تجربیات دوران کودکی ما تأثیر عمیقی بر زندگی بزرگسالان ما دارد ، به خصوص وقتی صحبت از عشق جسمی می شود. افرادی که به ندرت در دوران کودکی در آغوش یا نوازش می کنند ، اغلب در بزرگسالی رفتارها و خصوصیات خاصی را نشان می دهند.
به گفته مهالتاتو ، روانشناسی نظرات جالبی در مورد این رفتارها ارائه می دهد. این ویژگی ها همیشه منفی نیستند ، اما مطمئناً این افراد را با افرادی که در دوران کودکی عشق جسمی زیادی دارند ، متفاوت می کند.
در این مقاله ، ما به دنیای روانشناسی سفر خواهیم کرد و 9 رفتار متداول افرادی را که کودکی آنها از عشق جسمی محروم است ، بررسی خواهیم کرد.
1. مشکل در برقراری روابط نزدیک
رشد در محیطی که عشق جسمی کم باشد ، تأثیر طولانی مدت بر توانایی ما در ارتباط با بزرگسالان دارد.
روانشناسی می گوید کودکانی که به اندازه کافی مورد استقبال قرار نمی گیرند ، در ایجاد ارتباطات عمیق در بزرگسالی خود مشکل دارند. این امر به این دلیل است که تماس فیزیکی در تجربیات ارتباطی اولیه ما نقش اساسی دارد. آغوش و نزدیکی جسمی به ما احساس امنیت ، عشق و ارتباط می بخشد. بدون این تجربیات ، اعتماد به دیگران یا احساس امنیت در روابط برای ما دشوار خواهد بود. این بدان معنا نیست که افرادی که در دوران کودکی مورد استقبال قرار نمی گیرند ، نمی توانند روابط نزدیکی برقرار کنند. با این حال ، ممکن است نیاز به تلاش و آگاهی بیشتری داشته باشد. این می تواند اولین قدم برای تعیین این مدل ، تغییر آن و ایجاد روابط سالم تر و رضایت بخش تر باشد.
۲بشر تمایل بیش از حد به استقلال
والدین شما ممکن است دوست داشتنی باشند ، اما ممکن است دلسوزی جسمی به شما نشان ندهند. در این حالت ، شما احتمالاً به عنوان یک بزرگسال به یک نیاز شدید به استقلال و خودآگاهی نیاز خواهید داشت. به نظر می رسد که شما ایده “من را درونی کرده اید ، نباید به دیگران اعتماد کنم.” روانشناسی نشان می دهد که این امر می تواند به دلیل کمبود عشق جسمی در کودکی ایجاد شود. استقلال یک ویژگی خوب است ، اما می تواند به انزوا منجر شود. یادگیری درخواست کمک و تکیه بر دیگران در صورت لزوم چیزی است که باید روی آن کار کنیم.
3. سطح بالاتر استرس و اضطراب
کمبود عشق جسمی در کودکی اغلب با سطح اضطراب و افسردگی بالاتری در بزرگسالی همراه است. این توسط بسیاری از مطالعات روانشناختی پشتیبانی می شود. یک مطالعه انجام شده توسط محققان UCLA نشان داد که سطح بالاتری از کورتیزول (هورمون استرس) در بدن آنها وجود دارد. سطح بالای کورتیزول با اضطراب و افسردگی همراه است.
4. مشکل در بیان عشق جسمی
افرادی که به عنوان یک کودک عشق جسمی کمی ندارند ، در بزرگسالی خود با تماس جسمی مشکل دارند.
5. دوام و اعتماد به نفس بیشتر
برخی از توجه جسمی کمی به عنوان یک کودک می تواند در هنگام بزرگ شدن به افراد قوی تر و مستقل تر تبدیل شود. این افراد غالباً یاد می گیرند که به تنهایی مشکلات را حل کنند و در شرایط دشوار مقاوم باشند. روانشناسی معتقد است که این استقامت اغلب به دلیل یادگیری راه های قرار گرفتن در معرض زودهنگام در برابر مشکلات و مدیریت آنها است. با این حال ، چنین استقلال گاهی اوقات می تواند به قیمتی مانند احساس تنهایی یا عدم اعتماد به دیگران منجر شود.
6. حساسیت بالا به ارتباطات غیر کلامی
هنگامی که عشق جسمی از دست می رود ، مردم به طور ناخودآگاه می توانند راه های دیگری برای ارتباط با دیگران پیدا کنند. به عنوان مثال ، بیشتر این افراد کاملاً قادر به شناخت زبان بدن ، بیان صورت و لحن هستند. این حساسیت به ارتباطات غیر کلامی می تواند به آنها در ایجاد ارتباط عمیق تر با دیگران کمک کند. با این حال ، گاهی اوقات این حساسیت شدید می تواند باعث سوء تفاهم یا نگرانی های غیر ضروری شود.
7. مشکل در بیان احساسات
افرادی که به عنوان یک کودک عشق جسمی کمی ندارند ممکن است در بیان احساسات خود هنگام بزرگسالی مشکل داشته باشند.
روانشناسی نشان می دهد که آغوش و تماس جسمی نه تنها ما را تسکین می دهند ، بلکه از نظر بیان و تجربه احساسات نیز ابزارهای مهمی هستند. برخی از افرادی که این ابزار را در دوران کودکی تجربه نمی کنند ممکن است اشتباه بگیرند یا از ابراز احساسات خودداری کنند.
8. نیاز شدید به فضای شخصی
کسانی که در کودکی توجه جسمی کمی دارند ، در بزرگسالی نیاز جدی به فضای شخصی دارند.
این افراد ممکن است از نزدیک بودن به دیگران ناراحت کننده باشند ، حتی ناگهان لمس می شوند. این رفتار یک نتیجه طبیعی از کودکی است که در آن تماس جسمی بسیار کمی وجود دارد و به طور ناخودآگاه برای محافظت از فاصله آموخته شده است.
9. امکان تغییر و بهبود
یکی از جنبه های مثبت روانشناسی این است که گذشته ما نمی تواند آینده ما را تعریف کند. حتی اگر به عنوان یک کودک دلسوزی کمی داشتیم ، می توانیم به تدریج یاد بگیریم که عشق را در زندگی خود ادغام کنیم. این تغییر ممکن است نیاز به زمان ، تلاش و آگاهی داشته باشد ، اما می توانیم به جایی برسیم که بتوانیم با کار کردن بر روی خود و برقراری روابط سالم تر ، احساسات و شفقت را به روشی مثبت تجربه کنیم. روانشناسان بر این باورند که تمرینات ساده مانند تمرکز روی حال ، ابراز احساسات صادقانه و برقراری روابط دوست داشتنی می تواند به ما کمک کند تا این تغییرات را در زندگی خود ایجاد کنیم.