کسانی که دوخته شده اند باید طوفان کنند

آقای گابرولو عزیز ، سلام. اول از همه ، من باید در سالهای اخیر از دلسوزی و انتقاد مفید شما تشکر کنم ، شما همیشه سعی کرده اید راه اعتدال را بدست آورید و این ارزشمند است. بر این اساس ، در مورد آخرین متن شما ، “وای به زندگی شما !!؟” من به شما پیشنهاد می کنم

برادر عزیز! با توجه به گسترش و گسترش و درک سریع ، برخی از پسوندهای خارجی “منظم” بوده اند ، مانند فداکاری و بخشش ، که نتیجه دیدگاه قشر مغز و ایدئولوژیک کشور است. چه چیزی را می توانیم در سالهای اخیر دوست داشته باشیم؟! فساد سیستماتیک با عواقب فاجعه بار اولین کلمه ای است که اگر بخواهیم در مورد آن صحبت کنیم ، ساعت ها می توان گفت. از طرف دیگر ، این فساد سیستماتیک مختص مشکلات اقتصادی نیست و محصولات/ پیشرفت خود را در اخلاق اجتماعی ایجاد می کند ، که اگر بخواهم یکی از مهمترین آنها را بیان کنم ، یک تضاد سیستماتیک است. من نمی دانم کشور ما درگیر تضادهای عمیق و گسترده است ، و این می تواند تأکید شود. اقتصاد ، روابط اداری ، روابط سیاسی ، روابط اجتماعی و غیره. در این زمینه ، البته ، ریشه های تضاد در ایران به دوره های مختلف باز می گردد ، و برخی از آنها مبتنی بر درک مبانی نظری مذهبی است.

البته درست است که سینما با توجه به نقش بازتابنده و گاه پیشرفته ای که سابقه قابل توجهی و دفاعی دارد که فیلمسازان برای درک آن کافی هستند ، باید با همان مشکلات مقابله کند. با این حال ، اگر سوال از پیش تعیین شده به سیستم تضادهای بی شماری در کشور ما تبدیل شود (فکر می کنم سالهاست که بوده است) ، وجود فیلم های ایرانی در جشنواره کن یا در یک خانه سینما یا در یک موسسه دیگر یا موسسه و سازمان دیگر چه می تواند باشد؟

فراموش نکنیم که مقامات ارشد کشور ممکن است فکر کرده باشند که برای سی سال گذشته ، به ویژه پس از وقایع ، با تمام امکانات ، دوباره و دوباره ، همه چیز ممکن است در جامعه کوچک و بزرگ باشد و این رفتار فقط تمایل خود را گسترش می دهد ، اما این روزها گسترش می یابد. ما در این جشنواره های خارجی می دانیم ، فیلمسازان زیر مجموعه های مخالف و تا حدودی مخالفت ، تکاملی ، دلسوز ، برفی ، شبه نظامیان ، مذاکره و غیره هستند.

برای ذکر این مشکلات و بلایای طبیعی ، برای چند سال ، همان بحث ها در مورد حضور فیلمسازان ما در جشنواره ها غیر ضروری خواهد بود (به مشکلاتی که چند سال پیش با آن روبرو شده ایم مراجعه کنید) ، بنابراین کار و نتیجه ای که احتمالاً برای ما خواهد ماند. اول از همه ، من پیشنهاد می کنم که دوستانی مانند شما توجه زیادی به جشنواره و البته جشنواره کمتر هنری -سینماتیک نمی کنند. آنها با استراتژی های خود فعال یا فعال نیستند.

من فکر می کنم که این یک ترومپت است ، نه همه چیز در کشور ما ، از جمله سینمای ایران ، بدون تناقضات سیستماتیک موجود در ایران ، و یک سازمان یا اتحادیه ، تحمل ساختاری با سایر نهادها می تواند تعادل جدیدی را بر خلاف عقل مشترک و مشترک کشور ایجاد کند.

5959