اکرم هدایتی; فعال صنفی و عضو انجمن فرهنگی اسلامی ایران:
ما مادران همیشه دوست داشته ایم در شادی و رشد فرزندانمان در کنار معلمان سهیم باشیم. از روزی که پای فرزندانمان را به مدرسه باز کردیم، معتقد بودیم که آموزش فقط در کلاس درس انجام نمی شود. بلکه در پیوند خانه و مدرسه معنا پیدا می کند. مشارکت و حضور والدین در مدرسه در صورت صحیح و آگاهانه می تواند پلی بین دنیای عاطفی خانه و محیط آموزشی مدرسه ایجاد کند. در این زمینه، کودک یاد می گیرد که احترام، همکاری و تعلق بخشی از مسیر رشد است.
با این حال، در سال های اخیر این مشارکت در بسیاری از موارد از مسیر اصلی خود خارج شده است. آنچه که قرار بود بستر همدلی، همکاری و آموزش جمعی باشد، گاه در سایه تجمل گرایی و هم چشمی رنگ می بازد. فعالیت هایی که باید فرصتی برای همکاری و مدنیت باشد، گاه به عرصه های نمایش قدرت مالی و رقابت ظاهری تبدیل شده است. بسته های گران قیمت، میزهای پر زرق و برق و جشن هایی که بیشتر شبیه به رویدادهای تبلیغاتی بود تا تشریفات آموزشی، روحیه ساده و دوستانه مدرسه را تحت الشعاع قرار داد.
بسیاری از مادران با نیت خیر وارد عرصه فعالیت های مدرسه می شوند اما آرام آرام در چرخه مقایسه و رقابت گرفتار می شوند. خانواده هایی که توان مالی کمتری دارند بی سر و صدا و بهانه کنار می کشند و این امر به تدریج باعث ایجاد نوعی شکاف اجتماعی حتی در محیط مدرسه می شود. بچه ها از همان سال های ابتدایی ناخودآگاه یاد می گیرند که «ظاهر» و «تصویر» بر «محتوا» و «معنا» برتری دارند. اینجاست که آموزش از مسیر درست منحرف می شود.
اما حقیقت این است که آموزش پدیده ای چند بعدی است. رشد فکری، عاطفی و اجتماعی کودک در گرو همکاری صمیمانه خانواده و مدرسه است. والدین آگاه و صادقانه با معلمان نه تنها به بهبود کیفیت یادگیری کمک می کنند، بلکه معلمان را قادر می سازند تا درک عمیق تری از شرایط فردی و خانوادگی دانش آموزان به دست آورند. این تعامل باعث ایجاد آموزش متوازن تر، انسانی و مؤثرتر می شود.
مشارکت واقعی والدین زمانی مثمر ثمر است که مبتنی بر رقابت و نمایش نباشد، بلکه بر اساس احترام متقابل، درک نقش ها و تمرکز بر رشد همه جانبه کودک باشد. مدرسه زمانی محیطی پویا و مولد خواهد بود که والدین و معلمان در یک جهت مشترک حرکت کنند، نه در دو جهت مجزا.
امروز، بیش از هر زمان دیگری، ما نیاز به بررسی مجدد فرهنگ مشارکت والدین داریم. بازگشت به سادگی، معنادار بودن و همکاری صادقانه. آموزش و پرورش نیازی به تظاهر ندارد. فرزندان ما از اعمال ما یاد می گیرند نه از گفتار ما. اگر ساده‌تر، صادق‌تر و همدل‌تر باشیم، آن‌ها نیز می‌آموزند که ارزش آدمی در ظاهر و غرور نیست، بلکه در اخلاق و خرد است.
بازگرداندن مفهوم اصلی مشارکت والدین به جایگاه واقعی خود، یعنی احیای پیوند خانه و مدرسه با هدف تربیت نسلی آگاه، متواضع و مسئول. نسلی که مدرسه را نه صحنه، بلکه خانه دوم عشق و یادگیری می داند.