فلاپی روزنامه نگار و تحلیلگر سیاسی لبنانی “زاهیب جوهر
به گفته آل -جزیره خالص ، بیش از بیست سال از زمان تصویب رهبران عرب “ابتکار عمل صلح عرب” در اجلاس بیروت را تصویب کردند. تلاش مبتنی بر معادله ساده “عادی سازی روابط علیه انصراف اسرائیل”. با این حال ، واضح است که این ابتکار امروز به پایان می رسد. رفتار اسرائیل در بیست سال گذشته نشان داد که تل آویو هرگز این طرح را جدی نگرفته است. در مقابل ، این فرمول “جهان در برابر صلح” و همچنین در همان زمان را نابود کرد.
نه اسرائیل هرگز آماده اجرای این طرح نبوده و نه تمایل به فشار آوردن به متحد ایالات متحده را نشان نداد. در نتیجه ، ابتکار عمل صلح هرگز فرصتی برای توجه نداشته است. کشورهای عربی سالها به عنوان یک مقام سیاسی از یک پروژه واقعی به یک شعار بی اساس تر اسیر شده اند. اما امروز ، اوضاع تغییر کرده است: جنگ اسرائیل از غزه به کرانه باختری ، از لبنان تا سوریه و یمن ، حتی خلیج بصره و دوحه. اکنون زمان آن رسیده است که بر گفتمان قدیمی تلاش صلح و واقعیت های قدرت و گفتمان جدید مبتنی بر ماهیت پروژه اسرائیل در منطقه غلبه کنیم.
عبور از تمام خطوط قرمز: پیام گزینه دوحه و اسرائیل به هدف منطقه
اسرائیل امروز به صلح احتیاج ندارد. حتی توافق های معرفی شده در سالهای اخیر تقریباً بی فایده از تل آویو است. رهبران این رژیم اکنون به این نتیجه رسیده اند که آنها نیازی به اعترافات رسمی یا مراسم ندارند و بدون او سیاست های خود را دنبال می کنند. در ذهن نتانیاهو و دولت صالح او ، اسرائیل “پلیس منطقه ای” است. آنها خود را به عنوان آخرین کلمه می دانند ، قوانین را مشخص می کنند و دستورات می دهند و فقط می خواهند دیگران اطاعت کنند. منطق رفتار امروز اسرائیل منطق “قدرت برهنه” است. تل آویو به قاعده همسایگان احترام نمی گذارد ، و نه ضمانتی برای متوقف کردن تجاوز ارائه می دهد. در مقابل ، این رژیم حق خود را برای حمله هوایی و عملیات زمینی در هر زمان و همانطور که می خواست ، حفظ کرده است.
امروز ، آنچه به عنوان “توافق نامه های امنیتی” گسترش می یابد ، یک قاب توخالی برای تقویت برتری اسرائیل در عمل نیست. این توافق نامه ها ابزاری برای مجبور کردن منطقه برای تضمین صلح یا ثبات دارند. بنابراین ، هر مکالمه در مورد صلح یا امنیت پایدار بیشتر شبیه یک توهم سیاسی و نظامی است. اسرائیل نه تنها از ابتکار عمل صلح عرب و توافق نامه های ابراهیمت رها شد ، بلکه حتی پایه های توافق های صلح تاریخی را نیز تضعیف کرد.
در مصر ، برنامه انتقال مردم غزه به صحرای سینا ، توافق کمپ دیوید را تهدید می کند و امنیت ملی مصر را به خطر می اندازد. در اردن ، شهرک های گسترده در دره اردن تقریباً بی احترامی وادی دارند. در مورد لبنان و سوریه ، تل آویو هیچ چارچوبی برای درک یا توافق ندارد و فقط در موقعیت قدرت حرکت می کند. هدف قرار دادن دوحه ، پایتخت کشور ، واسطه اصلی متحدین استراتژیک ایالات متحده و بحران های منطقه ، نشان می دهد که اسرائیل تمام خطوط قرمز را پشت سر گذاشته و برای درگیری های مستقیم و غیر ضروری آماده است.
لبنان از آخرین تحولات مستثنی نبود. در سالهای اخیر ، اسرائیل این کشور را با اعتصاب هوایی ، هدف قرار دادن ترور و فشار امنیتی تهدید کرده است. اگرچه دولت لبنان اخیراً تصمیم گرفته است اسلحه را به دولت و ارتش ارائه دهد و اجرای آن را برنامه ریزی کند ، اما تل آویو در تلاش است تا از این اوضاع استفاده کند. اسرائیل در تلاش است تا اوضاع را با تهدید به لبنان ، فشار جدید و شاید حتی عملیات نظامی محدود تحمیل کند.
