پس از غربالگری مستند ، یک جلسه ارزیابی با مشارکت محمد هاشمی (منتقد و محقق سینما) برگزار شد. این برنامه مسئول برنامه بود. مستند “گدار” تنها فیلمی است که اندکی قبل از مرگ کارگردان فقید فرانسوی ژان لوک گدار در هنگام پنج سالگی ساخته شده است.
داستان این مستند به شرح زیر است: “گدار بیش از 5 فیلم ساخته است. ما از او متنفریم به همان اندازه که او را دوست داریم. کاریزمای او از کجا آمده است؟ البته فیلم های افسانه ای ، اما بیشتر از خود گدار …”
محمد هاشمی با توصیف این مستند به عنوان “پرتره سینمایی” در ابتدای سخنان خود ، گفت که این فیلم سعی می کند تصویری از گدار را ارائه دهد که هم منظم و هم سرگرم کننده است. بر خلاف بسیاری از آثار گدار ، این الگویی است که فیلم را از جوانی خود تا سالهای آخر زندگی خود دنبال می کند.
وی افزود: “نشانه هایی از” بازیگوشی خدا ساخته شده “در شکل و روایت فیلم وجود دارد ، از جمله استفاده از تصاویر مبهم ، قاب بندی غیرمعمول و نگاه آزاد به زمان و روایت. اگرچه ساختار فیلم خطی است ، اما به دنبال جلوگیری از روحیه تجربی گدار بود.”
این منتقد فیلم بخش مهمی از سخنان خود را برای توضیح رابطه سینمای گدار و فلسفه پساساختارگرایی اختصاص داد. وی با اشاره به ایده “تخریب” در فلسفه دریدا ، گفت: “از دیدگاه جذاب ، هیچ حقیقت نهایی وجود ندارد ؛ معنی همیشه در راه است و هرگز به پایان نمی رسد. گدار همچنین این را با سینما می گوید: این مرزها بین هنر و جامعه ، سینما و سیاست ، فیلم و واقعیت را حل می کند.”
هاشمی ادامه داد: در سینمای گدار ، رویارویی های کلاسیک (خوب/بد ، زیبا/زشت ، واقعیت/بازنمایی) فروپاشی ، که منعکس کننده روح مدرن و شورشی آثار او است. این مستند همان دیدگاه را نشان می دهد: حذف مرز بین نظم و هرج و مرج ، روایت و ضد ماده ، تصویر و کلمه.
وی عدم وجود گدار در مستند را به شرح زیر توضیح داد: هدف فیلم بازسازی گدار دوم یا گفتن آن به زبان خودش بود. کارگردان تصویری مستند و قابل درک به او می دهد و او در این روش موفق خواهد بود. اگر انتظار داشتیم یک فیلم آبجو بسازیم ، شاید فیلم را دوست نداشته باشیم. با این حال ، با توجه به هدف سازنده ، نتیجه استاندارد و قابل قبول است.
منتقد سینما همچنین به تفاوت این اثر از سایر مستندهای مبتنی بر پرتره اشاره کرد و گفت که کارگردان سعی کرده است ضمن حفظ ساختار خطی در هر پروژه ، علائم سبک سینما را در فرم فیلم گنجانده باشد.
هاشمی با اشاره به جنبه سیاسی شخصیت گدار ، گفت: “این فیلم نشان می دهد که گدار یک چپ گرا است ، اما به معنای سیاسی نیست.” از نظر زیبایی شناسی و تأثیرگذاری ، نسبت به چپ مارکسیستی به چپ گرا نزدیک تر است. به همین دلیل است که گدار ، که چپ گرا نیست ، یک چپ گرا است!
وی تأکید کرد که گدار همیشه از استنباط معنا جلوگیری می کند. چه در فکر ، در سینما و چه در زندگی. همان تمایل به باز بودن و آزادی آن را از هر سیستم فکری بسته (کمونیست یا سرمایه داری) متمایز می کند.
در پایان ، محمد هاشمی خدایارد آن را “فیلمی که می خواهد و تأکید می کند” خواند ، دائماً در جستجوی معنا می گشت ، معنایی که او می داند هرگز به طور کامل حاصل نمی شود.
“گدار بارها می گوید که اگر به زمین غرق شویم ، باید به عقب برگردیم و سخت تر ادامه دهیم.” گفت این دیدگاه روح فلسفی و بشردوستانه او را نشان می دهد.
هاشمی افزود: گدار را می توان “جمع کننده لحظات و بایگانی” دانست. فیلمبرداری که با جمع کردن کتهای گذشته ، معنای حال را احضار می کند. مانند والتر بنیامین در مورد هنر مدرن صحبت کرد.
59243
گردآوری شده از رسانه خبر آنلاین