پس از گذشت تقریباً یک قرن از حضور رسمی خود در معاملات اقتصادی ایران ، ریال ، پس از ارز خود ، شاهد تغییر اساسی خواهد بود. به تازگی ، پارلمان دوازدهم ارز ملی را تصویب کرد و تأیید کرد که “قرآن” یک شرکت تابعه از ریال است و حذف چهار صفر از ارز ملی را تأیید کرد.
براساس اقتصاد 24 ، با توجه به قانون پولی و بانکی این کشور برای از بین بردن چهار صفر موجود در ارز ملی که توسط مجمع مشورتی اسلامی تصویب می شود ، طبق گفته اقتصاد 24 ، این قانون باید به تدریج طی دو سال آینده اجرا شود و در سلطنت تقریبا قرن اولی ایران وارد مرحله جدیدی شود. این تصمیم به جای یک اصلاح ساده پولی ، تأیید کاهش ارزش ارز ملی است و منعکس کننده یک گشت و گذار اقتصادی با مشخصات بالا از زمانی است که ریال جایگاه مشخصی در جهان داشت.
ریال در گذشته اعتبار بیشتری داشت ، اما امروز فقط یک یادآوری وجود دارد. منشأ نام “ریال” (به معنی سلطنتی ، پادشاه) را می توان به سکه نقره اسپانیایی و پرتغالی بازگرداند ، که در مستعمرات این کشورها رایج بود و به یک ارز جهانی تبدیل شد. ارزش این واحد در اواخر قرن هجدهم معادل یک هشتم در ایران بود.
در دوره صفوی ، شاه عباس یک سکه دینار به نام “عباس” را معرفی کرد. واحدهای ارزی بزرگتر مانند “قرآن” (معادل هزار دینار) و “تومن” (معادل 10،000 دینار) ، اما اغلب واحدهای منفرد محاسبه می شدند و سکه به نام تومن یا قرآن مورد اصابت قرار نمی گرفت.
در 6 میلادی ، یک سکه نقره ای به نام “صاحبکاران” مورد استفاده قرار گرفت که ارزش یک دهم از ارزش تومان را داشت و بعداً به عنوان “قرآن” شناخته شد. پادشاه به کوچکترین واحد ارز تبدیل شد ، به طوری که “پادشاه” برابر با یک “تومان” بود.
با افزایش قیمت های نقره در بازارهای جهانی در سال خورشیدی ، یک برنامه تجدید مبتنی بر نقره عملی شد. سرانجام ، در 5 مارس ، قانون “واحد و مقیاس حقوقی ایران” تصویب شد و “ریال” به عنوان ارز تصویب شد.
در ماه آوریل ، ریال ، به ارزش 1.5 گرم طلا ، معادل اول مارس ، توسط قرآن جایگزین شد و شروع به استفاده به عنوان ارز رسمی ایران کرد.
در طول سقوط رضا شاه در سال 2 ، هر دلار آمریکا حدود 2 ریال ارزش داشت. اقتصاد ایران دوره ای را بین سنین 1 تا 2 سال به نام “دهه طلایی” تجربه کرد و رشد اقتصادی 4.9 درصد و تورم 4.9 درصد کاملاً تحت کنترل بود.
ریال به بالاترین وام برای ششمین سال تبدیل شد و صندوق بین المللی پولی به دلیل افزایش قابل توجه صادرات ، ریال ایران را به سبد برداشت ویژه خود (SDR) اضافه کرد.
با وقوع انقلاب ، صفحه جدیدی در ارزش ریال افتتاح شد. انقلاب اولین شوک بزرگ خود را پشت سر گذاشت. بی ثباتی سیاسی و خروج گسترده سرمایه ، که بین 5 تا 5 میلیارد دلار تخمین زده می شود ، منجر به سقوط دلار از 2 ریال به 2 ریال در بازار آزاد شد.
در سالهای بعد ، اشغال سفارت ایالات متحده و دور اول تحریم ها فشار را افزایش داده و دلار را به 3 ریال افزایش داد.
وقوع جنگ هشت ساله منجر به ایجاد یک سیستم چند ارزی شد که اقتصاد این کشور را برای ده ها سال به وجود آورد.
پس از جنگ ، سیاست های سازنده سازنده ساختاری دولت منجر به افزایش شدید نقدینگی و تورم سنگین شد و ارزش ریال فرو ریخت. نرخ ارز دلار از حدود 2.5 ریال به 2.5 ریال در سال دوم افزایش یافته است.
در دوره اصلاحات (از 1 تا 2) ، برنامه ادغام نرخ ارز در سال 2 اجرا شد و نرخ دلار در محدوده 0.5 تا 3.5 ریال باقی مانده است.
این ثبات طولانی نبود ؛ دوره بعدی (از اول تا 2) نقطه عطف ریال بود. سیاست های اقتصادی دولت محمود احمدی نژاد ، مانند توزیع پول نقد برای اهداف یارانه و حجم بی سابقه نقدینگی ، ارزش ریال را به شدت کاهش داده است.
با بازگشت تحریم ها در دهه 1990 ، دلار در مراحل مختلف به 4 دلار افزایش یافت ، بنابراین امروز از حد 7000 تومان فراتر رفته است.
این تحولات سرنوشت ریال را به حدی رساند که نمایندگان در نظر داشتند چهار صفر را از ارز ملی حذف کنند.
نکته ای که کارشناسان بارها و بارها تأکید کرده اند این است که اگرچه حذف صفر آسانتر برای حسابرسی و حساب کردن آن است ، اما هیچ ارتباطی با کاهش تورم ندارد.
تاریخ جهانی نیز پر از نمونه های این موضوع است. بیش از 5 کشور در قرن گذشته صفر را از اسکناس های خود حذف کردند.
اکنون ، با تصویب قانون چهار صفر ، ریال ایران پس از یک قرن خدمت اجباری در خط مقدم مبارزه با تورم ، باید وارد مرحله جدیدی از زندگی شود.