مادر بودن در جاده شروع شد. عشق مادر پس از تجربه عشق او بر پرده

عالیجان اسکانداری: جشنواره فیلم کن ، مثل همیشه ، پر از جاذبه ، فرش قرمز ، تشویق شش دقیقه ای و دوربین های پر از گرگرفتگی بود. اما درخشان ترین چیز نه لباس و نه چراغ بود. در مقابل ، این صدایی بود که از عمق تجربه بشر بالا می رفت.
جنیف جنیفر لارنس در کنفرانس مطبوعاتی فیلم جدیدش Die My Love. مثل این است که هیچ کس شما را درک نمی کند ، حتی خودتان. “

وقتی جنیفر گفت لارنس ، سالن در تلاش بود تا آنچه را که می گفت در سکوت کامل درک کند.

اما او تنها نبود. بسیاری از زنان در سالهای اخیر پس از مادر شدن به نقش های سینمایی بازگشتند. نقشی که دیگر محدود به آغوش گرم و ظاهر ملایم نیست ، ناشی از ترس ، عایق ، عصبانیت و حتی روان پریشی است.
سینمای امروز نشان دهنده زنان والدین نه به عنوان فرشتگان خانه ، بلکه به عنوان افراد کامل ، متناقض ، آسیب پذیر و شجاع است.

امروزه ، هنرمندان زن بزرگ نشان می دهند که چگونه زندگی کودک را تجربه کنند و می توانند با روحیه ای آشنا تر برای کسانی که ظاهری خاص و گرمی و تجربه مادر دارند ، ظاهری جدید و جدید به سینما بیاورد.

مادران جلوی دوربین ؛ زنانی که خودشان را بازی می کنند

هنگامی که پرده نقره ای جشنواره کن امسال صعود کرد ، صدای زنان شنید که به دنبال عشق ، جنون ، موسیقی و مادری هستند. جنیفر صدای زنی بود که از لارنس می ترسید ، با نوزادان ، دستهای ساکت رهبر ارکستر و ناتالی پورتمن ، که بیش از هر زمان دیگری به دنبال یک حقیقت شخصی در پشت چشم یک زن پیچیده بود.

جنیفر لارنس و تصویر سوراخ مادر

جنیفر لارنس ، یک ستاره شجاع و شجاع سینمای آمریکا ، نقش زنی را بازی می کند که در “عشق من می میرد” به حد جنون می رسد. این فیلم اقتباسی از رمان آریانا هارویکس است. پس از زایمان زنی است که علاقه مند به افسردگی است.

در این فیلم ، لارنس با دومین بارداری خود در مقابل دوربین ایستاد. به گفته وی ، هر صحنه به یک تجربه شخصی بازگشت ، قلب جدیدی برای تجدید زخم های خود.

وی گفت: “من خودم را در تصمیم هر شخصیت دیدم.” “همه آنها برای من یکسان بودند و هیچ تفاوتی بین آنها وجود نداشت.”

“بمیر ، عشق من” توسط لین رمزی کارگردانی شده است و جنیفر لارنس مادری است که با کودک خود در انزوا روستایی تنها است و با بحران های ذهنی کنار می آید.

لارنس از کل تجربه مادر شخصی در نقشی که به مدت پنج ماه باردار بود ، استفاده کرد.

رابرت پتینسون ، همسر همسر گریس ، تصویری تاریک و عاطفی از مادری و روانپزشکی را ارائه می دهد و مورد استقبال منتقدین قرار گرفت.

اسکارلت یوهانسون و پیری ، باگلاما و روایت زن مادر

اسکارلت یوهانسون ، ستاره سینما امسال در جشنواره کن با اولین تجربه کارگردانی خود حضور داشت. Eleanor The Great ، یک فیلم مستقل و زنانه که در بخش “نوعی منظره” نشان داده شده است و تحسین آرام اما عمیق را ایجاد می کند.

این فیلم داستان یک زن 5 ساله به نام النور است که تصمیم گرفت خانه خود را در فلوریدا ترک کند و پس از از دست دادن دوست نزدیک خود ، به دختر و نوه خود به نیویورک برود. سفری از اتصال به تنهایی ، از انزوا تا اواخر نور زندگی.

در مصاحبه ای در کن ، یوهانسون گفت انگیزه ساخت فیلم:
“من عاشق داستانهایی هستم که با سکوت بین زنان ، خانواده و روابط کار می کنند.” مادر بودن به من آموخت که موجودیت زنانه او در مهمترین لحظات زندگی چقدر مهم است. “

اسکارلت ، مادر این دو فرزند ، در سالهای اخیر در اقدامات کمتری یا بهترین فروش ها ظاهر شده و روشی متفاوت را آغاز کرده است. از موسیقی فیلم در آثار مستقل تا پشت دوربین.
“Eleanor Great” نه تنها راوی یک داستان زنانه ، بلکه زن بودن ، مادر بودن و ماندن انسان است.

