امیر سدیدی در هم میهن نوشت: یکی از بچه های سردبیر ضربه آخر را زد. از امروز صبح 10 نفر برای من عکس یک زن و یک بچه موتور سیکلت فرستاده اند. چی فکر کردی؟ آیا من بی ارزش هستم؟
اگر سخنان خبرنگار لاقبایی به گوش مأموران می رسید، ما آن چیزی را که مدت ها پیش گفته شده بود، می گفتیم. فقط یک ماه است که در تصویر نوشتیم و بعد از تذکر رئیس پلیس راهنمایی و رانندگی، نمی دانم به چه کسی نامه زدیم، قسم می خورم که دستت را در آن جای باریک تکان نمی دهی.
دست دادن و اطمینان از شرایط صدور گواهینامه موتور سیکلت برای بانوان. اگر صدایی از دیوار می آید از مسئولین هم می آید. یک پله بالاتر، من چه باید بگویم و مردم مرا دوست دارند؟
آیا با این که شش ماه دیگر مجبور می شوید تسلیم خواسته های تعداد زیادی از «سواران زن» شوید، تفاوت دارد؟ راستی نظرت چیه؟ چرا عادت دارید همه چیز را به یک روز نامعلوم موکول کنید؟
حقیقت این است که گاهی اوقات به این فکر می‌کنم که مردم چقدر گناه کرده‌اند، که باید کنار بنشینند و با همه چیز در زندگی صبور باشند.
به احترام ده نفری که این عکس را ارسال کردند و همه خانم هایی که از صبح دیروز در انتظار بودند، از وضعیت گفتگو نوشتیم. چه از سر کسالت و چه از روی کسالت، راهنمایی بخواهید، شما مسئول هستید.
پی نوشت: سلام خانم موتور سوار. لطفا اجازه ندهید فرزند دلبندتان دوباره سوار چنین موتورسیکلتی شود، خطرناک است.