امروز ، لبنان در تماس مستقیم با غزه است و جبهه شعله ور سوریه در قلب جبهه است. بنابراین ، هر تغییر در جنگ اسرائیل باید بر لبنان تأثیر بگذارد ، که آن را به یکی از صحنه های اصلی رویارویی تبدیل می کند. بنابراین ، هیچ ابتکار عربی یا منطقه ای جدید نمی تواند نقش لبنان را نادیده بگیرد. لبنان نه تنها جلوی درگیری است ، بلکه منطقه ای است که اسرائیل می خواهد ایده مقاومت را بشکند و آن را به ابزاری برای باز کردن نقشه سیاسی و امنیتی منطقه تبدیل کند.
در مواجهه با این تهدیدها ، لبنان بیش از هر زمان دیگری به حمایت گسترده عربی و منطقه ای احتیاج دارد. چنین پشتیبانی باید از سقوط داخلی جلوگیری کند ، از تسویه حساب کشور جلوگیری کند و در عین حال به تقویت نهادهای دولتی کمک کرده و به کاهش فشارهای متناقض کمک کند. در این زمینه ، جلسه فوق العاده دوحه معنای خاصی دارد.
امروزه بسیاری از اعراب و پایتخت منطقه ای اسرائیل به یک پروژه برای یک تهدید جامع تبدیل شده اند و دیگر نمی توان با اظهارات محکوم یا اعتراض پاسخ داد. اکنون آنچه لازم است برنامه جدیدی برای همکاری های منطقه ای است. طرحی که فراتر از سطح سیاست است و دفاعی و مناطق امنیتی مشترک و حتی اقتصاد ، انرژی و فناوری را در بر می گیرد. فقط در سایه چنین شبکه ای از همکاری ، می توان بازدارندگی واقعی ایجاد کرد و هر حمله به یک کشور تهدیدی برای همه کشورها است.
پایان توهم ؛ چرا جهان عرب باید از ابتکارات سنتی دست بکشد؟
او ذهنیت نتانیاهو را در غزه نشان داد. با افتخار اعلام کرد که برج پنجاه مسکن را نابود کند. او ثابت می کند که او توجیهی نظامی ندارد و فقط از هر وسیله نقلیه برای تحمیل اراده اسرائیل استفاده می کند. این پیام دوتایی بود: از یک طرف ، نتانیاهو سعی کرد با کشتن آنها و “اشتباه” پرونده زندانیان را بکشد. از طرف دیگر ، حماس در تلاش است تا هیئت مذاکره حماس را هدف قرار دهد تا هر دری را برای یک راه حل سیاسی ببندد. نتیجه چنین رویکردی تقویت گزینه نظامی و هموار کردن راه برای جنگ ابدی است. جنگ مبتنی بر پروژه ایدئولوژیک “اسرائیل بزرگ”. نتانیاهو معتقد است که وضعیت فعلی ، به ویژه حضور ترامپ در کاخ سفید فرصتی خارق العاده برای این پروژه فراهم می کند.
با این حال ، این نمی تواند محدود به اسرائیل باشد. حمله به اندازه دوحه بدون چراغ سبز آمریکایی نمی تواند انجام شود. پنهان کردن چنین پرواز از منظره پانزده مبارز اسرائیلی ، رادارهای آمریکایی و سیستم ها که از خلیج فارس تا دریای چین گسترده هستند ، غیرممکن است. اگر ترامپ مجاز یا نادیده گرفته شود ، به این معنی است که اسرائیل با همکاری کامل با واشنگتن عمل کرده است ، بنابراین وی در توسعه جنگ بی ادب و شتاب بیشتری نشان داد.
به همین دلیل ، جهان عرب و کل منطقه باید ابتکار سنتی را ترک کرده و به یک پروژه استراتژیک جدید تغییر دهند. پروژه ای مبتنی بر دیدگاه همکاری مستقل و منطقه ای ، نه انتظارات ابتکارات ایالات متحده و توافق های اسرائیلی. این همکاری باید در قالب یک سیستم دفاعی مشترک و تعدادی از طرح های اقتصادی ، صنعتی و تجاری ایجاد شود. چنین طرحی می تواند اقتصادهای منطقه ای را ادغام کرده و آنها را در یک شبکه مشترک در مناطقی مانند انرژی ، فناوری و هوش مصنوعی ادغام کند. فقط در این صورت قدرت تغییر قدرت و ابتکار عمل از اسرائیل پدیدار خواهد شد.
