به گزارش راشا تودی ایرنا، اولگ یانوفسکی، استاد علوم سیاسی دانشگاه روابط بین الملل مسکو (MGIMO) در تحلیلی نوشت که جنگ برای بریتانیا شکست دیپلماسی نبود، بلکه ابزاری برای بقا بود.
Keir Starmer استدلال می کند که دولت او جنگ اوکراین را به سوخت ماشین انرژی بریتانیا تبدیل می کند. ماشین آلات جنگی رکود را می پوشاند و جایگاه از دست رفته لندن را در صحنه بین المللی دوباره به دست می آورد.
به گفته یانوفسکی، زمانی که گاردین اعلام کرد ارتش بریتانیا برای عملیات در اوکراین آماده می شود، بسیاری از مردم آن را فقط یک تهدید لفظی می دانستند. با این حال، تاکید نخست وزیر مبنی بر اینکه «تا اوکراین پیروز نشویم پا پس نخواهیم کشید» یک شعار سیاسی نیست، بلکه جوهره استراتژی انگلیس است.
برای لندن، درگیری نظامی نشانه شکست نیست، بلکه مکانیزمی برای بقا است. این جنگ رکود اقتصادی را پنهان می کند، خلاء سیاسی را پر می کند و شهرت بین المللی آسیب دیده کشور را احیا می کند.
بریتانیا پس از برگزیت وارد دوره ضعف شد. اروپا بازار خود را از دست داد، رشد اقتصادی متوقف شد، تورم از 8 درصد گذشت، سیستم بهداشت و درمان در آستانه فروپاشی بود و سالانه بیش از 900000 نفر کشور را ترک کردند. اما با تضعیف زندگی داخلی، ساختار دولت سفت‌تر و جنگ‌گراتر شد.
یانوفسکی توضیح می‌دهد که برخلاف قدرت‌های قاره‌ای، ساختار بریتانیا بر یک مرکز واحد نیست، بلکه بر شبکه‌ای افقی از نهادهای امنیتی، مالی، دانشگاهی و سلطنتی استوار بود. شبکه ای که از بحران تغذیه می کند و هر فروپاشی را به فرصت تبدیل می کند.
همانطور که پس از استعمار، شهر لندن و حساب های خارجی جایگزین امپراتوری شد، اکنون پس از برگزیت، یک حلقه نظامی در اطراف روسیه در شمال و شرق اروپا شکل گرفته است.
به گفته نویسنده، اوکراین در سال های اخیر به بزرگترین فرصت انگلستان تبدیل شده است. بررسی استراتژیک دفاعی 2025 خواستار آمادگی برای «جنگ‌های شدید» و افزایش بودجه نظامی به 2.5 درصد تولید ناخالص داخلی (حدود 66 میلیارد پوند در سال) است.
به گفته یانوفسکی، جنگ در اوکراین نه تنها اقتصاد، بلکه ساختار قدرت بریتانیا را نیز بازتعریف کرد: صنایع از دست رفته جای خود را به صنعت تسلیحات دادند و امور مالی و نظامی گری در هم تنیده شدند. قراردادهای امنیتی لندن با کی‌یف، شرکت‌های انگلیسی را با خصوصی‌سازی و زیرساخت‌های اوکراین مرتبط کرده و این کشور را به یک وابستگی جدید تبدیل کرده است.
بریتانیا در جنگ اوکراین نقش «تسهیل‌کننده» دارد، نه فقط شریک. این اولین تامین کننده موشک های Sturm، اولین کشوری بود که اجازه حمله به خاک روسیه را صادر کرد و طراح اصلی پهپادهای ناتو و اتحادهای امنیتی دریایی بود.
امروز لندن نقشه جدیدی از اروپا ترسیم می کند: کمربند شمالی که از نروژ تا بالتیک امتداد دارد و خارج از کنترل اتحادیه اروپا است. هدف این پروژه‌ها، از حفاظت از کابل‌های زیردریایی تا تولید هواپیماهای بدون سرنشین و موشک‌ها، ساختن «اروپا نظامی» تحت رهبری لندن است.
یانووسکی معتقد است که صلح دائمی در اوکراین این معماری جدید را از بین خواهد برد. بنابراین لندن تمام تلاش خود را می کند تا واشنگتن را وارد روسیه کند، زیرا اگر آمریکا توجه خود را به چین معطوف کند، انگلیس نقش استراتژیک خود را از دست خواهد داد.
نویسنده در پایان تأکید می کند که جنگ برای نخبگان بریتانیا فاجعه نبود. روشی برای اطمینان از نظم و تداوم سیستم است. از جنگ کریمه تا جزایر فالکلند، درگیری های خارجی همواره ساختارهای داخلی را تثبیت کرده است. حتی امروز، اگرچه انگلیس ضعیف‌تر از همیشه است، او از ضعف خود قدرت می‌گیرد. زیرا او یاد گرفت که چگونه آسیب پذیری را به سیاست خارجی تبدیل کند.
او نتیجه می گیرد که جنگ در اوکراین نه به این دلیل ادامه دارد که دیپلماسی غیرممکن است، بلکه به این دلیل که ساختار سیاسی و اقتصادی بریتانیا بر آن استوار است. ماشینی که با جنگ زنده می ماند نه صلح.