سید حسن موسوی گچ ، معاون مدیر سازمان رفاه اجتماعی امور اجتماعی ، با انتقاد از اینکه نگاه کردن به سالمندان نه تنها یک فرصت و سرمایه انسانی است ، بلکه از دیدگاه “پرهزینه” و “بار جمعیتی” است و می گوید بسیاری از سیاست ها فقط بر سلامت جسمی و درمان متمرکز هستند. در همین حال ، کشورهایی مانند ژاپن ، سوئد ، آلمان ، کانادا و ایالات متحده ساختارهای مداوم برای کلوپ های سالخورده ، مراکز روابط و مناطق تعامل اجتماعی دارند.
به گفته ایسنا ، سید حسن موسوی چاک گفت: در جمعیت اصلی و معادلات سیاست های عمومی کشور ، نگاه کردن به سالمندان به طور کلی به عنوان یک فرصت و سرمایه انسانی نبود ، بلکه از دیدگاه “گران” و “بار جمعیتی” بود. سالمندان دارای تجربیات عمیق ، شبکه های اجتماعی پایدار ، ارزش های فرهنگی ، مهارت های بین قاره ای و سازگاری اجتماعی ، انتقال اطلاعات ، مربیگری غیررسمی ، فعالیت های داوطلبانه و حتی ظرفیت های معنوی غنی هستند که می توانند نقش مهمی در ارتقاء کارآفرینی داشته باشند ، اما این ظرفیت ها اغلب با سیاست های جمعیتی تزئین می شوند.
“بر خلاف کشورهای توسعه یافته مانند آلمان ، سوئد یا ژاپن ، که ساختار پیوستن به پرستاری را به کلوپ ها ، شوراها و برنامه های بین قاره ای فعال می کند ، هنوز یک فضای سازمان یافته برای استفاده از ظرفیت سالمندان در توسعه پایدار و سرمایه اجتماعی در ایران وجود دارد.” فراموش کردن سالمندان به عنوان سرمایه اجتماعی نه تنها به معنای غفلت از یک گروه سنی بلکه از دست دادن یکی از سلاح های اصلی توسعه فرهنگی ، اجتماعی و حتی اقتصادی کشور است.
Mousavi Chalk با اشاره به “بحران پیری” ، گفت: در اصل پیری یک بحران نیست. این یک واقعیت اجتناب ناپذیر و محصول دستاوردهای سیستم بهداشتی است. اما هنگامی که جامعه ای بدون آماده سازی فرهنگی ، اجتماعی و سعادت برآورده می شود ، ایران با آن روبرو می شود و ایران در آستانه چنین صحنه ای قرار دارد.
معاون سازمان رفاه ، معاون امور اجتماعی ، “بهداشت اجتماعی ، ارتباطات ، مشارکت اجتماعی ، تعلق و حمایت اجتماعی مربوط به احساس حمایت اجتماعی است.” گفت اینها اساس کیفیت زندگی است. مطالعات بیشماری نشان داده است که کاهش سلامت اجتماعی خطر ابتلا به زوال عقل ، افسردگی ، سقوط و حتی مرگ زودرس را افزایش داده است.
2 تا 5 درصد از افراد مسن ایرانی به تنهایی زندگی می کنند
در پاسخ به این سؤال ، وضعیت بهداشت اجتماعی سالمندان در ایران چیست؟ براساس آخرین داده ها ، 5 ٪ تا 5 ٪ از افراد سالخورده ایران تنها هستند ، به ویژه بیوه ها. تخمین زده می شود که سطح تنهایی و انزوای اجتماعی در شهرهای بزرگ 2 تا 5 درصد است که نگران کننده است. شکاف های گروهی ، کاهش دید و بازدیدها و عدم وجود مکانیسم های پشتیبانی اجتماعی مؤثر از جمله عواملی است که این وضعیت را بدتر می کند.
از ابعاد اجتماعی ، روانی و معنوی سالمندان غافل شد
سیستم نظارت بر رفاه اجتماعی در ایران از دست رفته است
آیا گچ موسوی به سؤال دیگری پاسخ داد که آیا سیاست های رفاه فعلی به این وضعیت پاسخ می دهد؟ “بسیاری از سیاست ها فقط بر سلامت بدن و درمان متمرکز شده و از ابعاد اجتماعی ، روانی و معنوی سالمندان غافل می شوند.” ما هنوز شاخص های بهداشت اجتماعی را در سند ملی سالمندان نهادینه نکرده ایم و سیستم نظارت بر رفاه اجتماعی در ایران مفقود نیست. در همین حال ، کشورهایی مانند ژاپن ، سوئد ، آلمان ، کانادا و ایالات متحده ساختارهای مداوم برای کلوپ های سالخورده ، مراکز روابط و مناطق تعامل اجتماعی دارند. به عنوان مثال ، در ایالات متحده ، بیش از 6000 خدمات آموزش ، بهداشت ، سرگرمی و کارآفرینی مرکز فعال در ایالات متحده را ارائه می دهد. این مراکز علاوه بر کاهش عایق اجتماعی ، روحیه و عملکرد شناختی سالمندان را بهبود می بخشند.
در ایران ، ما باید از ظرفیت های موجود مانند مدارس خالی ، سالن های فرهنگی شهرداری و پشتیبانی از سمنان برای تأسیس مراکز و مکان های پرستاری روز به روز استفاده کنیم. این مراکز باید بر کاهش آموزش ، سرگرمی ، مشارکت اجتماعی و طرد متمرکز شوند. سلامت اجتماعی نیز باید به شاخص های رفاه ملی اضافه شود. علاوه بر این ، استفاده از آموزش سواد دیجیتال ، طراحی شیوه های اجتماعی پرستاری ، رسانه های بصری برای برقراری ارتباط بین خانواده ها از طریق فناوری و روابط با روابط نیز می تواند نقش مهمی در کاهش سلامت روانی و اجتماعی آنها داشته باشد.