این فیلم ساده ، ساده و گرم است. نور طبیعی ، مکانهای خانگی و دیالوگ هایی که بوی واقعیت می دهند. این فیلم زیرزمینی برای مادر بودن نیست ، بلکه یک صفحه زندگی با جوهر ظاهر فیلمساز است.

بازگشت با آگاهی جدید: کارگردانان و بازیگران مادر سینماهای خود را تغییر دادند

سینما مملو از زنانی است که نه تنها پس از مادر شدن به عرصه باز می گردند ، بلکه سینما را با ظاهری جدید ، عمیق تر و شخصی تر لمس می کنند. تجربه بارداری ، تولد و کودک در حال شکستن چیزی است که به طور مستقیم یا غیرمستقیم بر دیدگاه های هنری وی تأثیر می گذارد.

ناتالی پورتمن

ناتالی پورتمن در مصاحبه ای پس از تولد فرزند اول خود گفت: “وقتی من مادر بودم ، برای اولین بار عمق ترس ، مسئولیت و بی نظمی را فهمیدم.” گفت “بازیگر بودن یک تجربه معجزه آسا بود.”
پس از مادر شدن ، فیلم هایی مانند جکی (1) و مه دسامبر (1) بسیار کنترل ، داخل وریدی و پیچیده تر بودند.
پورتمن اکنون نه تنها یک بازیگر ، بلکه یک تولید کننده پروژه آگاه است که در آن زنان و مادران متمرکز هستند.

ماریون کوتیار

پس از مادر شدن ، بازیگر فرانسوی ، که در فیلم های سنگین مانند Deux Jours و Une Nuit بازی کرد ، بیشتر وسواس داشت که نقش های خود را انتخاب کند. وی در مصاحبه ای با Le Monde گفت: “اکنون من واقعاً فیلمی را انتخاب می کنم که شایسته کودک باشد.”

در مصاحبه واکنش های جذاب وجود داشت و برخی بحث کردند که او دوباره مادر خواهد بود.

کلوئه ژائو

پس از اسکار ناماد لند ، کارگردان پس از مادر شدن ، دیدگاه مهم و انسانی از جهان پر از خشونت و تنهایی دارد. این بر نرمی ، مراقبت و مفهوم خانه در پروژه های بعدی خود تأکید دارد.

عادل آن

بازیگر زن “بانوی پرتره در آتش” ، که پس از مادر شدن استعفا داد ، اعلام کرد که اگر یک پروژه زنانه باشد ، اما چند سال بعد باز می گردد. مادر من فیلتر انتخابات شد و ساختارهای مردسالاری را در سینما رد کرد و تمام انتخاب های حرفه ای خود را با این اصول انجام داد.

گراو گورو

در دهه گذشته ، کارگردان ، یکی از اصلی ترین صدای سینمای زنان ، دیدگاه خود را در مورد دختران ، مادری و هویت زنانه با نسل جدید بانوی پرنده و باربی تعریف کرده است. اگرچه او مادر است ، نه مقدس بودن مادر و نه مادر فداکاری وجود ندارد. او مادر را مردی پیچیده ، گاه مهربان و گاه عصبانی می داند.

تعریف مجدد زن مادر خود ؛ سینمایی

نکته جالب این است که تعداد قابل توجهی از بازیگران زن پس از شجاع تر شدن ، انسانی تر ، بیشتر بازی می کنند. یک مادر دیگر نقش های کارت پستال ندارد. حالا مادران روی صفحه نمایش گاهی اوقات دیوانه ، گاهی عصبانی ، گاهی ترسیده هستند و گاهی اوقات فقط می خواهند یک لحظه باشند ، فقط خودشان.

روایت مادر بودن به روایت بازگشت به اصل تبدیل شده است. “بعد از اینکه مادرم مادر شد ، مانند تاول. احساسات پر از درد و البته پر از زندگی است.”

این موج جدید نه تنها جشنواره بیشتر ، بلکه صدایی است که ده ها سال ساکت مانده است. نه به معنای ملایم ، بلکه صدای زنانه پر از تناقض ، پر از زخم.

تا دیروز ، مادر در سینما لبخند زد و پخته شد ، امروز مادر می تواند فریاد بزند ، گریه کند ، می تواند دیوار را بشکند و “من کی هستم؟”

سینمای آینده می تواند مکانی برای دیدن همه جنبه های زن باشد ، به خصوص وقتی مادر می شود. به خصوص هنگامی که او از نقش های سنتی بیرون می آید و خودش زندگی می کند.

در زمانی که زنان به طور فزاینده ای در مقابل دوربین تثبیت می شوند ، تجربه مادر بودن از خلاقیت جلوگیری نمی کند بلکه یک پنجره جدید به دنیای درونی است. جهان که در حال حاضر روی صفحه نقره است ، صدای ساکت اما عمیق و تکان دهنده است.

منبع تحلیلی: تنوع

۵۷۵۷