نگاهی به سریال پلوریباس/ اثری متفاوت از سازنده برکینگ بد

بعدی- اولین قسمت های مجموعه تلویزیونی «پلوریباس» به تازگی منتشر شد. سریالی جدید از سازنده «بریکینگ بد» که دنیایی متفاوت را در سبک نوآر روایت می کند.

بر اساس گزارش فردا، دنیایی را تصور کنید که در آن همه خوشحال هستند، واقعاً خوشحال و راضی هستند، نه از فریب و اجبار، که در آن استرس یا ترس وجود ندارد، و تنها یک نفر وجود دارد که احساس می کند چیزی درست نیست. این جهان توصیف شده توسط پلوربیوس است. دنیایی غیر واقعی، شاد و کامل.

این مجموعه با صحنه ای آغاز می شود که در آن کارل، نویسنده پرفروش، با بازی سی هورن، امضا می کند و از آخرین رمان خود برای خوانندگان عکس می گیرد، اما وقتی تمام می شود، او افشاگری دردناکی می کند که می تواند همه چیز را خراب کند. او به راننده خود می گوید که کارش بیهوده است، یک جمله به ظاهر ساده که منجر به ماجراهای زیادی می شود.

حضور این دانشمند در رستورانی در حومه شهر و همزمانی او با استراحت «کارل» در جاده، اتفاق جدیدی را رقم می زند. در این رستوران «کارل» متوجه می شود که بدن سایر مشتریان غیر از خودش به همین شکل فلج شده است.

با گذشت زمان معلوم می شود که نوعی بیماری همه گیر مردم را تحت تأثیر قرار می دهد. شهر مانند طاعون به قرنطینه می رود، اما ویروس جدید به گونه ای دیگر عمل می کند و علاوه بر فلج کردن، نوعی شادی مهیج را نیز به همراه دارد. کارل مشتاق است تا بفهمد چه چیزی او را از بین جمعیت متمایز می کند. بنابراین، او شروع به گشت زنی در شهر برای یافتن سرنخ می کند. در جستجوی پاسخ، او خود را تا حد مرگ خسته می کند تا راهی برای بازگرداندن جهان به حالت قبل بیابد.

داستانی متفاوت از شادی و خنده

پلوربیوس به جای سرگرم کردن مخاطب با صحنه‌های آخرالزمانی مکرر و قتل‌های افسارگسیخته، بحران روانی عمیقی را به تصویر می‌کشد که در آن قهرمان داستان با تاریکی درونی و تجربیات شخصی روبرو می‌شود که مانع از ابتلای او به ویروس شادی می‌شود. در واقع سریال به وضوح نشان می دهد که نفرت و نارضایتی می تواند به نیروی محرکه ای برای ادامه زندگی تبدیل شود.

در عین حال، این سری با استفاده از نور و اتمسفر هوشمند، تجربه ای بی نظیر در سبک نوآر ایجاد می کند. صحنه های تاریک شب زیر نور تند نورهای شهر تضادی قوی با روزهای روشن و شاد دنیا ایجاد می کند. این تضاد بصری نمایشی متفاوت بین نمای بیرونی دلپذیر و درونی تلخ را به تصویر می کشد و به بیننده فرصتی می دهد تا حس خفگی و تنهایی «کارل» را درک کند. در نهایت پلوربیوس مخاطب را با این پرسش مواجه می کند که آیا جهانی بدون درد و رنج، دنیایی انسانی و کامل است، نه اینکه بشریت را نجات دهد یا چه کسی آن را نجات خواهد داد؟