ما زمانی در میان نئاندرتال ها زندگی می کردیم، اما آنها حدود 40000 سال پیش ناپدید شدند.
به گزارش روزیاتو، دلایل مختلفی برای انقراض نئاندرتال ها وجود دارد. کارشناسان پیشنهاد می کنند که آمیزش نژادی، تغییرات آب و هوایی و درگیری خشونت آمیز با انسان ممکن است عامل این انقراض باشد.
مطالعه جدید روی دندان‌های این گونه منقرض شده و انسان‌های اواخر پارینه سنگی نشان می‌دهد که انسان‌ها زمان بیشتری را نسبت به نئاندرتال‌ها صرف مراقبت از فرزندان خود می‌کردند.
به گفته کارشناسان، این مشکل ممکن است یکی از دلایلی باشد که منجر به انقراض نئاندرتال ها شد.
کودکان نئاندرتال که در 400000 تا 40000 سال پیش زندگی می کردند و کودکان انسان مدرن که در دوره پارینه سنگی پسین (50000 تا 12000 سال پیش) زندگی می کردند ممکن است سطوح مشابهی از استرس دوران کودکی را تجربه کرده باشند، اما در مراحل مختلف رشد.
تیم محققان دانشگاه توبینگن در آلمان پیشنهاد کردند که این یافته ها ممکن است منعکس کننده تفاوت در مراقبت از کودک و سایر استراتژی های رفتاری بین این دو گونه باشد.
محققان مینای 423 دندان نئاندرتال و 444 دندان انسان مربوط به دوره پارینه سنگی پسین را مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند.
شیارهای افقی روی دندان ها با مینای نازک تر نشان دهنده استرس دوران کودکی است. تحقیقات قبلی نشان داده است که این ویژگی ممکن است با مشکلات دوران کودکی مانند بیماری، عفونت، سوء تغذیه، کمبودهای تغذیه ای و تروما مرتبط باشد.
نقص مینای دندان نئاندرتال ها و انسان های اواخر پارینه سنگی مشابه است، اما این نقایص در مراحل مختلف رشد بین این دو گونه مشاهده می شود.
در میان افراد پارینه سنگی پسین، نقص مینای دندان در حدود سن از شیر گرفتن (یک تا سه سالگی) بیشتر دیده می شود.
اما در میان نئاندرتال ها، نقص مینای دندان پس از دوره از شیر گرفتن به اوج خود رسید، که نشان می دهد احتمال سوء تغذیه در این دوره بیشتر است.
نویسندگان این مطالعه بر این باورند که استرسی که نوزادان دوران پارینه سنگی در هنگام از شیر گرفتن تجربه می‌کنند ممکن است به دلیل افزایش تقاضای انرژی باشد.
آنها پیشنهاد می کنند که افراد پارینه سنگی پسین ممکن است با استفاده از راهبردهایی مانند وابستگی طولانی مدت کودکان به والدین، استفاده کارآمدتر از منابع و فراهم کردن دسترسی کودکان به غذا، به کاهش استرس های رشدی در کودکان پس از دوره از شیر گرفتن کمک کرده باشند.
این امکان وجود دارد که چنین استراتژی هایی توسط نئاندرتال ها استفاده نشده باشد، که ممکن است به مزایای بقای طولانی مدت برای انسان مدرن در مقایسه با نئاندرتال ها منجر شود.
محققان در مجله Scientific Reports نوشتند که افراد ممکن است در کاهش استرس در نوزادان تازه از شیر گرفته شده بهتر عمل کنند.
در همین حال، برای نئاندرتال ها، مدت کوتاهی پس از پایان شیردهی مصادف با “استرس ترین مرحله کودکی” بود.
لورا لیمر، نویسنده این مطالعه، گفت:
انسان‌های مدرن عصر پارینه سنگی و نئاندرتال‌ها استراتژی‌های متفاوتی برای از شیر گرفتن برای مراقبت از نوزاد داشتند. به گونه‌ای که شیوه‌های پارینه سنگی متأخر توسط انسان‌های مدرن منجر به کاهش بیشتر استرس دوران کودکی شد.
این راهبردها نه تنها به حمایت والدین مربوط می شود، بلکه ممکن است با سایر عوامل اجتماعی نیز مرتبط باشد.
شاید بتوان گفت که کودکان نئاندرتال زودتر به استقلال دست یافتند یا در سنین پایین با آنها مانند بزرگسالان رفتار می شد.