این پروژه در تپه ای اجرا شد که با اتصال بیرونی و داخلی در سواحل آرژانتین در وسط جنگل گیاهان مخروطی ، یک ساختار معماری عاطفی و تجربی ایجاد می کند. برای شکل گیری این ارتباط ، خصوصیات جغرافیایی طبیعی منطقه مورد توجه قرار می گیرد و از زبری موجود برای تشکیل یک پناهگاه ابدی استفاده می شود.
به گفته فارادی ، طراحی این پروژه معماری و طبیعت اطراف آن را با اشکال نرم و طبیعی ترکیب کرده است. در مرکز پروژه ، یک فضای خالی وجود دارد که جنگل را در اطراف خانه به هم وصل می کند ، قطعات جلو و عقب را متحد می کند و از Sand Hill برای ایجاد یک میدان فکری آرام و مناسب استفاده می کند. جایی که می توانید با طبیعت ارتباط برقرار کنید.
نور نقش مهمی در این پروژه ایفا می کند و به ایجاد یک فضای منحصر به فرد و در حال تغییر کمک می کند. این معماری به یک بوم زنده تبدیل شده است که نور از برگهای درختان عبور می کند و الگوهای سایه ای را روی سطوح ایجاد می کند. در وسط جنگل ، نور خورشید به یک عنصر پویا تبدیل می شود که دائماً درک خود را تغییر می دهد و طبیعت و رابطه عمیق تری با آنها دعوت می کند.
مواد مورد استفاده در حالتهای خالص خود مانند سنگهای مایع ، چوب ، آهن و شیشه ای است که در طول چرخه زندگی به حداقل ذخیره سازی نیاز دارند و مناطق منحصر به فردی را ایجاد می کنند که به طور طبیعی با محیط ترکیب می شوند. سنگ مایع در یک عنصر متفاوت ظاهر می شود که با ویژگی های جغرافیایی جهان هماهنگ است و رابطه غیرقابل انکار بین معماری و چشم انداز در محیط زیست دارد. این ساختار از منظر مادی با محیط زیست صورت می گیرد و این ادغام باعث ایجاد ریشه و پناهندگی در وسط جنگل می شود.
طراحی این ساختار توسط فرآیند تحقیق گیاه شناسی در مورد گونه های داخلی ساحل Buenos Aires دنبال می شود و نتیجه آن یک طراحی فضای سبز سه بعدی چند بعدی در نقش پشتیبان نه تنها برای انسان بلکه برای سایر گونه ها است.
یک روش طبیعی تر و کمتر کنترل شده برای طراحی و نگهداری از باغ توصیه می شود. طراحی منظره از قالب های ثابت پیروی نکرد ، اما با گذشت زمان هدف آن به طور طبیعی توسعه یافت. تنوع بیولوژیکی و سازگاری این روش مهم است و این ایده را تشویق می کند که به گیاهان اجازه می دهیم به صورت خودجوش رشد کنند و به باغ اجازه دهیم ریتم و شخصیت خود را بدست آورد. نتیجه همیشه تغییر زیبایی و نشاط طبیعت است.
این برنامه به یک طبقه طبقه توزیع می شود و با ویژگی های جغرافیایی ایجاد شده توسط سه درب و جنگل های نیمه اعدام شده تنظیم شده است. سازه های کلاه با یک باغ که منطقه مرکزی بین کلاه هایی را که در آن استراحت و خدمات در مرکز قرار دارد ، در هم تنیده شده است: آشپزخانه ، اتاق ناهار خوری و اتاق نشیمن در یک گالری یکپارچه و تمام سطوح.
طراحی محیط ، که در آن جهت گیری های خورشید و الگوهای باد با دقت به کار گرفته می شود ، نشان دهنده تعهد ما به پایداری است ، نور طبیعی را در همه مناطق و تهویه متقابل در اولویت قرار می دهد که به طور طبیعی امکان محافظت از راحتی حرارتی را فراهم می کند.
جوهر این معماری ناشی از یک رویا ، تمایل به احیای ارتباط از دست رفته طبیعت و انسان است. هدف احیای رابطه این اجداد و ایجاد مناطقی است که تفکر و داخلی را ترغیب می کند. معماری نه تنها یک ساختار بدنی بلکه یک بیان عاطفی و تجربی است که زیبایی و هماهنگی محیط طبیعی را جشن می گیرد.