اگرچه در معابر و پیاده روهای تهران ممنوع است ، اما در بعضی از مناطق پایتخت هنوز در حال انفجار است.
در سالهای اخیر ، این پدیده نه تنها به عنوان یک مشکل اجتماعی و اقتصادی پذیرفته شده است ، بلکه با ایجاد یک بازار اجاره در معابر ابعاد جدیدی نیز به خود گرفته است.
مطالعات نشان می دهد که برخی از تجار برخی از واحدهای تجاری مبلغ قابل توجهی را به فروشندگان اجاره می دهند. ظاهراً اگرچه صاحب مغازه و فروشنده از آن بهره مند می شوند ، اما فضای عمومی در واقع حقوق شهروندان را اشغال و تضعیف می کند.
نمونه هایی از این بازار مخفی نشان می دهد که نرخ اجاره به اندازه اجاره یک واحد مسکونی متوسط در تهران است. به عنوان مثال ، نازی آباد ، یک منطقه 2 و نیم متر مربع در خیابان مشهادی ، در یکی از سکوهای مجازی به قیمت 1 میلیون دلار و 2 میلیون دلار در هر ماه اعلام شد.
علاوه بر این ، در منطقه عبدال آباد ، جلوی مغازه ای در مقابل مغازه در مقابل یک مغازه و 2 میلیون دلار اجاره اعلام شد.
تبلیغات تأکید می کند که هزینه 6 ماهه باید پرداخت شود. موضوعی که رسمیت یک روند غیرقانونی را در سایه ضعف نظارت نشان می دهد.
تبلیغات شامل چیزهای عجیب تری است که در آن “نمای سه فروشگاه Kiremit” با 2 میلیون تومان در هر ماه و 1 میلیون و 7000 سپرده تومان در هر ماه اعلام می شود. این نوع تقسیم بندی غیرمعمول نشان دهنده گسترش این بازار زیرزمینی است.
چنین تمایل نه تنها از نظر شهر منجر به آشفتگی بینایی می شود بلکه به اقتصاد رسمی نیز آسیب می رساند.
ادامه این وضعیت به تدریج منجر به تغییر در برابر شهر می شود. پیاده روهای محافظت شده از شهروندان به بازارهای غیر رسمی و موقت تبدیل شده اند که با استانداردهای شهر سازگار نیستند.
حل مشکل فروش نیاز به یک رویکرد جامع دارد. از یک طرف ، نظارت بر اجاره و برداشت های غیرقانونی باید تقویت شود و از طرف دیگر برنامه هایی برای سازماندهی و پشتیبانی از فروشندگان تهیه نمی شود ، به طوری که منابع معیشت آسیب نبیند و نمای شهر عاری از آشفتگی باشد.