نمای خیابان به سند تاریخی لحظه ای زودگذر تبدیل شد. لحظه ای که انسان برای اولین بار نه به عنوان سوژه اصلی که به صورت تصادفی و شبح وار وارد قاب عکس می شود و برای همیشه در آنجا می ماند.
وقتی به عکس 1838 بلوار دو تمپل در پاریس نگاه می کنید، منظره خیابانی خالی و وهم انگیز را می بینید. اما واقعیت کاملاً متفاوت است: این خیابان در واقع مملو از مردم و ماشین هایی بود که از آنجا عبور می کردند.
به گزارش همشهری، راز این تنهایی عجیب در تکنیک های عکاسی آن دوره نهفته است. لویی داگر برای ثبت این تصویر صفحه فلزی خود را تقریباً 10 دقیقه در معرض دید گذاشت. دوره زمانی به قدری طولانی که هیچ جسم متحرکی در آن ثبت نشده است. در همین حال، اتفاقاً فقط یک نفر تاریخ ساز شد: مردی که در گوشه پایین سمت چپ ایستاده بود تا کفش هایش را جلا دهد تا تصویرش برای همیشه حک شود.
این زمان نوردهی طولانی دلیل عدم وجود لبخند در عکس های قدیمی است. نگه داشتن لبخند برای مدت طولانی، آن را به حالتی دردناک تبدیل می کند و باعث اعوجاج چهره در تصویر نهایی می شود. روش داگرئوتیپ که پس از مرگ شریک داگر، نیکفور نیپس توسعه یافت، نسبت به اولین عکس ثبت شده با نوردهی 8 ساعته، پیشرفت بسیار زیادی داشت. این پیشرفت عکاسی را از یک کنجکاوی علمی به یک فناوری انقلابی تبدیل کرد.
اگرچه داگر در ابتدا از مجسمه‌ها و طبیعت‌های بی‌جان عکاسی می‌کرد تا سرمایه‌گذاران را جذب کند و کاربردهای علمی و هنری اختراع خود را به نمایش بگذارد، اما همین نمای خیابان به سندی تاریخی از لحظه‌ای زودگذر تبدیل شد. لحظه ای که انسان برای اولین بار نه به عنوان سوژه اصلی که به صورت تصادفی و شبح وار وارد قاب عکس می شود و برای همیشه در آنجا می ماند. با بررسی دقیق تر، سایه های کم رنگ افراد دیگر نیز در عکس قابل مشاهده است. همه اینها ثابت می کند که عکاسی در ابتدا فقط می توانست آرامش را به تصویر بکشد، نه شلوغی و شلوغی زندگی روزمره.