی از آنها سید عزیز بود که در خیابان اشتاکار موتورسیکلت فروشی داشت و از موتور استفاده می کرد. برای حمل و نقل فیلم برای کسب درآمد بیشتر فیلم بدون موتور سیکلت تهیه کنندگانش روی دوچرخه کار می کردند و یا موتورسیکلت کرایه می کردند و دستمزد کمتری دریافت می کردند تئاتر، حسن چرخی لیز خورد و نگاتیوش با رسیدن به سالن دوم در آب افتاد و خیس شد «حسن چرخی که بعد از این اتفاق اعتبارش را از دست داد، تیراندازی را رها کرد و برای همیشه رفت.
یکی دیگر از حرفه های مرتبط با سینما که از اوایل دهه 40 در تهران قدیم شکل گرفت، نقاشی بنر بود. رستم زاده می گوید: در آن سال ها سینماهای تهران در تصرف هندی ها بود، تصاویر فیلم های هندی را کاغذی می ساختند و به هم می چسباندند تا درب سینما بچسبانند، از اوایل دهه 40 شخصی به نام اکبر پلاکاردکش که مغازه داشت. در طبقه همکف ساختمان پلاسکو، پودر مل روی پارچه وارد سینما شد، تولید پوستر نیز به سرعت در حال توسعه بود، اما چاپ پوستر این کار را در دهه 70 منسوخ کرد.
245245
گردآوری شده از رسانه خبر آنلاین