در بازی‌های دوستانه قبل از جام جهانی، نتیجه اغلب کمتر از روند بازی و جزئیات آن اهمیت دارد و جزئیات برخی سکانس‌ها و بخش‌های بازی می‌تواند اطلاعات مفیدتری را ارائه دهد. شکست شب گذشته تیم ملی مقابل ازبکستان می توانست با کمی شانس به پیروزی در ضربات پنالتی تبدیل شود اما مشکلی که در ترکیب تیم ملی دیده می شود قابل چشم پوشی نیست و در فاصله چند ماه مانده به جام جهانی هشداری جدی است.
این یکی از بازی های متعدد ایران و ازبکستان در ماه های اخیر بود. تفاوت بزرگ این بود که فابیو کاناوارو روی نیمکت حریف نشسته بود. برنامه سرمربی ایتالیایی برای شکستن بازی سازی از انتهای زمین تیم ملی، فشار بر مدافعان و هافبک ها بود و به این ترتیب قالانیوی موفق شد جلوی حملات تیمش را بگیرد.
فرم تدارکاتی تیم ملی مقابل ازبکستان 2-2 بود، یعنی دو مدافع میانی و دو هافبک دفاعی وظیفه داشتند توپ را از دفاع به حمله منتقل کنند، اما برنامه ازبکستان این بود که این اجازه را ندهد. شجاع خلیل زاده و مجید حسینی دو مهاجم ازبکستانی نزدیک ایستاده بودند و دو هافبک هم نظاره گر سعید عزت اللهی (محمد قربانی) و سامان قدوس بودند تا توپ را دریافت نکنند. در این شرایط بیرانوند چاره ای جز ارسال یک پاس بلند برای مدافعان محیطی نداشت و اغلب صالح حردانی را انتخاب می کرد.
بازیکنان ازبکستان دو مدافع ایرانی را آزاد کرده بودند اما هافبک یا مدافع کناری آن سمت به محض رها کردن توپ به سمت او دوید. این تله پرس کار کرد و توپ های ارسالی برای مدافعان بارها و بارها به بیرون رفت. خطرناکتر اینکه مدافع کناری ایران توپ را از دست داد و حردانی چند بار در موقعیت 2 بر 1 توپ را لو داد که این موقعیت به موقعیت های خطرناکی برای حریف تبدیل شد.
در دقیقه 26 یکی از موقعیت هایی که ساختار بازی تیم ملی کارساز نبود، با پرسینگ حساب شده ازبکستان توانستند در موقعیت تک به تک قرار بگیرند. زمانی که بیرانوند صاحب توپ شد، دو هافبک تیم ملی (قربانی و قدوس) وارد بازی شدند. یکی از مهاجمان ازبک از مجید حسینی محافظت می کرد و دیگری مانع عبور بیرانوند به خلیل زاده شد.
دروازه بان تیم ملی برای رهایی از این فشار، توپ را بالا به حردانی می فرستد اما مهاجم و هافبک ازبکستانی که وظیفه توقف قدوس را بر عهده دارد، مدافع راست تیم ملی را تحت فشار قرار داد. حردانی برای نجات از این موقعیت توپ را به دروازه بان می فرستد اما هافبک ازبکستانی در آن منطقه توپ را قطع می کند.
اگر خط دفاعی تیم ملی به درستی سازماندهی نشود بلافاصله توپ را پشت دفاع می فرستند تا شوکوروف تک به تک شود اما خوشبختانه ضربه دقیقی انجام نمی دهد که دروازه بیرانوند را بسته نگه دارد.
اخراج خوسانوف روند بازی را تغییر داد
مشابه این صحنه بارها در نیمه اول و ابتدای نیمه دوم تکرار شد اما کادر فنی تیم ملی برنامه جایگزینی نداشت. در چنین مواقعی معمولا تیم ها به سراغ چیدمان متفاوتی می روند یا زمانی که حریف نمی تواند راهی برای خروج از فشار پیدا کند ترجیح می دهند از توپ های بلند استفاده کنند اما این اشتباه بارها در تیم ملی تکرار شده است. اخراج غیرمنتظره عبدالقادر خوسانوف در دقیقه 69 نقطه عطفی بود که ملی پوشان را از این شرایط سخت نجات داد و کاناوارو به جای پرس با تک نفره به دفاع رفت. پس از این صحنه ملی پوشان موفق شدند با یک پاس گل فشار بیشتری به ازبکستان وارد کنند و برای دروازه این تیم خطر ایجاد کنند. آمارها همچنین نشان می دهد که اخراج خوسانوف دو ضربه به ساختار ایران به دنبال داشت. اولی در دقیقه 75 (علیپور) و دومی در دقیقه 88 (فانوس دریایی).
هشدار برای جام جهانی
قلعهنویی از ابتدای حضورش در تیم ملی اصرار داشت که سبک خود را تغییر دهد و قدوس را به هافبک دفاعی تغییر دهد تا بتواند از تکنیک و دقت پاس های خود برای بازی سازی بهتر استفاده کند. این هافبک خلاق در جام ملت های آسیا در این پست عملکرد خوبی داشت اما مقابل حریفان قدرتمندتر با طرح پرسینگ دقیق، خلاقیت قدوس کافی نیست.
ازبکستان یکی از بهترین تیم های آسیاست اما در مقایسه با حریفانی که به احتمال زیاد در جام جهانی با ایران هم گروه هستند تیم ضعیف تری به حساب می آیند و اینجا باید انتظار شدت بازی و فشار قوی تری داشت. اشتباهات نیمه اول مقابل ازبکستان می تواند هزینه زیادی برای تیم هایی با مهاجمان تهاجمی داشته باشد و شاید در این دیدار از نظر توپ های از دست رفته در دفاع خوش شانس نباشیم. اگر قرار است تیم ملی اصرار به انجام بازی ها داشته باشد، کادر فنی باید روی برنامه های دقیق و متنوع تری تمرکز کند.