احمد زیدآبادی تحلیلگر سیاسی در کانال تلگرامی خود نوشت پژمان جمشیدی و نفرین شهرت! در یادداشتی با عنوان گنجانده شد. نوشت:
زندگی خصوصی پژمان جمشیدی مانند لباسی است که در زیر نور آفتاب پوشیده شده است، انگار دیگر کسی آن را نمی پوشاند.
این یکی از مضرات شهرت است! شهرت در هر حرفه ای مسئله بسیار دردسرساز است و یکی از مهم ترین مشکلات، علاقه عموم به آگاهی از جنبه های زندگی خصوصی و جایز بودن افشای اسرار یک فرد مشهور و حتی دامن زدن به شایعات و دروغگویی در مورد زندگی اوست.
از این روست که همان گونه که برای مهار آفات قدرت و ثروت، ابتدا باید توانایی استفاده درست از آن ها را پیدا کرد، مشهور شدن نیز مستلزم رشد ظرفیت از جانب وجیه المله است، وگرنه با لغزش، همه شیرینی های شهرت در یک چشم به هم زدن تسلیم چنین دردی مهلک و کشنده می شود که شخص در آرزوی او را نمی شناسد.
بند فوق ماهیتی کلی دارد و اشاره ای به آقای جمشیدی ندارد زیرا از نظر نگارنده هنوز از سوی «دادگاه صالح» به جرم خاصی محکوم نشده است. او فقط مشمول اتهام است.
حقیقت این است که برای افرادی که پژمان جمشیدی را از راه دور با نقش‌های فوتبالی و سینمایی‌اش می‌شناسند، اتهام «تجاوز به عنف» در رسانه‌ها چندان قابل اعتماد نیست، زیرا فردی که در جایگاه او قرار دارد برای انجام چنین عملی فقط باید بیمار روانی باشد و بیمار روانی حتی از راه دور هم به درد او نمی‌خورد. اما از آنجایی که نمی توان آقای جمشیدی را پیشاپیش محکوم کرد، حق اقامه دعوی برای شاکی محفوظ است.
علاوه بر این، برخی از آشنایان آقای جمشیدی مدعی بودند که او فردی «پیشنهادات بی شرمانه» است، هرچند از نظر آداب و سنن اخلاقی جامعه ما مکروه است، اما از نظر شرعی و شرعی هم این کار گناه و جرم محسوب نمی شود.
شرعا شرط جواز آمیزش مجرد و بالغ از جنس مخالف، رضایت طرفین است. این رضایت معمولاً با گفتن کلمات خاصی در هر معامله، از جمله آمیزش جنسی، توسط هر دو طرف حاصل می شود. از نظر برخی حقوقدانان نیازی به استفاده از لفظ نیست و صرف درخواست طرفین به معنای اعلام رضایت است. اگر تا به حال عبارت “ازدواج با رضایت” را شنیده اید، این نمونه ای از رضایت بدون اعلام شفاهی در رابطه جنسی بین یک زن و مرد مجرد و بالغ است.
از منظر حقوقی مجالی برای جرم انگاری و پیگرد قانونی وجود ندارد مگر اینکه شاکی خصوصی مدعی تضییع حقوقش از سوی طرف مقابل باشد.
واضح است که یک فرد جدی و هوشیار، تنوع جنسی را در همه موارد، از جمله در افراد مجرد، زشت می‌داند، اما عده‌ای تسلیم وسوسه آن می‌شوند و به بهای آبروریزی عمومی می‌روند. در صورت نبود شاکی خاص نمی توان آنها را مجازات کرد، اما چه مجازاتی دردناکتر از این که در بین مردم مطرح شود و به این ویژگی معروف شود؟