نیما مهدیان ، “برخلاف مستندهای سنتی ، فیلم ، تماشا نمی کند ، تماشا نمی کند.” اما زمان عادی نیست ؛ برعکس ، تماشای با دو ، کنجکاو و گاهی شک. مخاطب در موقعیت خلاق قرار دارد و معمولاً سؤالات پشت درهای بسته این ترتیب را می شنود. آنچه باعث می شود “عجله” باشکوه باشد ، محتوا نیست ، بلکه نحوه برخورد با محتوا است. قرار گرفتن در معرض انسان ، زنده و خام. برای اولین بار ، نه در پایان ، شما در نقطه شروع روایت هستید. جایی که همه چیز هنوز شکل نگرفته است ، اما حقیقت منفجر می شود.
وی ادامه داد: “صادقانه بگویم ، ما فقط نشسته و تماشا می کردیم.” ما چیزی نگفتیم. دوربین ها قبل از ما صحبت می کردند. صدای ما – من و من ترتیب نمی دهیم – تنها تلاش سکوت برای درک آنچه اتفاق می افتد است. نه تفسیر ، نه تلاش شنوایی.
در بخش دیگری از گفتار ، در پاسخ به این سؤال که چه چیزی این تجربه را متفاوت می کند؟ وی گفت: من باید بگویم: ما هیچ تصویری از قدرت یا ضعف را حذف نکرده ایم. هیچ کس برای ما یک قهرمان مطلق نبود و هیچ کس متهم به متهم نبود. ما می خواستیم ببینیم که مردم ایران در آن روزها چگونه زندگی می کردند: ترس ، امید ، اعتراض ، حسن نیت … به هر حال ، زندگی زندگی بود.
“ما شغلی انجام دادیم که او نمی خواست قضاوت کند بدون اینکه خواستار آن شود ، اما او دعوت می کند: برای دیدن ، شنیدن و فکر کردن.” گفت راش آینه مردم در بحران است نه یک فیلم جنگی. و این شاید ویژگی نادر هنر در عصر عجله باشد.
راش یک مرکز ساخت و ساز برای توسعه سینمای مستند ، تجربی و انیمیشن است. نیما مهدییان تیراندازی شد و فارشاد این پروژه را خریداری کرد. مخلوط آراش قاسمی.
نیما مهدیان در ضبط “مرد با قدرت” ، “مرد با اتوبوس” و ….
59243
گردآوری شده از رسانه خبر آنلاین