مگر اینکه اقتصاد کشورها گرد هم بیایند و امنیت ملی به عنوان یک سیستم مشترک تعریف شود ، هیچ راهی برای ایجاد امنیت پایدار در منطقه وجود ندارد. فقط در این صورت می تواند از تجاوز جدید اسرائیل جلوگیری کند. تجربه سالهای گذشته نشان داده است که اسرائیل فقط زبان قدرت را درک کرده و صلح را فقط وقتی مستقیماً سود می برد ، می پذیرد. تا زمانی که این رژیم بتواند نقشه منطقه را باز کند ، نمی تواند تحت تأثیر ابتکارات شفاهی یا فشارهای خارجی قرار گیرد. پاسخ واقعی فقط در طراحی یک پروژه جامع و استراتژیک نهفته است. پروژه ای که می تواند تعادل قدرت را تغییر دهد.
نقشه راه دوحه ؛ دو راه برای متوقف کردن جنگ و ایجاد بازدارندگی واقعی
اهمیت جلسه فوق العاده دوحه بسیار بیشتر است. در این جلسه عملاً آمده است که دوره سکوت و مجازات به پایان رسید. دوحه صحنه جدیدی را نشان می دهد. شغل اسرائیل دیگر محدود به غزه ، لبنان یا سوریه نیست و حتی درک مشترکی از درک این که میانجیگری منطقه ای با هدف قلب است.
به همین دلیل ، پایتخت های عرب و اسلامی باید وارد جاده فراتر از شعار شوند و منجر به اقدامات مشخص شوند. دشواری اساسی این جلسه این است که وحدت سیاسی رهبران را به یک وسیله عملی ظلم و ستم تبدیل کند. فشاری که جنگ در غزه را متوقف می کند و از گسترش آن جلوگیری می کند. تحقق این هدف ممکن است دو راه باشد: اول ، ایجاد یک موقعیت واحد در جدول مذاکره تا زمانی که نتانیاهو نتواند از تضادهای طرفین بهره مند شود. ثانیا ، ممکن است شروع یک سطح مشترک نظامی ، اقتصادی و دیپلماتیک برای فلسطینی ها مقاومت کند و اسرائیل با یک معادله بازدارندگی واقعی روبرو خواهد شد.
اجلاس دوحه باید یک مکانیسم دائمی برای حفظ تأیید خود ایجاد کند. چنین مکانیسم باید تضمین کند که تصمیمات نه تنها روی کاغذ انجام می شود و به عمل عملی تبدیل نمی شوند. اقداماتی که ممکن است از فشار دیپلماتیک در سازمان های بین المللی شروع شود و به هماهنگی نظامی و امنیتی برای حمایت از کشورهایی مانند لبنان و سوریه ادامه دهد. فرصتی با این مشکلات وجود دارد. اجلاس دوحه ممکن است پایه و اساس ایجاد یک شبکه امنیتی عربی -اسلامی باشد که ایده همبستگی عملی را بازی می کند. چنین شبکه ای می تواند راه را برای آتش بس مشترک در غزه هموار کند. مشروط بر اینکه مردم ضمانت های بازسازی و متحد کردن زندگی خود را همراهی کنند. این رویکرد مانع از آتش بس به توافق شکننده می شود ، یا اسرائیل می تواند از آن برای شروع دوباره استفاده کند.
از دیدگاه لبنان ، تصمیم برای حمایت از دولت و ارتش یک نکته مهم برای اعتماد خواهد بود. این حمایت ممکن است نقشی در برابر فشار اسرائیل برای اجرای معادلات امنیتی فراتر از حکومت بیروت باشد. اگر این مسیر همچنان ادامه داشته باشد ، اجلاس دوحه ممکن است از یک واکنش اضطراری به یک نقطه عطف استراتژیک بازگردد. چنین نقطه عطفی می تواند منطقه را از منطق سازگاری با منطق مشارکت و برابری مدیریت کند و به لبنان و فلسطین فرصتی برای باز کردن یک افقی جدید برای امنیت و همکاری ارائه دهد.