یکی از شناخته شده ترین و در عین حال مبهم ترین نمادهای ایران باستان، تصویر بدن بالدار است که در بسیاری از آثار باقی مانده از دوره هخامنشی از جمله تخت جمشید، نقش رستم و بیستون کرمانشاه دیده می شود.
بعدی- این نماد که چهره انسان ریشدار و تاجدار را در داخل یک حلقه بالدار نشان می دهد، سالهاست که مورد بحث پژوهشگران تاریخ، باستان شناسی و هنر بوده است.
بر اساس تصور سنتی، این تصویر نمادی از اهورمزدا، خدای بزرگ زرتشتی تلقی می شد. خدایی که به عنوان حامی و محافظ پادشاه و کشور ظاهر می شود. اما برخی از محققان معاصر با این دیدگاه و این نقش مخالفت کرده اند «فره یزیدی» یا عظمت و حقانیت الهی شاه. من نظر دادم؛ مفهومی که به اعتقاد ایرانیان باستان، نشانه ای از تایید ملکوتی فرمانروایی تلقی می شد.
به گفته محققانی مانند دیوید استروناخ، ابوالعلا سودآور و علیرضا شاپور شهبازیاین نماد احتمالاً ریشه در تمدن های قدیمی دارد، به ویژه مصر باستان و بین النهرینمی توان جستجو کرد.
شواهد باستان شناسی نشان می دهد که آثار مربوط به هزاره های سوم و دوم پیش از میلاد در مصر حاوی تصاویر خدایان مانند هوروس و ایزیس با بال های پهن است که بسیار شبیه به مجسمه نیم تنه بالدار هخامنشی است.
در دوره‌های بعد، به‌ویژه در هنر آشوری، شکل انسانی این نماد به شکلی در حلقه‌ای بالدار، شبیه به آنچه در هنر هخامنشی دیده می‌شود، تبدیل شد.
به گفته محققان، در زمان داریوش بزرگ، با گسترش امپراتوری هخامنشی و اضافه شدن سرزمین های متمدن خاورمیانه به این امپراتوری، این نماد رواج یافت. بازتعریف ایران همراه و در قالب نماد قدرت و سلطنت الهی رفت سر کار.
در این بازآفرینی چهره انسان درون نماد شباهت آشکاری به ظاهر شاهان هخامنشی پیدا کرد تا ارتباط مستقیمی بین شاه و اراده الهی برقرار کند.
به این ترتیب نماد بدن بالدار هزاران سال از مصر باستان به ایران سفر کرده است. سفری که در هر دوره معنایی تازه یافت و در نهایت به یکی از برجسته ترین نمادهای قدرت، حقانیت و ارتباط شاه با عالم ربانی در تمدن هخامنشی تبدیل شد.