آینده– نسخه آنلاین فیلم «آتروپیا» به زودی منتشر می شود.
بر اساس این گزارشاین فیلم تصویری دردناک از این است که غرب چگونه خاورمیانه را برای سالها به تصویر کشیده است. تصویری که توسط ذهن هالیوود خلق شده است، نه بر اساس واقعیت و نه بر اساس احساسات
داستان با صحنه ای شروع می شود که مخاطب بارها در فیلم های جنگی آن را دیده است. یک زن عراقی، یک انفجار و سربازان آمریکایی که به نظر می رسد در عرض چند ثانیه به کشف مهمی دست می یابند، اما این هرج و مرج تنها بخشی از یک تمرین نظامی در کالیفرنیا است. شهری خیالی به نام «آتروپیا» که سربازان آمریکایی را برای شرکت در جنگ های بی پایان آماده می کند.
یک نمایش جنگی متفاوت
داستان به سال 2006 برمی گردد، زمانی که آمریکا درگیر جنگی تلخ با عراق بود. آتروپیا بیشتر یک لوکیشن فیلم غول پیکر است تا یک شهر واقعی. با مدیران تدارکات که به عنوان دستیار کارگردان ظاهر می شوند، سران جلوه های ویژه که به نظر می رسد از قلب هالیوود آمده اند، مربیان لهجه و حتی “مدیران” که از اتاق کنفرانس دستور می دهند.
در همین حال، یک زن عراقی به نام «فیروز» نیز در میان گروه آموزش عراقی ها حضور دارد. او امیدوار است از این طریق وارد سینمای هالیوود شود، اما درست مانند سیاست های رسانه ای هالیوود که سال هاست خاورمیانه را به همگان نشان می دهد، هیچ کس نمی داند که اکثریت عراقی هایی که تحصیل می کنند اصالتی لاتین دارند و وجود آنها برای ایجاد این شهر جعلی کافی است.
فیلم به خوبی جزئیات شهری را منعکس می کند که نه واقعی است و نه خیالی. آتروپیا فضایی گرم، تاریک و غبارآلود دارد و از دور همه چیز زنده به نظر می رسد. با این حال، شاید جالب ترین قسمت فیلم نگاه آن به سربازان جوان آمریکایی باشد که نمی دانند چرا به عراق رفته اند، ایدئولوژی خاصی ندارند و تنها با امید به آینده ای بهتر وارد ارتش شده اند.
فیلم با تضاد تصاویر نزدیک از چهرههای مضطرب این سربازان با نماهای مسخره و دوردست گروه، نقدی تند از فرهنگ ارتش آمریکا ارائه میکند، فرهنگی که جوانان ساده لوح را مرعوب میکند. فیلم همچنین به سرعت لحن کنایه آمیز خود را با ویدیوهای آموزشی طنز تثبیت می کند و جنگ علیه ترور را به جاذبه ای تکراری شبیه به پارک «وست ورلد» تبدیل می کند. جایی که همه نقش بازی می کنند و دروغ می گویند.
علیرغم همه این ایده های جذاب، «آتروپیا» گاهی اوقات به هم ریخته و ناتمام احساس می شود. برخی شوخی ها خیلی سریع تکرار می شوند و شخصیت های فرعی که قرار است لایه جدیدی به داستان اضافه کنند، ابزار شوخی دیگران می شوند. نقدهای فیلم از نژادپرستی، شرق شناسی و نظامی گری آمریکایی عموماً فراتر از لحظه ابتدایی نیست. در نهایت، این فیلم آینه ای به هالیوود دارد که تصویری تحریف شده، مصنوعی و تکراری از خاورمیانه را منعکس می کند.